¡CUENCA! eindelijk thuis

Over de aankomst in Cuenca, het zoeken naar een kot, kennismaking op het werk en de scoutsgroepen in de buurt:
Wederom een afgrijselijk lange tekst, veel sterkte!




Om 6:30 moeten opstaan en te vroeg wakker worden, ge moet ervoor naar Ecuador komen. Ons ritme steekt nog stevig in de prak. Een uur later zitten we op de bus naar Cuenca. Eindelijk richting eindbestemming. Halfweg moeten we over een smal wegske waar zopas een kleine steenlawine de weg versperd heeft. Aan de rechterkant gaapt een enorme afgrond. De jeep voor ons raakt met moeite door het min of meer vrijgemaakte stuk, dat voorspelt voor de bus. Eén of andere vent ruimt nog wat rotsblokken uit de weg en met veel horten en stoten raakt de bus er dan toch door. Knettergek zijn die mannen.

Bij aankomst in Cuenca zijn we een half uur te vroeg. Hoe bestaat het. Bijgevolg voor de verandering eens geen ontvangstcomite. Even later vinden we dan toch de José, die ons een lift door de stad geeft vanachter in de laadbak van een truck, dat is hier precies nogal in de mode. We worden gedropt bij het huis van een zekere Juan. "Don Manuel", de vader, verwelkomt ons vriendelijk en biedt ons een kamer aan. Derde gastgezin, allemaal geregeld door de Ecuadorianen zelf. Don Manuel verontschuldigd zich nog voor de ontvangst en vraagt ons om om 4 uur terug te komen, "want als de vrouw er niet is, is er niks". De José geeft ons vervolgens een rondleiding in "de mooiste stad van Ecuador", werelderfgoed van de Unesco, en in onze universiteit. We hebben ook wat lopen ronddasteren op zoek naar een kot, maar uiteindelijk hebben we het schoonste huis gevonden dankzij een adres van Friedl, die hier vorig jaar als stagiaire zat. MERCI! Er was een kamer vrij en binnen de week kwam er nog een vrij, dat zat goed.

De volgende dag zijn we Acordes gaan zoeken, om te vragen of we al geen week vroeger mochten beginnen, dat betekent meer reismogelijkheden achteraf of wie weet kunnen we er wat sprokkeldagen voor krijgen ... Megaenthousiast ontvangen, kussen en handen van iedereen, direct meegenomen naar een bar voor een uitleg van een dik uur. Een uitleg waar zelfs onze José geen kneit van verstond omdat het veel te snel ging. Kom morgen maar eens terug om het allemaal eens rustig te lezen.

Tijd voor ontspanning. Baños is een dorpke in de buurt - 25 centavos (dolarcent) met de bus - waar er heet water uit de grond komt. We zijn daar een zalig warm bad gaan pakken en voor de eerste keer hebben we kennisgemaakt met de gevaren van de Ecuadoriaanse zon: het is constant redelijk zwaar bewolkt geweest en het heeft zelfs een tijdje geregend, en toch waren we allebei verbrand. Die avond zijn we ons kot gaan vastleggen en met de gastbroers een stevige canelazo gaan drinken, een warme likeur met één of ander fruit erin. Stevig en lekker. En dan de laatste nacht bij ons gastgezin.

Na de verhuis van de volgende morgen trokken we op weg naar onze eerste "echte werkdag". Germán (dit is geen mopje, voor de Molse vrienden) verwelkomde ons op een tweede stevige uitleg over Acordes, al iets duidelijker. Na een half uur komen ze ineens aanrukken met bergen koekskes, chips en fruitsap. Blijkt dat we op reis gaan, "om de nieuwelingen in te burgeren". Vervolgens breekt een discussie van 2 uur los om de bestemming te bepalen, met de voltallige ploeg en tijdens de werkuren. Wat een fantastische werkplaats.
Het werk bestaat de eerste dagen hoofdzakelijk uit het lezen van documenten, verslagen, planningen, een hoop rommel waar we onze weg niet direct in vonden. Als ge hier iets vraagt helpen ze u met veel plezier, maar ge moet wel zelf alle initiatief nemen.
Op onze tweede werkdag dachten we eens goed te laat te komen, officieel moesten we nog lang niet begonnen zijn, dus we vonden dat we ons dat wel konden veroorloven. Tegen half 10 kwamen we in de hal van de faculteit Narcisa, de secretaresse, tegen. Die moest de deur nog openen. Bleek dat we er als eerste waren.

Die middag heb ik een paja toquilla gekocht. Da´s een hoed van paja, een of andere rietsoort, waarvoor Cuenca en omstreken heel bekend zijn. De westerse naam is Panamahoed, omdat ze vroeger in Panama ingescheept werden voor de export. Ik ben er wel nog niet helemaal uit of ik er nu meer of minder als toerist bijloop met dat rieten geval op mijn hoofd.

Het heeft namelijk zo zijn nadelen, herkenbaar zijn als westerling. Ge wordt overal direct bekeken als wandelende portemonee. Het stikt hier van de dieven, we moeten oppassen op plaatsen waar veel volk is, omdat in de drukte niets opvalt, en op plaatsen waar weinig volk is, ondat die gevaarlijker zijn voor overvallen ... Maar we zijn goed op ons hoede. De verkopers verdienen hier meer aan het afrippen van toeristen dan aan het verkopen van hun brol. Die mannen verzinnen de zotste trukken om de toeristen te slim af te zijn. Op de bus betrapten we een krantenverkoper die een krant aanprijsde en daarachter rustig de rits van mijn rugzak openpeuterde. Het schijnt ook populair te zijn om op drukke plaatsen mosterd op iemands jas te smeren. Onmiddellijk duikt iemand op die zo vriendelijk is om je jas te poetsen. Wie dat toelaat is intussen al zijn geld kwijt aan een derde medeplichtige. Ge moet het maar weten.

´t is een beetje een spelleke Wij van onze kant zijn ook al een trukkendoos aan ´t verzinnen. Geld los in je zakken is moeilijker te stelen dan een portefeuille, maar als ik veel geld bij heb steek ik het ergens in de naad van mijn kleding. En toen we terugkwamen van de markt was de rugzak van Evelien geopend. Niets gestolen, want haar portefeuille zat onherkenbaar in een plastiek zakske.

Op ons kot zitten we samen met een hoop internationale studenten, een soort getto eigenlijk. Evelien voelt zich terug in volle erasmusstemming, maar ik had liever ook wat Ecuatorianen leren kennen, hoewel dat via de scouts wel ruimschoots in orde komt. Zo zitten er zes Amerikanen, twee Engelsen, een Duitse, een Fransman en een Schot. Plezante kerels wel, maar elke morgen om 6 uur lawaai aan ´t maken in de keuken omdat ze zo goed als allemaal vanaf zeven uur Engelse les moeten geven. Vooraan ons huis is er dan nog een "muziekschool", (een repetitiekot met drie gitaren en een drumstel) waar constant twee lollige Cuencanen rondhangen, maar waar we nog nooit één leerling hebben gezien. Pepe en Coco noemen ze, twee frisse planten. Verzot op Ecuadoriaanse muziek, en laat dat nu net een van de objectieven van mijn reis zijn...
Zaterdag, hoogdag voor de scouts, eindelijk.

Via de broers van ons gastgezin en de José was ik al uitgenodigd in de zes, maar Cuenca 3 vergadert op 100 meter van ons huis ... Ik dus ´s morgens naar den drie, Belgische das aan, zonder exact te weten wanneer die mannen begonnen en zonder enige afsrpaak vooraf. Ik was een half uur te vroeg en werd geweldig vriendelijk ontvangen. "We kunnen wel een extra leider gebruiken ja." Voor de vergadering zat er een scout bij de groepsleider een knopenproef af te leggen. Dat beloofde. De formatie was, zoals in Riobamba, uiterst strikt, plechtig en vooral lang, met veel kreten en ander serieus gedoe. De spellekes waren dat allerminst. Ze zijn daar zot van "dinámicas": kringspellekes, kringliedjes, uren aan een stuk. Lange spelen zoals wij die doen kennen ze blijkbaar niet. Interessant om te zien, maar niet bepaald iets waar ik voor sta te springen. Het moest wel lukken dat er uitgerekend die dag nog een andere groep op bezoek kwam, het was een soort "massavergadering". De twee groepen samen hadden zowat vijftig leden.

Na de volle twee uur kringspellekes werd er terug formatie geblazen, zo mogelijk nog plechtiger dan de eerste keer. De nieuwe leden werden verzelkomd door hen plechtig de das van de groep om te hangen, terwijl ze de vlag van hun patrouille vasthielden. Dan kwam er van alle kanten leiding uit de formatie om de insignes op te hangen, ik heb er zelf ook twee mogen doen. Hetzelfde gebeurde met leden die van tak veranderden. Intussen was het beginnen regenen, maar niemand droeg een regenjas. Onder de welpkes zaten leden van 6 jaar, maar de formatie onderbreken, daar was geen denken aan.

Tegen dat iedereen doorweekt was en de juiste badgekes op zijn hemd had werd de vergadering gesloten. Na een korte fotosessie met de scout van ergens ver weg schiet er daar direct een scout (zoiets als jongverkenner) op mij af om mij uit te nodigen voor het middageten bij hem thuis. Op de vraag of hij dat niet eerst aan zijn ouders moest vragen was het antwoord duidelijk. Maakt niet uit! Maak je geen zorgen! Intussen werd er nog een andere leider uitgenodigd, die me er op zijn beurt van verzekerde dat dat geen probleem was. Ik vond het maar een rare bedoening, maar ik had wel honger, dus ik ben daar eens goed gaan eten. Blijkbaar is dat daar de normaalste zaak van de wereld om een wildvreemde "vriend" uit te nodigen voor het eten. Het was trouwens heel lekker, de familie was enorm geïnteresseerd en de twee dochters waren best wel de moeite.

Foto´s Grupo 3 San Jorge, eerste vergadering: http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.september/Grupo3SanJorgeBezoek

In de namiddag ben ik met de bus naar de zes geweest, wederom een groep van ne man of 25, wederom een formatie waar het Belgisch leger jaloers op zou zijn.. Leger is wel het goede woord, in dit geval. Om de een of andere reden, die ik niet geheel begreep, moesten alle leden beginnen met een aantal gehurkte sprongen, afhankelijk van de leeftijd, 100 voor de oudsten. Ik werd ingelijfd bij de scouts, de tak tussen 12 en 15 jaar, ofzoiets. De planning was ongelooflijk. Op twee uur tijd stonden er maar liefst 7 acticiteiten op het programma, allemaal tot op 10 minuten nauwkeurig gepland. Scouting had daar veel weg van een school, waar men praktische dingen leert, maar ook gebed en goed gedrag kwamen aan bod, geheel doordrongen met het werken aan teamgeest: alles voor de patrouille. En één enkel spelleke, gedurende een vijftiental minuutjes: aflossingskoers De tijd is hier blijven stilstaan, alles functioneert hier nog zoals het 100 jaar geleden bedoeld was, vers ontsproten uit het Engels leger, er wordt dan ook regelmatig naar Baden-Powell verwezen. Geweldig om mee te kunnen maken, maar zelfs voor mij toch een paar stappen te fanatiek, zo op het eerste zicht. Vooral bij de driloefeningen om in zo kort mogelijke tijd in perfecte formatie te staan heb ik zo mijn bedenkingen. (in de houding, in de volgorde, op gelijke afstand van elkaar en op 3 meter van de leider, vlag gepresenteerd en in de speciefieke formatie die de leider aangeeft) Maar goed, ´t is een andere cultuur en ge kunt er maar van leren. Ik ben niet naar hier gekomen om foto´s te trekken (al heeft het er soms veel van weg), maar om het mee te beleven.

Foto´s Grupo 6 Mario Rizzini: http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.september/150907Grupo6MarioRizziniBezoek

Tegen volgende week zou ik moeten kiezen bij welke groep ik ga. Niet gemakkelijk, de ene is te soft en de andere is te hard naar mijn goesting. Misschien doe ik ze wel allebei, ik ben er zot genoeg voor. Zoals ze hier zeggen: we zien wel, morgen. En morgen, dat kan eender wanneer zijn.


Blijf vooral volgen (als er tenminste nog íemand zo knetter is om dit allemaal te lezen) want morgen zet ik het volgende verslag op de site...