Positieve evaluatie bij Advance.
Drukke dagen in Oña.
Maandag evaluatievergadering met Advance. Drie van de vier facilitatoren en de eindverantwoordelijke van de veiligheidsploeg. Tegen mijn verwachting in was het helemaal geen persoonlijke evalatie, eerder een globaal overzicht van de dag en een bespreking van enkele problemen met opdrachten en het tekort aan veiligheidsmensen en coördinatie.
Over het alegemeen een heel positieve evaluatie met enkele werkpunten, maar daarmee had ik nog geen antwoord op mijn persoonlijke vragen.
Na de vergadering heb ik nog samengezeten met Darío, voor wat persoonlijke feedback. Blijkbaar hadden ze mijn hulp best wel op prijs gesteld. Ik heb ook de ingevulde evaluatieformulieren van de deelnemers uit mijn groep mogen inkijken, allemaal uitermate positief. Eén enkele opmerking over mijn taal – niet eens een erge – en dan moet ge denken dat die hele dag eigenlijk grotendeels over communicatie draaide.
Ik heb ook een excelleke gekregen met de resultaten van de kwantitatieve evaluatie en die was helemaal geschift, de Ecuadorianen smijten graag met punten denk ik. Op de vijf items die de facilitator bevroegen, elk op een 1-5-schaal, scoorde ik gemiddeld 4,66.
Verder nog twee zware dagen achter de rug. Gisteren naar Oña, aankomen tegen de middag en direct zonder eten de vergadering binnen, anders waren we te laat. Tegen vijf uur ´s avonds terug den auto in, geen tijd om te eten want om zes uur wordt het donker en het is twee uur rijden. ´t Is daar serieuze drukte de laatste tijd, er komt volgende week een delegatie van de Vlaamse zustergemeente Bierbeek en plannen is hunne sterkste kant niet.
Vandaag naar Susudel, parochie naast Oña, beiden deel van het canton (bij ons de gemeente) Oña. Schooltjes gaan bezoeken. Twee daarvan moesten een schriftelijk verslag overhandigen aan de biologe die we voor de gelegenheid hadden meegebracht uit Cuenca. Die leidt de leraars ginder op om les te geven over milieubehoud, vooral over water, en ACORDES begeleidt dat. In het eerste schoolke mochten we een demonstratie bijwonen over het recicleren van papier. Vervolgens gaven de leraars een les over water, zodat wij konden controleren of de leraars goed opgeleid waren. Ik heb dus nog eens op de schoolbanken gezeten. Ale, plastieken tuinstoelen waren het. Een school hier lijkt sterk op een scoutslokaal bij ons: een kot van betonnen platen. In heel de (basis)school zaten een twintigtal leerlingen. De deur staat altijd open, isolatie is er toch niet, en zo gebeurde het dat er een hond binnentrippelde. Geen kat die daar raar van opkeek. Op het einde van de les kregen we nog een lekker bord rijst van één van de leraars. Geweldige kerels.
In het volgende schooltje moesten we nogal lang wachten op de biologe die effe snel de documenten ging ophalen. Ikke dus den auto uit en foto´s trekken, er was ne muur met schone grafitie over Ecuador. Daarnaast waren de schoolkinderen aan het voetballen, meiskes in rokken en al, iedereen doet hier mee. Hoe geweldig was dat, zo gauw die mannen mij in de mot hadden wilden die allemaal op de foto. Een paar schone picturen zijn het resultaat, en al die mannen zo fier als ne gieter. Blijkbaar vinden de klein mannen het hier geweldig om gefotografeerd te worden.
Foto´s: les over waterbeheer en papier recycleren http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/Susudel
woensdag 24 oktober 2007
zondag 21 oktober 2007
Den boom in - met Ben uit België
Over een teambuildingsdag voor een bedrijf, als facilitator van mijn eigen groep werknemers.
Avila Ochoa is een metaalwarenbedrijf met een zestigtal werknemers in zes filialen. Het management wil een uitstap voor het bedrijf, maar merkt elk jaar dat de vaste vriendengroepjes samenklitten. Ze willen dus meer groepssfeer in het bedrijf als geheel, de mensen moeten elkaar leren kennen, buiten de filiaalgrenzen. Bovendien zijn de relaties binnen één van de filialen onstabiel (problemen met leiderschap) en ontbreekt in het algemeen de wil om goed te presteren, een verkopershouding. Werk voor Advance. De voorbereidende vergadering voor de facilitatoren was tamelijk serieus, ik was er helemaal klaar voor.
Het werkwinkelgeven wordt stilaan normaal. Vorige vrijdag ben ik met de Germán naar El Pan gereden voor een teambuildingswerkwinkel. Zonder Evelien deze keer, en dus alleen: eindelijk een echte test, ook op taalgebied bijvoorbeeld. Ik had wel chance, er was maar ne man of 8, en das veel gemakkelijker. Minder kans dat die allemaal dooreen beginnen praten enzo, want dan kan ik niemeer volgen. Anderzijds impliceert dat ook minder input van de groep, uiteraard. Superplezante groep wel. Lag constant plat van ´t lachen met alle mogelijke proefkes. Op ´t einde vroeg er ne kerel of ik dezelfde dingen ook eens in zijn organisatie wilde komen doen. Da was wel bemoedigend, we zijn goe bezig.
Het objectief was om tien uur terug in Cuenca zijn, de rit duurt anderhalf uur. Ik moest de volgende dag vroeg op, voor de volgende teambuilding. Om 9 uur wil ik afronden, maar de Germán, enthousiast als hem is, stookt de groep op om nog nen dinámica te vragen. Schapen en herder dan nog, de langste van al. (een eigen versie toch, voor de kenners, want we hebben meestal maar een klein zaalke) Ale, mits wat tussenkomst van de Germán (veel te veel om de oefening nog nuttig te laten zijn; gaat over vergaderen) om alles wat in te korten zijn we dan toch klaar tegen half tien. Zonder nabespreking, dat komt er dus op neer dat ik met die mensen een dom spelleke gedaan heb zonder meer, veel zullen ze niet meer geleerd hebben uit die laatste oefening. We zouden tegen elf uur thuis zijn, ware het niet dat we nog vier van de deelnemers thuis gingen afzetten. In de verkeerde richting. Tegen twaalf uur was ik thuis.
Vier uur, de wekker schreeuwt afgrijselijk. Bed uit, geen brood, pech want alles is nog toe natuurlijk. Met het laatste beetje van de noodvoorraad cornflakes achter de kiezen stap ik halfdood de straat op. Nen taxi, want het zou gevaarlijk kunnen zijn om op dit uur te voet door de stad te lopen. Vijf minuten op voorhand arriveer ik, er is natuurlijk nog niemand. Ziek van de vermoeidheid, en dan moet ge weten dat mijn Spaans verslechtert als ik moe ben.
Een half uur later is dan toch iedereen ter plaatse, een hoop (6?) veiligheidsmensen en klimspecialisten en vier facilitatoren, waaronder ikzelf. Na het inladen van het schoolbuske van de mannen (alles op het dak stapelen is dat hier) vertrekken we, om om zes uur aan te komen. Twee uur op voorhand. Om niks te doen en alles in het laatste half uur te regelen, want zo zijn de mannen. Ontbijten enzo, dat wel, al chance eigenlijk.
Goed, rond een uur of half negen aariveert er een buske en een open truck. Ongelooflijk, volgeladen met volk, als beesten. 60 man op ons kas, 15 per groep, gene platte kak, gezien het programma dat we hen moeten voorschotelen. In een inleidend welkomstwoord worden de ploeg en de facilitatoren voorgesteld. Allemaal arbeidspsychologen en een student uit België. De groepen worden verdeeld, het moeilijkste moment. Een vlaag van onwennigheid, maar ik weet het ijs te breken met het kiezen van een groepsnaam en een groepskreet. Enthousiasme, nu al.
Bij het vertrek kies ik met mijn groepke nog eens de verkeerde richting, om het helemaal kompleet te maken, maar we geraken uiteindelijk toch op de bestemming. Dankzij de oorkes die we hadden, verbonden met een walkie-talkie in mijn zak. Godzijdank. De rest van de dag zou ik die dingen nog vervloeken. Het is verdomd moeilijk om een groepsgesprek te leiden en intussen aandachtig te blijven voor de berichten die ge in één oor binnenkrijgt, laat dat dan nog beiden in het Spaans zijn … (en af en toe eens een storing enzo, dat hoort erbij natuurlijk)
Nieuw voor mij was het indelen in subgroepen, elk met zijn eigen verantwoordelijkheid. Er waren mensen verantwoordelijk voor voeding, groepsveiligheid, het leerproces en de kompassen. En ik moet dat coördineren natuurlijk. Maar dat viel nog wel goed mee uiteindelijk. Na de eerste opdracht voor de kompasmannen kwamen we aan bij de eerste uitdaging: eilanden. (nu volgt een beschrijving van alle opdrachten en details over de methode van Advance, degenen die dat niet willen lezen scrollen best effe door naar het avondeten: ***)
Vier paletten op de grond. Twee planken, elk te kort om de afstand tussen twee paletten te overbruggen. Verplaats je in groep van de eerste tot de laatste palet, zonder dat iets of iemand de grond raakt, zelfs de planken niet. Ik vermoed dat ik deze oefening in een ver verleden zelf ook ooit heb gedaan, met de klas van `t college ofzo. Niettemin zag ik dat in het begin niet echt lukken. Probeer bijvoorbeeld gewoon al eens met 15 man op een pallet te gaan staan. Maar ze flikten het, ongelooflijk. Niet gemakkelijk om zo´n groep terug naar het begin te sturen als een plank bij het verleggen de grond raakt. Gelukkig maar één keer moeten doen.
Via het volgende azimuth komen we aan bij de ballenproef. Alles perfect georchestreerd door mijn oortje, want er zijn nog drie andere groepen aan het werk met dezelfde proeven. In een cirkel moeten ze gelijktijdig zeven ballen naar elkaar gooien, in een vast traject waarbij elk groepslid betrokken is. Geen bal mag de grond raken en niemand mag twee ballen vasthebben. Tegen dat ze dat onder de knie hadden waren ze de laatste regel vergeten: ronddraaien gedurende twintig seconden. Na een paar mislukte pogingen slagen ze er dan toch in om de ballen gedurende 38 seconden in de lucht te houden. De tweede vlag is binnen, de sfeer zit er al goed in.
Derde enveloppe met aanwijzingen. De kompassers leiden ons naar een boske. Tussen twee bomen hangt een koord. Iedereen moet erover zonder die aan te raken, in een ketting waarbij niemand op geen enkel moment de hand van zijn buur loslaat. Ook nu weer een enorm leeftijds- en lengteverschil (o.a. een vrouwke van ne meter 40 ofzo), een serieuze uitdaging dus. Voor de eerste keer echt moeilijkheden. Het aantal pogingen was niet te tellen, uiteindelijk hebben we ze een vlag gegeven, maar we hebben een ferm oog dichtgeknepen voor een broek die het koord raakte. Teambuilding is ook een objectief, en mijn team stond op het punt om de moed te verliezen.
Vierde verplaatsing. Enkele gasten zijn enorm attent met de twee oudere dames, minder bekommerd om de volgende proef zo snel mogelijk te vinden: de ploeg begint zich te vormen. De buizen. Elke deelnemer krijgt een PVC-buis van 30 centimeter. Ik laat een tennisbal los boven een kegel, de bal moet arriveren aan de kegel twintig meter verderop. Niemand mag de bal of andermans buis aanraken of de leiding nemen. Niet simpel, maar ze slagen er weer in om het te flikken, en wel met tien minuten overschot. Met vijftien minuten reflexietijd na elke proef maakt dat 25 minuten over, met niet zo bijster veel om over te reflecteren aangezien die mannen niet plannen maar doen, er geen coordinatie mocht zijn, er geen verschillende methodes getest zijn, … Soms kan het moeilijk zijn. Maar na toch nog een fatsoenlijk groepsgesprek heb ik de laatste tien minuten gevuld met billekeklets, het wordt stilaan een vaste gewoonte, de mensen zijn er zot van.
Dikke sfeer in mijn groepke, kreten roepend begeven we ons naar de eetzaal, waar de tafels herschikt worden om in één groep te kunnen eten. (terwijl de makkers van het werk verspreid zitten over diezelfde groepen)
Namiddag, de “simpel” proefkes zijn gedaan. Vanaf nu zijn het bomen en apenkuren. We vliegen er al direct goed in met de rapel. Ookal is het maar ne meter of vier, de groep wordt zot.
Volgende proef is een katrol. De regels zijn simpel: iedereen moet erover. Niet bijster lang of hoog, maar toch een uitdaging, zo blijkt.
We sluiten de dag af met een beklimming van “de muur”. Ook deze rots rijkt niet veel hoger dan een meter of drie-vier, maar dat blijkt al moeilijk genoeg te zijn. Met weinig of geen punten waar je grip hebt op de rots is het toch een mooie proef voor de groep om elkaar tot boven te helpen.
Ik geniet enorm van dat alles. Mensen helpen met het soort kuren waar ik zelf ook zot van ben, groepsgesprekken leiden, inzichten bijbrengen, Spaans leren ook, geweldig. In een laatste groepsgesprek evalueren we de dag. Sommigen zijn zelfs geëmotioneerd. “Hier werken we naar doelen en het voelt geweldig om die te bereiken. Dat zouden we op het werk ook moeten doen, dan zouden we er veel meer voldoening van hebben.” Dat soort uitspraken.
In de eetzaal worden de behaalde vlaggen (geslaagde proeven) geteld. We zijn de enige ploeg die ze alle zeven gewonnen heeft. Nadien krijgt elke groep de opdracht om een samenvatting van de geleerde punten neer te schijven op een A0, een ander blad met 1 tot 3 werkpunten die ze concreet meenemen naar het werk. Als afsluiter geeft elke groep een presentatie over wat ze geleerd hebben, mijn uur der waarheid. De zotste van den hoop neemt het woord en zet alles uiteen, ze vermeld zelfs mijn billekeklets, waarop de groep plat gaat.
Tot slot neemt de groten baas van het bedrijf nog het woord. Grote tevredenheid. Hij maakt zowaar een positieve opmerking over onze groep en het billekeklets, “omdat er ook mensen de moeite hebben gedaan om elkaar te leren kennen, buiten de samenwerkingsproeven”.
*** Avondeten dan, op kosten van het bedrijf natuurlijk. Een enorme ijzeren bak met een compleet varken wordt de zaal binnengedragen. Dat geldt hier zowat als het lekkerste eten denk ik. Ze zetten zo´n beest maar liefst 7 uur in de oven. Heerlijk. Voor de zoveelste keer heb ik hier de plaatselijke delicatesse nog eens geprobeerd: het vel, dat naar verluidt duurder is dan het vlees. En het was nog lekker ook, een soort knapperige korst, helemaal anders dan de zwoerd van het spek bij ons. Dat alles samen met mote, gekookte mais, typisch Cuencaans, llapingachos, een soort kroketten in de pan, en het gebruikelijke slaatje van juin en tomaten, eeuwig en altijd hetzelfde. Het geweldige was wel dat dat geheel op zijn Ecuadoriaans werd geserveerd: enkel met een lepel. Het gevolg was dat heel het bedrijf smakkend met zijn handen zat te eten, zalig. Om het kompleet te maken kuist mijn buur zijn handen en zijn mond af aan broek en T-shirt. Een mopke, de tafel gaat plat.
Foto´s: teambuildingsdag http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/AdvanceAvilaOchoa
Tegen 7 uur, pikkendonker, kruipen we terug het schoolbuske in. Doodop en nog vollembak aan ´t nagenieten, het gevoel dat ik iets groots gedaan heb. Straf ook eigenlijk, die mannen laten een wildvreemde een volledige dag zijn goesting doen met een groep werknemers van een bedrijf dat daar veel geld voor betaald heeft. In naam van Advance. Het zal wel de Ecuadoriaanse gestvrijheid zijn, kansen die ge in België van zijn leven niet krijgt. Voor het afscheid maken ze mij er nog op attent dat er op 10 november nog zo´n teambuildingsdag doorgaat. Ik hoop dat de evaluatie van de deelnemers (ook over mij) zo positief is als die van mij, want dan mag ik terug mee. Maandag of dinsdag evalueren met Advance. Dit is helemaal het soort werk dat ik wil doen. Hopelijk komen er nog kansen ...
(en indien niet: kansen moet ge creëren)
Uw ietwat zwevende kameraad in Ecuador
(Ύβρις?)
Avila Ochoa is een metaalwarenbedrijf met een zestigtal werknemers in zes filialen. Het management wil een uitstap voor het bedrijf, maar merkt elk jaar dat de vaste vriendengroepjes samenklitten. Ze willen dus meer groepssfeer in het bedrijf als geheel, de mensen moeten elkaar leren kennen, buiten de filiaalgrenzen. Bovendien zijn de relaties binnen één van de filialen onstabiel (problemen met leiderschap) en ontbreekt in het algemeen de wil om goed te presteren, een verkopershouding. Werk voor Advance. De voorbereidende vergadering voor de facilitatoren was tamelijk serieus, ik was er helemaal klaar voor.
Het werkwinkelgeven wordt stilaan normaal. Vorige vrijdag ben ik met de Germán naar El Pan gereden voor een teambuildingswerkwinkel. Zonder Evelien deze keer, en dus alleen: eindelijk een echte test, ook op taalgebied bijvoorbeeld. Ik had wel chance, er was maar ne man of 8, en das veel gemakkelijker. Minder kans dat die allemaal dooreen beginnen praten enzo, want dan kan ik niemeer volgen. Anderzijds impliceert dat ook minder input van de groep, uiteraard. Superplezante groep wel. Lag constant plat van ´t lachen met alle mogelijke proefkes. Op ´t einde vroeg er ne kerel of ik dezelfde dingen ook eens in zijn organisatie wilde komen doen. Da was wel bemoedigend, we zijn goe bezig.
Het objectief was om tien uur terug in Cuenca zijn, de rit duurt anderhalf uur. Ik moest de volgende dag vroeg op, voor de volgende teambuilding. Om 9 uur wil ik afronden, maar de Germán, enthousiast als hem is, stookt de groep op om nog nen dinámica te vragen. Schapen en herder dan nog, de langste van al. (een eigen versie toch, voor de kenners, want we hebben meestal maar een klein zaalke) Ale, mits wat tussenkomst van de Germán (veel te veel om de oefening nog nuttig te laten zijn; gaat over vergaderen) om alles wat in te korten zijn we dan toch klaar tegen half tien. Zonder nabespreking, dat komt er dus op neer dat ik met die mensen een dom spelleke gedaan heb zonder meer, veel zullen ze niet meer geleerd hebben uit die laatste oefening. We zouden tegen elf uur thuis zijn, ware het niet dat we nog vier van de deelnemers thuis gingen afzetten. In de verkeerde richting. Tegen twaalf uur was ik thuis.
Vier uur, de wekker schreeuwt afgrijselijk. Bed uit, geen brood, pech want alles is nog toe natuurlijk. Met het laatste beetje van de noodvoorraad cornflakes achter de kiezen stap ik halfdood de straat op. Nen taxi, want het zou gevaarlijk kunnen zijn om op dit uur te voet door de stad te lopen. Vijf minuten op voorhand arriveer ik, er is natuurlijk nog niemand. Ziek van de vermoeidheid, en dan moet ge weten dat mijn Spaans verslechtert als ik moe ben.
Een half uur later is dan toch iedereen ter plaatse, een hoop (6?) veiligheidsmensen en klimspecialisten en vier facilitatoren, waaronder ikzelf. Na het inladen van het schoolbuske van de mannen (alles op het dak stapelen is dat hier) vertrekken we, om om zes uur aan te komen. Twee uur op voorhand. Om niks te doen en alles in het laatste half uur te regelen, want zo zijn de mannen. Ontbijten enzo, dat wel, al chance eigenlijk.
Goed, rond een uur of half negen aariveert er een buske en een open truck. Ongelooflijk, volgeladen met volk, als beesten. 60 man op ons kas, 15 per groep, gene platte kak, gezien het programma dat we hen moeten voorschotelen. In een inleidend welkomstwoord worden de ploeg en de facilitatoren voorgesteld. Allemaal arbeidspsychologen en een student uit België. De groepen worden verdeeld, het moeilijkste moment. Een vlaag van onwennigheid, maar ik weet het ijs te breken met het kiezen van een groepsnaam en een groepskreet. Enthousiasme, nu al.
Bij het vertrek kies ik met mijn groepke nog eens de verkeerde richting, om het helemaal kompleet te maken, maar we geraken uiteindelijk toch op de bestemming. Dankzij de oorkes die we hadden, verbonden met een walkie-talkie in mijn zak. Godzijdank. De rest van de dag zou ik die dingen nog vervloeken. Het is verdomd moeilijk om een groepsgesprek te leiden en intussen aandachtig te blijven voor de berichten die ge in één oor binnenkrijgt, laat dat dan nog beiden in het Spaans zijn … (en af en toe eens een storing enzo, dat hoort erbij natuurlijk)
Nieuw voor mij was het indelen in subgroepen, elk met zijn eigen verantwoordelijkheid. Er waren mensen verantwoordelijk voor voeding, groepsveiligheid, het leerproces en de kompassen. En ik moet dat coördineren natuurlijk. Maar dat viel nog wel goed mee uiteindelijk. Na de eerste opdracht voor de kompasmannen kwamen we aan bij de eerste uitdaging: eilanden. (nu volgt een beschrijving van alle opdrachten en details over de methode van Advance, degenen die dat niet willen lezen scrollen best effe door naar het avondeten: ***)
Vier paletten op de grond. Twee planken, elk te kort om de afstand tussen twee paletten te overbruggen. Verplaats je in groep van de eerste tot de laatste palet, zonder dat iets of iemand de grond raakt, zelfs de planken niet. Ik vermoed dat ik deze oefening in een ver verleden zelf ook ooit heb gedaan, met de klas van `t college ofzo. Niettemin zag ik dat in het begin niet echt lukken. Probeer bijvoorbeeld gewoon al eens met 15 man op een pallet te gaan staan. Maar ze flikten het, ongelooflijk. Niet gemakkelijk om zo´n groep terug naar het begin te sturen als een plank bij het verleggen de grond raakt. Gelukkig maar één keer moeten doen.
Via het volgende azimuth komen we aan bij de ballenproef. Alles perfect georchestreerd door mijn oortje, want er zijn nog drie andere groepen aan het werk met dezelfde proeven. In een cirkel moeten ze gelijktijdig zeven ballen naar elkaar gooien, in een vast traject waarbij elk groepslid betrokken is. Geen bal mag de grond raken en niemand mag twee ballen vasthebben. Tegen dat ze dat onder de knie hadden waren ze de laatste regel vergeten: ronddraaien gedurende twintig seconden. Na een paar mislukte pogingen slagen ze er dan toch in om de ballen gedurende 38 seconden in de lucht te houden. De tweede vlag is binnen, de sfeer zit er al goed in.
Derde enveloppe met aanwijzingen. De kompassers leiden ons naar een boske. Tussen twee bomen hangt een koord. Iedereen moet erover zonder die aan te raken, in een ketting waarbij niemand op geen enkel moment de hand van zijn buur loslaat. Ook nu weer een enorm leeftijds- en lengteverschil (o.a. een vrouwke van ne meter 40 ofzo), een serieuze uitdaging dus. Voor de eerste keer echt moeilijkheden. Het aantal pogingen was niet te tellen, uiteindelijk hebben we ze een vlag gegeven, maar we hebben een ferm oog dichtgeknepen voor een broek die het koord raakte. Teambuilding is ook een objectief, en mijn team stond op het punt om de moed te verliezen.
Vierde verplaatsing. Enkele gasten zijn enorm attent met de twee oudere dames, minder bekommerd om de volgende proef zo snel mogelijk te vinden: de ploeg begint zich te vormen. De buizen. Elke deelnemer krijgt een PVC-buis van 30 centimeter. Ik laat een tennisbal los boven een kegel, de bal moet arriveren aan de kegel twintig meter verderop. Niemand mag de bal of andermans buis aanraken of de leiding nemen. Niet simpel, maar ze slagen er weer in om het te flikken, en wel met tien minuten overschot. Met vijftien minuten reflexietijd na elke proef maakt dat 25 minuten over, met niet zo bijster veel om over te reflecteren aangezien die mannen niet plannen maar doen, er geen coordinatie mocht zijn, er geen verschillende methodes getest zijn, … Soms kan het moeilijk zijn. Maar na toch nog een fatsoenlijk groepsgesprek heb ik de laatste tien minuten gevuld met billekeklets, het wordt stilaan een vaste gewoonte, de mensen zijn er zot van.
Dikke sfeer in mijn groepke, kreten roepend begeven we ons naar de eetzaal, waar de tafels herschikt worden om in één groep te kunnen eten. (terwijl de makkers van het werk verspreid zitten over diezelfde groepen)
Namiddag, de “simpel” proefkes zijn gedaan. Vanaf nu zijn het bomen en apenkuren. We vliegen er al direct goed in met de rapel. Ookal is het maar ne meter of vier, de groep wordt zot.
Volgende proef is een katrol. De regels zijn simpel: iedereen moet erover. Niet bijster lang of hoog, maar toch een uitdaging, zo blijkt.
We sluiten de dag af met een beklimming van “de muur”. Ook deze rots rijkt niet veel hoger dan een meter of drie-vier, maar dat blijkt al moeilijk genoeg te zijn. Met weinig of geen punten waar je grip hebt op de rots is het toch een mooie proef voor de groep om elkaar tot boven te helpen.
Ik geniet enorm van dat alles. Mensen helpen met het soort kuren waar ik zelf ook zot van ben, groepsgesprekken leiden, inzichten bijbrengen, Spaans leren ook, geweldig. In een laatste groepsgesprek evalueren we de dag. Sommigen zijn zelfs geëmotioneerd. “Hier werken we naar doelen en het voelt geweldig om die te bereiken. Dat zouden we op het werk ook moeten doen, dan zouden we er veel meer voldoening van hebben.” Dat soort uitspraken.
In de eetzaal worden de behaalde vlaggen (geslaagde proeven) geteld. We zijn de enige ploeg die ze alle zeven gewonnen heeft. Nadien krijgt elke groep de opdracht om een samenvatting van de geleerde punten neer te schijven op een A0, een ander blad met 1 tot 3 werkpunten die ze concreet meenemen naar het werk. Als afsluiter geeft elke groep een presentatie over wat ze geleerd hebben, mijn uur der waarheid. De zotste van den hoop neemt het woord en zet alles uiteen, ze vermeld zelfs mijn billekeklets, waarop de groep plat gaat.
Tot slot neemt de groten baas van het bedrijf nog het woord. Grote tevredenheid. Hij maakt zowaar een positieve opmerking over onze groep en het billekeklets, “omdat er ook mensen de moeite hebben gedaan om elkaar te leren kennen, buiten de samenwerkingsproeven”.
*** Avondeten dan, op kosten van het bedrijf natuurlijk. Een enorme ijzeren bak met een compleet varken wordt de zaal binnengedragen. Dat geldt hier zowat als het lekkerste eten denk ik. Ze zetten zo´n beest maar liefst 7 uur in de oven. Heerlijk. Voor de zoveelste keer heb ik hier de plaatselijke delicatesse nog eens geprobeerd: het vel, dat naar verluidt duurder is dan het vlees. En het was nog lekker ook, een soort knapperige korst, helemaal anders dan de zwoerd van het spek bij ons. Dat alles samen met mote, gekookte mais, typisch Cuencaans, llapingachos, een soort kroketten in de pan, en het gebruikelijke slaatje van juin en tomaten, eeuwig en altijd hetzelfde. Het geweldige was wel dat dat geheel op zijn Ecuadoriaans werd geserveerd: enkel met een lepel. Het gevolg was dat heel het bedrijf smakkend met zijn handen zat te eten, zalig. Om het kompleet te maken kuist mijn buur zijn handen en zijn mond af aan broek en T-shirt. Een mopke, de tafel gaat plat.
Foto´s: teambuildingsdag http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/AdvanceAvilaOchoa
Tegen 7 uur, pikkendonker, kruipen we terug het schoolbuske in. Doodop en nog vollembak aan ´t nagenieten, het gevoel dat ik iets groots gedaan heb. Straf ook eigenlijk, die mannen laten een wildvreemde een volledige dag zijn goesting doen met een groep werknemers van een bedrijf dat daar veel geld voor betaald heeft. In naam van Advance. Het zal wel de Ecuadoriaanse gestvrijheid zijn, kansen die ge in België van zijn leven niet krijgt. Voor het afscheid maken ze mij er nog op attent dat er op 10 november nog zo´n teambuildingsdag doorgaat. Ik hoop dat de evaluatie van de deelnemers (ook over mij) zo positief is als die van mij, want dan mag ik terug mee. Maandag of dinsdag evalueren met Advance. Dit is helemaal het soort werk dat ik wil doen. Hopelijk komen er nog kansen ...
(en indien niet: kansen moet ge creëren)
Uw ietwat zwevende kameraad in Ecuador
(Ύβρις?)
vrijdag 19 oktober 2007
Mijn droomjob
De eerste teambuilding zelfstandig begeleid.
"Aangenomen" bij Advance.
17 oktober, 6 uur ´s morgens. We worden thuis opgehaald, de Germán rijdt ons naar Mendez, waar een groepke representanten van sociale organisaties op een werkwinkel ploegwerk wacht. Na een rit van 4 uur (¡vier!) komen we aan. Er daagt slechts 7 man op. Zalig. Hoe kleiner, hoe liever. (hoe gemakkelijker ook, als ze onder elkaar in het Spaans beginnen) De echte vuurproef, eindelijk. Een drietal uur hebben we gevuld, volledig zelfstandig nu, zonder tussenkomst van de mannen van Acordes. Het resultaat mocht er wel zijn. Tevreden terug naar huis, 8 uur rijden in totaal, 3 uur gewerkt. Zalige weg, trouwens, door prachtig natuurgebied, nu en dan loopt er een beekske over de weg, af en toe een watervalleke, ...
(voor de fanatieke lezers: het gaat hier om Germán Solano, niet te verwarren met Germán Cárdenas, die ander werk heeft gevonden)
Foto´s: de eerste zelfstandig begeleide teambuilding, Mendez http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/TeambuildingMendez
Die avond ben ik gaan muziek maken met de Pepe en de Coco. Ik op charango, de Pepe op gitaar en de Coco zat wat in zijn handen te klappen. (dat is hier normaal) Daarna zijn we naar de match Ecuador-Brasilië gaan kijken. Op straat. In het winkelke op de hoek van ons straat hadden ze een TVke gezet. Ge kon daar vanop de stoep meevolgen. Leunend op de diepvriezer met kreimekes hebben we een fles bier en een pakske chips besteld. Ecuador heeft schandalig verloren, 5-0, maar het was een geweldige avond.
Foto: de match in het buurtwinkelke met den TV http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/BrazilEcuador50
Het moet ook ergens rond die periode geweest zijn dat ik bij een vrouw op de markt stond af te dingen om humitas te kopen, een soort maisdeeg, gekookt in maisbladeren. Heel lekker en het kost geen fluit: 25 cent. Die vrouw vraagt daar uiteraard te veel voor en ik begin te onderhandelen. Hoe beter uw Spaans, hoe beter dat doorgaans lukt. Na een kort klapke vraagt ze of ik in Cuenca woon: ik begin er eindelijk wat van te kennen.
De volgende dag zijn we met de Germán naar Tabacay geweest, voor een sessie rond conflicthantering. Bleek dat ze daar certificaten gaan uitdelen dat die mensen vorming hebben gehad van “Germán Cärdenas, Ben Lommelen en Evelien Demaerschalk”. Geschift, maar superlollig.
(voor de fanatieke lezers: het gaat hier om Germán Cárdenas die er na die dag mee stopte, niet te verwarren met Germán Solano, die bij Acordes blijft werken)
Maandag 15 oktober ben ik nog eens in Oña gaan vergaderen met Jhoana, die intussen al redelijk kan autorijden. (al chance) Ze gaat niet meer uit haar dak als ze sneller moet dan 3e versnelling (vorige keer de eerste keer in 4e) en heeft al remreflexen, in plaats van louter verbale reacties. Het gaat de goeie richting uit. De vergadering was redelijk saai en weinig inhoudsvol, tenminste voor zover ik het verstaan heb. Op 27 oktober komt er een delegatie uit Bierbeek en daarom is dat hier een kiekekot tot en met. Als ze bijvoorbeeld moeten beslissen wat voor eten ze wanneer gaan voorschotelen, dan bekijken ze dat met het volledige comité, burgemeester incluis, en dat voor het volledige weekprogramma. Efficiëntie is hier ver te zoeken. Maar dat betekent werk voor ons, dus ik klaag niet.
Op dinsdag 16 oktober kreeg ik telefoon van Advance, dat teambuildingsgedoe waar we gesoliciteerd hebben. Of ik naar de vergadering kon komen, ik mocht namelijk mee faciliteren. Blijkbaar waren ze nogal onder de indruk van mijn oefening, content dat ik wat riciso gepakt heb dus. Gisterenavond die vergadering dan. Amai, ik heb het hier getroffen. Een bedrijf met 7 filialen in de buurt heeft nood aan efficiëntere verkoopsstrategieën en meer samenhang tussen de filialen. Vertaald naar onze sector is dat communicatie en groepsgeest. Vertaald naar Advance is dat: helmke op, klimgordel aan en den berg af met de katrol. Het dagprogramma was perfect uitgewerkt, in vier kolommen, per facilitator. Boven kolom vier prijkte mijn naam. Echt zot. Ik spreek die taal maar half en ik mag een groep gaan begeleiden op een touwenparcours, en nog van die krankzinnigheden. Gelukkig mankeer ik zelf ook een of meerdere vijzen, dat zal dus wel in orde komen. Zatderdag is de grote dag.
Zondag of maandag verslag.
Evelien is trouwens haar eigen site begonnen. Geïnteresseerden kunnen een kijkske gaan nemen op http://evelienecuador.waarbenjij.nu/
"Aangenomen" bij Advance.
17 oktober, 6 uur ´s morgens. We worden thuis opgehaald, de Germán rijdt ons naar Mendez, waar een groepke representanten van sociale organisaties op een werkwinkel ploegwerk wacht. Na een rit van 4 uur (¡vier!) komen we aan. Er daagt slechts 7 man op. Zalig. Hoe kleiner, hoe liever. (hoe gemakkelijker ook, als ze onder elkaar in het Spaans beginnen) De echte vuurproef, eindelijk. Een drietal uur hebben we gevuld, volledig zelfstandig nu, zonder tussenkomst van de mannen van Acordes. Het resultaat mocht er wel zijn. Tevreden terug naar huis, 8 uur rijden in totaal, 3 uur gewerkt. Zalige weg, trouwens, door prachtig natuurgebied, nu en dan loopt er een beekske over de weg, af en toe een watervalleke, ...
(voor de fanatieke lezers: het gaat hier om Germán Solano, niet te verwarren met Germán Cárdenas, die ander werk heeft gevonden)
Foto´s: de eerste zelfstandig begeleide teambuilding, Mendez http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/TeambuildingMendez
Die avond ben ik gaan muziek maken met de Pepe en de Coco. Ik op charango, de Pepe op gitaar en de Coco zat wat in zijn handen te klappen. (dat is hier normaal) Daarna zijn we naar de match Ecuador-Brasilië gaan kijken. Op straat. In het winkelke op de hoek van ons straat hadden ze een TVke gezet. Ge kon daar vanop de stoep meevolgen. Leunend op de diepvriezer met kreimekes hebben we een fles bier en een pakske chips besteld. Ecuador heeft schandalig verloren, 5-0, maar het was een geweldige avond.
Foto: de match in het buurtwinkelke met den TV http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/BrazilEcuador50
Het moet ook ergens rond die periode geweest zijn dat ik bij een vrouw op de markt stond af te dingen om humitas te kopen, een soort maisdeeg, gekookt in maisbladeren. Heel lekker en het kost geen fluit: 25 cent. Die vrouw vraagt daar uiteraard te veel voor en ik begin te onderhandelen. Hoe beter uw Spaans, hoe beter dat doorgaans lukt. Na een kort klapke vraagt ze of ik in Cuenca woon: ik begin er eindelijk wat van te kennen.
De volgende dag zijn we met de Germán naar Tabacay geweest, voor een sessie rond conflicthantering. Bleek dat ze daar certificaten gaan uitdelen dat die mensen vorming hebben gehad van “Germán Cärdenas, Ben Lommelen en Evelien Demaerschalk”. Geschift, maar superlollig.
(voor de fanatieke lezers: het gaat hier om Germán Cárdenas die er na die dag mee stopte, niet te verwarren met Germán Solano, die bij Acordes blijft werken)
Maandag 15 oktober ben ik nog eens in Oña gaan vergaderen met Jhoana, die intussen al redelijk kan autorijden. (al chance) Ze gaat niet meer uit haar dak als ze sneller moet dan 3e versnelling (vorige keer de eerste keer in 4e) en heeft al remreflexen, in plaats van louter verbale reacties. Het gaat de goeie richting uit. De vergadering was redelijk saai en weinig inhoudsvol, tenminste voor zover ik het verstaan heb. Op 27 oktober komt er een delegatie uit Bierbeek en daarom is dat hier een kiekekot tot en met. Als ze bijvoorbeeld moeten beslissen wat voor eten ze wanneer gaan voorschotelen, dan bekijken ze dat met het volledige comité, burgemeester incluis, en dat voor het volledige weekprogramma. Efficiëntie is hier ver te zoeken. Maar dat betekent werk voor ons, dus ik klaag niet.
Op dinsdag 16 oktober kreeg ik telefoon van Advance, dat teambuildingsgedoe waar we gesoliciteerd hebben. Of ik naar de vergadering kon komen, ik mocht namelijk mee faciliteren. Blijkbaar waren ze nogal onder de indruk van mijn oefening, content dat ik wat riciso gepakt heb dus. Gisterenavond die vergadering dan. Amai, ik heb het hier getroffen. Een bedrijf met 7 filialen in de buurt heeft nood aan efficiëntere verkoopsstrategieën en meer samenhang tussen de filialen. Vertaald naar onze sector is dat communicatie en groepsgeest. Vertaald naar Advance is dat: helmke op, klimgordel aan en den berg af met de katrol. Het dagprogramma was perfect uitgewerkt, in vier kolommen, per facilitator. Boven kolom vier prijkte mijn naam. Echt zot. Ik spreek die taal maar half en ik mag een groep gaan begeleiden op een touwenparcours, en nog van die krankzinnigheden. Gelukkig mankeer ik zelf ook een of meerdere vijzen, dat zal dus wel in orde komen. Zatderdag is de grote dag.
Zondag of maandag verslag.
Evelien is trouwens haar eigen site begonnen. Geïnteresseerden kunnen een kijkske gaan nemen op http://evelienecuador.waarbenjij.nu/
dinsdag 16 oktober 2007
Ze zullen hem niet temmen ...
Amai! ¡Driewerf hoera! Ik geloof da´k genezen ben.
Deze morgen ben ik er, sinds meer dan een week, in geslaagd om een normaal toiletbezoek te presteren, eindelijk. Na enig perswerk heb ik nog eens een flinke jongen het zembad ingesmeten. Een stevige trein de tunnel uitgereden. Een forse vleeskroket het vet ingesmeten. Een dikke neger het land uitgezet. (voor u, Wuyts)
Ik kan mijn geluk amper beschrijven. Bij het doorspoelen heb ik een traan weggepinkt en de Vlaamse Leeuw gezongen.
Voila, dat moest er even uit.
(uiteraard weer een mopke met knipoog naar de Verpoest)
Waaw, ik ontdek hier gelijk een manier om foto´s toe te voegen. In bijlage: een stevig kiekesoepke op de scoutscursus.
Deze morgen ben ik er, sinds meer dan een week, in geslaagd om een normaal toiletbezoek te presteren, eindelijk. Na enig perswerk heb ik nog eens een flinke jongen het zembad ingesmeten. Een stevige trein de tunnel uitgereden. Een forse vleeskroket het vet ingesmeten. Een dikke neger het land uitgezet. (voor u, Wuyts)
Ik kan mijn geluk amper beschrijven. Bij het doorspoelen heb ik een traan weggepinkt en de Vlaamse Leeuw gezongen.
Voila, dat moest er even uit.
(uiteraard weer een mopke met knipoog naar de Verpoest)
Waaw, ik ontdek hier gelijk een manier om foto´s toe te voegen. In bijlage: een stevig kiekesoepke op de scoutscursus.
zondag 14 oktober 2007
Beestjes en Peruanen
Bijna een week later zit ik toch nog altijd met krampkes (licht uitgedrukt) ... En vermoeidheid, dat het gene naam heeft.
Donderdag, met de teambuilding, zijn we helemaal niet op ons bakkes gegaan, uiteindelijk. Evelien en ik legden de opdrachten uit, waarna de Germán alles afrondde en besprak. Gemakkelijk voor ons, maar niet echt een uitdaging. Ergens spijtig, maar op die manier leren we het wel op ´t gemakske. We zijn een beetje Elfie, en de Germán is den Art. (nu weten die van Leuven perfect waar het over gaat) De samenstelling van het publiek was wel een uitdaging. De leeftijd varieerde van om en bij de 20 tot om en bij de 60, de lichaamsomvang varieerde van ... ale ja, ge snapt het wel. We hebben ze toch nen dag geanimeerd, en ze uiteindelijk zelfs als groep (in ketting!) over de koord gekregen, plezant.
Foto´s: eerste teambuildingsdag, beheerscomité afwateringsgebied Tabacay http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/EersteTeambuildingTabacay
Die avond was het afscheidsfeestje van de Germán, die mens heeft zijn laatste werkdag, na 8 jaar, gespendeerd met twee toeristen uit Leuven. Ge kon daar nergens zitten zonder iets te drinken, want er liep constant wel iemand rond met een kan Shumir-cola, een goor goedje. De toon werd gezet met een spelleke: iedereen had een ballon aan zijn voet hangen met een opdracht in. Je moest ballonnen kapotstampen en proberen zo´n opdracht te pakken te krijgen, uiteindelijk had iedereen er één, volledig toevallig, uiteraard. Hoogtepunten waren de lapdance van den Danilo, nen inheemse stagiair, en - vooral - de striptease van de Jaime, de groten baas, heerlijk grappig. (maar braaf genoeg)
MUUG, de volgende dag, amai! Om 6 uur uit bed om twee Peruanen te gaan afhalen op het vliegveld, Isidro en Yohana. Leren kennen op den techniekencursus van de scouts. Die kwamen Cuenca bezoeken, en wie kan hen daar beter gidsen dan ik, "natuurlijk". Hotelleke zoeken, wat in Cuenca rondhangen, typisch Ecuadoriaans gaan eten. In de namiddag naar Baños, een heet bad gaan pakken. (zwembaden met water dat uit een uitgedoofde vulkaan loopt) ´s Avonds een lasagneke gaan eten en een goei bar/discotheek gaan zoeken. Het was wel niet gemakkelijk goed voor ons Peruanen, we hebben drie verschillende bars gedaan en geeneen was goed genoeg. In de derde begon mijn maag te hevig te protesteren om nog te blijven, ik ben met de staart tussen de stevig dichtgeknepen benen per taxi terug naar huis moeten gaan. Jammer maar helaas. Een of andere inventieve Ecuadoriaan zal weer iets creatiefs in mijn eten gedraaid hebben.
Zaterdag, scouts. Met een scheve maag van ´t kan nie meer heb ik het toch maar gewaagd, ´t viel nog mee uiteindelijk. En de Peruanen hebben een bezoekske gebracht aan groep Drie. Welkomstwoord, groepsfoto met de bezoekers, kreten, het kon nie op voor de "broeders uit Peru". Ondertussen kwam dan ook nog eens de parade van Miss Cuenca langs, een lange stoet met chikke auto´s, waarin de missen zaten. Een half uur durende mix van muziek, auto´s en wuivende plastieken poppen, best wel grappig.
Omdat de Jorge Luiz jarig was geweest was er een taart en hebben ze hem gefeliciteerd op Ecuadoriaanse wijze: met een lederen riem 25 keren op zijn gat geslagen, iedereen mocht eens slagen en ik móest eens slagen. Met het gezicht in de vlaai duwen is hier ook een vaste waarde. Ik houd mijn hart vast voor mijn eigen verjaardag.
Foto´s: Met Isidro en Yohana, hun bezoek aan Grupo 3, de Jorge Luiz met zijn bakkes vol room - en met zijn gat vol striemen, ongetwijfeld http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/IsidroEnYohanaVerjaardagJorgeLuiz
In de namiddag naar de Zes en achteraf naar de districtsraad: een hel. Ik verstond daar zo goed als niks van. (vermoeidheid, plus het feit dat vergaderingen sowieso vreselijk moeilijk te volgen zijn als ge de taal maar amper spreekt) Wel plezant om onverwacht nog een jamboreekennis tegen ´t lijf te lopen. En den Elf heeft me uitgenodigd om volgende week deel te nemen aan hun avondwandeling. We gaan dus nog meer groepen toeristen.
´s Avonds was er een "baile", ik zou het vertalen als "dansfeest", georganiseerd door den Drie. Het had veel weg van den dansvloer op het gemiddeld Vlaams trouwfeest, maar dan met latinomuziek. En hel verlicht, geen sfeervol halfduister. Maar dat stoort niet, de Ecuadorianen hebben wat dat betreft blijkbaar minder schroom dan ons. De dansvloer stond heel de avond stampvol. En iedereen danst met iedereen (en vooral met mij, heb ik de indruk). Ik was nog niet binnen of er stond al een groep meiskes te giegelen, twee minuten later was ik aan ´t dansen. En niet op eigen initiatief, want ik kan daar uiteraard geen fluit van. Latinopaskes, zal ik ze maar noemen, en kontzwieren - ook de venten - dat zijn de ingrediënten. ´k Heb heel wat geoefend die avond, met leden, leiding, ouders, net-geen-bomma´s, ... Op ´t einde zelfs wat reggaeton met Yohana. Da´s meer elkaar opgeilen dan dansen, ´t heeft wat weg van de gemiddelde hiphopvideoclip. Terwijl stond er buiten een ploeg ouders fritten te bakken: ook de Ecuadorianen zijn zot van frit. Drank kon je ook enkel buiten krijgen.
Een zalige avond trouwens, weer zo´n belevenis die geen westerling ooit meemaakt. Het was overigens allemaal ten voordele van een of andere moeder met kanker, ofzoiets, want dat ligt hier gevoelig om daar vragen over te stellen (aan eender wie), blijkbaar.
(zo was er vandaag nog ergens een baile voor een kind met een ziekte, maar niemand weet welk kind en welke ziekte)
Foto: baile Grupo 3 http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/BaileGrupo3
Deze morgen word ik om kwart voor 9 wakker, wekker niet gehoord. Afspraak om 8 uur op het San Sebastiánplein, om te vertrekken naar Cajas. (park, wandelen) Te laat dus. Voor ene keer kon ik ook niet rekenen op het "hora Cuenca": te laat komen, want de Peruanen moeten deze avond hunne vlieger halen. Dientengevolge ben ik in deze gore internetkeet beland en kan u nu lezen wat ik hier zit uit te vreten.
We zijn trouwens op de scouts aan het speculeren geslagen over wat ik nu juist heb, de Jorge-Luiz zou nog iets van farmacie kennen. Eerst dacht ik iets verkeerd gegeten te hebben. Op de scoutscursus hadden ze mij gewaarschuwd voor de "aji de soja" ofzoiets. Aji is een pepersauske dat ze hier op alle gerechten smijten. Het zou straffe zijn, deze keer, "zeker voor iemand als gij die er niet aan gewend is". Ik pak een stevige schep, de beste manier om er aan te wennen. Na de maaltijd komt het er dan uit dat soja niet op de plant slaat, maar dat het betekent dat ge der goed van naar ´t WC kunt gaan. Merci voor de tijdige waarschuwing, mannen.
Maar dat kan het niet geweest zijn, dan zou het geen dagen duren.
Een griep dan? Onwaarschijnlijk, aldus de Jorge Luiz. "Die duurt hier nooit zo lang". Na nog wat geklets over de symptomen komt het er dan uit: "Volgens mij zit gij met parasieten". Ale dan, ´t is eens iets anders. Dat blijkt hier wel meer voor te komen: volgens de Jorge Luiz zit ELKE mens in Ecuador bijvoorbeeld met ameuben. Vraag me niet waar, dat wil ik zelfs niet weten. Als ´t niet betert zal ik dus toch eens voor een onderzoek moeten gaan. Maar ik heb het zo niet met de dokters van Ecuador, ik zou nog liever langs de Cools gaan. Ofwel moet ik de raad van de Jorge Luiz volgen: een middelke pakken dat direct alle parasieten doodt. Ge moet er wel een dag vrij voor kunnen pakken, want ge zit 24 uur op de pot.
Keuzes ...
Heeft Ben ameuben?
Neemt hij het middel van Jorge Luiz?
En zal hij nog ooit genezen?
U verneemt het volgende week, in het spannende vervolg van deze soap.
Donderdag, met de teambuilding, zijn we helemaal niet op ons bakkes gegaan, uiteindelijk. Evelien en ik legden de opdrachten uit, waarna de Germán alles afrondde en besprak. Gemakkelijk voor ons, maar niet echt een uitdaging. Ergens spijtig, maar op die manier leren we het wel op ´t gemakske. We zijn een beetje Elfie, en de Germán is den Art. (nu weten die van Leuven perfect waar het over gaat) De samenstelling van het publiek was wel een uitdaging. De leeftijd varieerde van om en bij de 20 tot om en bij de 60, de lichaamsomvang varieerde van ... ale ja, ge snapt het wel. We hebben ze toch nen dag geanimeerd, en ze uiteindelijk zelfs als groep (in ketting!) over de koord gekregen, plezant.
Foto´s: eerste teambuildingsdag, beheerscomité afwateringsgebied Tabacay http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/EersteTeambuildingTabacay
Die avond was het afscheidsfeestje van de Germán, die mens heeft zijn laatste werkdag, na 8 jaar, gespendeerd met twee toeristen uit Leuven. Ge kon daar nergens zitten zonder iets te drinken, want er liep constant wel iemand rond met een kan Shumir-cola, een goor goedje. De toon werd gezet met een spelleke: iedereen had een ballon aan zijn voet hangen met een opdracht in. Je moest ballonnen kapotstampen en proberen zo´n opdracht te pakken te krijgen, uiteindelijk had iedereen er één, volledig toevallig, uiteraard. Hoogtepunten waren de lapdance van den Danilo, nen inheemse stagiair, en - vooral - de striptease van de Jaime, de groten baas, heerlijk grappig. (maar braaf genoeg)
MUUG, de volgende dag, amai! Om 6 uur uit bed om twee Peruanen te gaan afhalen op het vliegveld, Isidro en Yohana. Leren kennen op den techniekencursus van de scouts. Die kwamen Cuenca bezoeken, en wie kan hen daar beter gidsen dan ik, "natuurlijk". Hotelleke zoeken, wat in Cuenca rondhangen, typisch Ecuadoriaans gaan eten. In de namiddag naar Baños, een heet bad gaan pakken. (zwembaden met water dat uit een uitgedoofde vulkaan loopt) ´s Avonds een lasagneke gaan eten en een goei bar/discotheek gaan zoeken. Het was wel niet gemakkelijk goed voor ons Peruanen, we hebben drie verschillende bars gedaan en geeneen was goed genoeg. In de derde begon mijn maag te hevig te protesteren om nog te blijven, ik ben met de staart tussen de stevig dichtgeknepen benen per taxi terug naar huis moeten gaan. Jammer maar helaas. Een of andere inventieve Ecuadoriaan zal weer iets creatiefs in mijn eten gedraaid hebben.
Zaterdag, scouts. Met een scheve maag van ´t kan nie meer heb ik het toch maar gewaagd, ´t viel nog mee uiteindelijk. En de Peruanen hebben een bezoekske gebracht aan groep Drie. Welkomstwoord, groepsfoto met de bezoekers, kreten, het kon nie op voor de "broeders uit Peru". Ondertussen kwam dan ook nog eens de parade van Miss Cuenca langs, een lange stoet met chikke auto´s, waarin de missen zaten. Een half uur durende mix van muziek, auto´s en wuivende plastieken poppen, best wel grappig.
Omdat de Jorge Luiz jarig was geweest was er een taart en hebben ze hem gefeliciteerd op Ecuadoriaanse wijze: met een lederen riem 25 keren op zijn gat geslagen, iedereen mocht eens slagen en ik móest eens slagen. Met het gezicht in de vlaai duwen is hier ook een vaste waarde. Ik houd mijn hart vast voor mijn eigen verjaardag.
Foto´s: Met Isidro en Yohana, hun bezoek aan Grupo 3, de Jorge Luiz met zijn bakkes vol room - en met zijn gat vol striemen, ongetwijfeld http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/IsidroEnYohanaVerjaardagJorgeLuiz
In de namiddag naar de Zes en achteraf naar de districtsraad: een hel. Ik verstond daar zo goed als niks van. (vermoeidheid, plus het feit dat vergaderingen sowieso vreselijk moeilijk te volgen zijn als ge de taal maar amper spreekt) Wel plezant om onverwacht nog een jamboreekennis tegen ´t lijf te lopen. En den Elf heeft me uitgenodigd om volgende week deel te nemen aan hun avondwandeling. We gaan dus nog meer groepen toeristen.
´s Avonds was er een "baile", ik zou het vertalen als "dansfeest", georganiseerd door den Drie. Het had veel weg van den dansvloer op het gemiddeld Vlaams trouwfeest, maar dan met latinomuziek. En hel verlicht, geen sfeervol halfduister. Maar dat stoort niet, de Ecuadorianen hebben wat dat betreft blijkbaar minder schroom dan ons. De dansvloer stond heel de avond stampvol. En iedereen danst met iedereen (en vooral met mij, heb ik de indruk). Ik was nog niet binnen of er stond al een groep meiskes te giegelen, twee minuten later was ik aan ´t dansen. En niet op eigen initiatief, want ik kan daar uiteraard geen fluit van. Latinopaskes, zal ik ze maar noemen, en kontzwieren - ook de venten - dat zijn de ingrediënten. ´k Heb heel wat geoefend die avond, met leden, leiding, ouders, net-geen-bomma´s, ... Op ´t einde zelfs wat reggaeton met Yohana. Da´s meer elkaar opgeilen dan dansen, ´t heeft wat weg van de gemiddelde hiphopvideoclip. Terwijl stond er buiten een ploeg ouders fritten te bakken: ook de Ecuadorianen zijn zot van frit. Drank kon je ook enkel buiten krijgen.
Een zalige avond trouwens, weer zo´n belevenis die geen westerling ooit meemaakt. Het was overigens allemaal ten voordele van een of andere moeder met kanker, ofzoiets, want dat ligt hier gevoelig om daar vragen over te stellen (aan eender wie), blijkbaar.
(zo was er vandaag nog ergens een baile voor een kind met een ziekte, maar niemand weet welk kind en welke ziekte)
Foto: baile Grupo 3 http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/BaileGrupo3
Deze morgen word ik om kwart voor 9 wakker, wekker niet gehoord. Afspraak om 8 uur op het San Sebastiánplein, om te vertrekken naar Cajas. (park, wandelen) Te laat dus. Voor ene keer kon ik ook niet rekenen op het "hora Cuenca": te laat komen, want de Peruanen moeten deze avond hunne vlieger halen. Dientengevolge ben ik in deze gore internetkeet beland en kan u nu lezen wat ik hier zit uit te vreten.
We zijn trouwens op de scouts aan het speculeren geslagen over wat ik nu juist heb, de Jorge-Luiz zou nog iets van farmacie kennen. Eerst dacht ik iets verkeerd gegeten te hebben. Op de scoutscursus hadden ze mij gewaarschuwd voor de "aji de soja" ofzoiets. Aji is een pepersauske dat ze hier op alle gerechten smijten. Het zou straffe zijn, deze keer, "zeker voor iemand als gij die er niet aan gewend is". Ik pak een stevige schep, de beste manier om er aan te wennen. Na de maaltijd komt het er dan uit dat soja niet op de plant slaat, maar dat het betekent dat ge der goed van naar ´t WC kunt gaan. Merci voor de tijdige waarschuwing, mannen.
Maar dat kan het niet geweest zijn, dan zou het geen dagen duren.
Een griep dan? Onwaarschijnlijk, aldus de Jorge Luiz. "Die duurt hier nooit zo lang". Na nog wat geklets over de symptomen komt het er dan uit: "Volgens mij zit gij met parasieten". Ale dan, ´t is eens iets anders. Dat blijkt hier wel meer voor te komen: volgens de Jorge Luiz zit ELKE mens in Ecuador bijvoorbeeld met ameuben. Vraag me niet waar, dat wil ik zelfs niet weten. Als ´t niet betert zal ik dus toch eens voor een onderzoek moeten gaan. Maar ik heb het zo niet met de dokters van Ecuador, ik zou nog liever langs de Cools gaan. Ofwel moet ik de raad van de Jorge Luiz volgen: een middelke pakken dat direct alle parasieten doodt. Ge moet er wel een dag vrij voor kunnen pakken, want ge zit 24 uur op de pot.
Keuzes ...
Heeft Ben ameuben?
Neemt hij het middel van Jorge Luiz?
En zal hij nog ooit genezen?
U verneemt het volgende week, in het spannende vervolg van deze soap.
woensdag 10 oktober 2007
Verlengd weekend
Verslag van een tweedaagse scoutscursus - en de exotische gevolgen
Vrijdagmiddag, 5 oktober. Na drie weken zoeken, vergelijken, luisteren, raad vragen en verder zoeken is ´t eindelijk zover: ik koop mijn charango. Een Boliviaanse, o ironie, maar dat zouden de beste zijn, aldus de kenners. De aankomst op het werk is een echte kermis: iedereen komt kijken en iedereen wil proberen spelen. Ze zetten Andesmuziek op en beginnen foto´s te trekken, het heeft een dik uur geduurd. Daarna was het tijd voor nen drink. Bleek dat Germán ander werk heeft gevonden. Geen werk dus, die namiddag, maar wel spijtig van de Germán, zalige kerel, lolbroek van den hoop.
Foto´s: mijn charango op ´t werk aan ´t showen http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/MetDeCharangoOpHetWerk
Die avond vertrek ik op nationaal techniekenweekend met Adrián, medeleider, en José, caminante (zoiets als Jin) naar Ambato. José voorzag mij van sjortouw, Adrián van een kompas, een klimtouw had ik bij één van de caminantes uit groep 3 geleend. Ge moet hier nen Helen outdoorwinkel meenemen als ge op cursus gaat. Om 23:30 komen we samen aan de “terminal”, waar de bussen vertrekken. Na een reis van 7 uur komen we aan in Ambato, subtropische stad in de Oriënte; het oosten van het land.
Quito blijkt sterk vertegenwoordigd: een blij en onverwacht weerzien met Lyda en Milo (van het gastgezin), Tigre, Soledad en Fernando (van hun groep) is het gevolg. Wachten op het buske dan: men zou ons komen ophalen en naar het kampterrein brengen. Intussen stroomt het volk toe, vanuit alle hoeken van het land, en na een dikke twee uur wachten stappen we met maar liefst 50 man de bus op.
Aangekomen op het kampterrein wordt er formatie geblazen, iedereen stelt zich per groep op in 1 lange rij. Een groep die klaar is roept de groepskreet, waarna de oudste aan de kampleider komt melden wie er aanwezig is. Extreem formeel. Na een plechtig welkomstwoord krijgen we een kwartier om de tenten op te stellen en opnieuw te verzamelen. Bij de volgende formatie moeten we ons verdelen per tak waarvan je leider bent en vervolgens patrouilles van een zestal personen vormen. We voegen ons met ons drie van Cuenca 6 bij drie man van Guayaquil, met een vreselijk accent. Dat belooft.
(overigens wisten die van Quito te zeggen dat ik al zing als ik praat: het Cuencaans accent is een feit)
Bij een patrouille hoort een naam, van een dier meerbepaald. Dat kiezen ging niet zo vlot, mijn Ecuadorianen kwamen niet echt overeen. Uiteindelijk ben uiterekend ik afgekomen met "Condores", het nationale symbool van Ecuador. Condores is het geworden. Ze zijn te pakken op hun trots, die Ecuadorianen.
Eerste les is cartografie en kompaslopen. Simpel, niet te uitgebreid, Niks bijgeleerd. Tenzij dat ze in Ecuador kaarten van 1:50 000 gebruiken en de symbolen voor kerk, school en ziekenhuis lichtjes verschillen van die van ons. Dat wilden jullie natuurlijk allemaal weten.
Volgende les is codes. Nog nooit gedaan. Allerlei (bestaande, officiële) manieren om tekst te coderen en ontcijferen worden uitgelegd en ingeoefend. Interessant, zeker om tochten in elkaar te steken. We sluiten af met een inleiding morse, waarvan ik zeker de manier om morse te seinen met vlaggen leerrijk vond. Inspirerend allemaal.
Kaarten tekenen. Nog nooit les in gehad, maar zelf al wel eens geoefend op kamp. Weinig bijgeleerd.
Bijl en mes dan. Het bijl is nooit voor leden, enkel voor leiding in Ecuador. Maar ze gebruiken hier alleen het driekwartsbijl, niet moeilijk dus. Na een korte uitleg over het gebruik en het slijpen (niets over onderhoud en bijna niets over veiligheid) mag iedereen eens proberen om in een blok hout te kappen. Voor velen bleek het de eerste keer te zijn. Geen woord over de zaag, wordt hier blijkbaar niet gebruikt door scouts.
Semafoor, de voorlaatste les. Ge weet wel: berichten overseinen met vlaggeskes. Bijzonder interessant. Het ziet er allemaal heel ingewikkeld uit (je moet alle letters ook in spiegelbeeld kennen om zelf te kunnen seinen), maar het valt best nog wel mee. Zonder echt te studeren heb ik tijdens het uitproberen al heel wat letters opegpikt. Heel toffe vaardigheid.
Camouflage was de laatste les van het weekend. Volledig volgens de richtlijnen van Baden-Powell himself. Ook hier niets praktisch bijgeleerd, ik kon zelfs nog aanvullen. Wel enkele toffe spelideeën opgedaan op het einde.
Ik krijg lichtjes schrik als blijkt dat het avondmaal een woudloperskeuken blijkt te zijn. (koken op een vuur op de grond, zonder potten en pannen) Uit ervaring weet ik dat ge dan lekker eet, maar dat het eerder een voorgerechtje is, geen maaltijd. Een ei in zilverpapier, zonder het te breken, was nieuw. Verder waren het de gebruikelijke dingen die wij hier ook doen: banaan in de schil of op een stokske (zij het deze keer een banaansoort die bij ons niet bestaat) en vlees en brooddeeg op een stokske.
Die avond hebben we nog een paar dinámicas gedaan: spellekes in een kring, maar van een totaal andere soort dan bij ons. Het hield een beetje het midden tussen zitkring en volksdans, soms met dans, meestal met liedjes en altijd enorm grappig. Na nog wat napraten in ´t gras naast de tent, zoals dat moet, zijn we er rond 12 uur ingekropen.
6 uur ´s morgens. Eén of andere gestoorde Ecuadoriaan fluit het kamp wakker. Volgens een gewoonte uit de Sierra (de bergstreek in Ecuador), zo leer ik later van de Guayaquileños, blazen ze drie keer, met tussenpozen van 5 minuten, de derde keer is het verzamelen. Harde jongens, die Ecuadorianen.
De dag begint met een korte verwelkoming door de kampleider, waarna één of andere bietekwiet in T-shirt (6 uur ´s morgens in de koude van het hooggebergte) huppelend en vooral grijnzend komt aangetreden. Er gaat een rilling door de formatie. “Sta mij toe het gezag over te dragen aan deze jongeman, voor de ochtendgymnastiek”, aldus de kampleider. Na enkele rondjes rond de paradegrond lopen we een heuvel van het kampterrein op en af. Ik begin me stilaan af te vragen of de opwarming nog niet gedaan is, als de lijn richting uitgang van het kampterrein jogt. De eerste slachtoffers zijn al lang gevallen als we een bergpad opdraaien. En stijl, ge moogt gerust zijn. Als halve bergbokken hossen we door een bergpaadje, altijd bergop. Al snel vallen de mannen van de kuststreek af, op 1 dag 2000 meter stijgen naar de bergen en dan gaan lopen, dat gaat niet. 5 minuten later krijg ik het ook lastig, maar ik weet nog bij te benen. De groep houdt halt om uit te blazen en enkele achterblijvers te laten inhalen. Ik arriveer met een vijftal seconden vertraging, na mij arriveert er nog drie man, we zijn nog met acht. En verder omhoog.
Na de tweede stop begint de afdaling, in een zo mogelijk nog sneller tempo terug naar het kampterrein, ditmaal zonder pauze. Aangekomen op het paradeplein zijn we nog met 4 man van de 50 plus de trainer. Na het stretchen en nog een kort spelleke blijkt dat we anderhalf uur bezig zijn geweest. Eindelijk ontbijt.
Het ontbijt is gedaan tegen 9 uur, de activiteiten beginnen rond half 10. We hadden 3 uur langer kunnen slapen.
De volgende les is sjorren. (constructies met palen en touw) Vooral daarbij verwachtte ik niets bij te leren. Op een goed uur worden er maar liefst 4 verschillende sjorringen doorgedramd, weinig gedetailleerd dus. (vierkants-, diagonaal-, steigersjorring en driepikkel) De fierheid waarmee ze poseren voor de foto bij de onnozelste creaties doet me vermoeden dat ze hier niet echt ver staan in sjorvaardigheden.
Dan volgde de vuurproef: per patrouille een poligonaal afleggen: een tocht volgens azimut. Bleek dat het toch net iets meer inhield dan kompaslopen:
Ten eerste moesten we ons camoufleren. Met een gezicht zwart van het houtskool en ons broek vol takken mochten we de volgende opdracht aanvangen: een “romeinse renwagen” of ook wel “Vlaamse wagen” sjorren. Ik vond het een redelijk belachelijk zicht, maar iedereen bleef er serieus onder. Met die wagen moesten we twee man het plein overhelpen en vervolgens alles terug afbreken.
In morse kregen we de aanwijzingen om het begin van het spoor te vinden, uitgedrukt in graden.
In de juiste richting vonden we het teken van “begin spoor”, internationale spoortekens. Verder op het spoor kregen we de opdracht om iemand met een draagberry de berg op te dragen.
Bovenop de berg moesten we een boomstronk doorhakken met het driekwartsbijl.
Verder spoortekens volgend kwamen we aan bij een kloof, aan de overkant stond iemand met semafoorvlaggen.
Na het ontcijferen van de boodschap staken we de kloof over langs een stijl padje, om aan de overkant een nieuw coördinaat te krijgen.
Onderweg moesten we een aardappel en een banaan zien te bakken.
Bij aankomst op het kampterrein, aan de hand van spoortekens, wachtte ons de laatste proef: een piramide maken in het zwembad, het einde van de poligonaal.
Een formatie (voor den 1000ste keer) sluit het kamp af. De welpenhorde krijgt een onderscheiding voor enthousiastste patrouille, onze patrouille voor meest gemotiveerde en leergierige. Dan worden er nog 2 deelnemers gehuldigd voor hun gedrevenheid en uiteindelijk worden alle buitenlanders bedankt, ik mag samen met twee Peruanen nog ne sleutelhanger van de scouts van Ecuador in ontvangst nemen. Hoera.
Tegen een uur of vier was de opkuis gedaan en zat iedereen terug op de bus. Het was de moeite waard. Minder technisch onderbouwd dan in België, maar ruimer en meer in de sfeer van een kamp. En ge kreeg er een insigne voor, daar zien ze bij ons helaas het nut niet van in.
Voor een beweging van 3000 scouts is het opvallend sterk om een drietal keer per jaar een vijftigtal scouts bij elkaar te krijgen voor een techniekenweekend, zeker als ge bedenkt dat die allemaal gemiddeld 5 uur op de bus moeten. We hebben nog iets te leren van die mannen.
Foto´s: techniekenweekend http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/CursoTCnicaScoutIIAmbato671007
Wachtend op de bus zijn we nog een een dik uur blijven plakken in het scoutslokaal van Ambato. De Cuencanen waren mij op dat moment ernstig op de zenuwen aan ´t werken, door stevig te blijven talmen, in de verste verte niet klaar om te vertrekken, terwijl we al lang weg moesten zijn. (ge moet weten dat zo´n busticket 8 euro kost en dat we sowieso al maar om 1 uur ´s nachts zouden aankomen) Zij, van hun kant, waren zich aan ´t vermaken met mijn bezorgdheid. Cultuurshock twee.
Aangekomen aan de bushalte, 10 minuten later dan het geplande vertrek, bleek de bus nog niet te zijn aangekomen. Ik had het kunnen denken natuurlijk. Ge moogt hier zelfs bij openbare diensten te laat komen. Toch iets waar ik moeilijk aan kan wennen.
Goed, om een lange reis kort te maken: om half 2 arriveren we in Cuenca, om 2 uur kruip ik in mijne nest. Om 8 uur word ik strontziek wakker. Ik heb blijkbaar wat tropische vriendjes meegebracht uit Ambato. Gelukkig had ik het verstand om in bed te blijven liggen, de hele dag lang overigens. Een vijftal keren onderbroken door WC-bezoeken van zeer gevarieerde aard. De volgende dag heb ik het ´s middags geriskeerd om terug te gaan werken. Het was te doen. Genezen was ik niet, maar ik voelde me beter.
Foto: in bed met de tropische vrienden http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/ZiekInBed
Die avond verjaardagsfeest van Jorge Luiz, medeleider van de caminantes. Sterk overwogen om af te bellen, maar net zoals thuis heb ik hier geen GSM-nummers. Dan maar gaan kijken, om te zeggen dat ik niet lang bleef. Ge kent dat. Pas twee uur en een hoop flessen later besluit ik dat het tijd is om te gaan. (het bier wordt hier geschonken in flessen van “678 kubieke centimeter”) Zalige kerels allemaal. Kan dat nog toeval zijn, de ene helft was scout en de andere helft was muzikant. Van andesmuziek, uiteraard.
Bleek dat één van die kerels aan het sparen is om de charango te kopen die ik intussen gekocht heb. Plezant en niet plezant tegelijk natuurlijk. Dan hebben ze mij uitgenodigd om volgende week mee te komen muziek maken. Da´s echt nen droom die in vervulling gaat. Dit weekend konden ze niet, ze gaan optreden in Guayaquil: ´t moeten nog straffe mannen zijn ook nog. Toen we naar huis gingen zijn ze nog met twee man mee tot aan mijn kot geweest, tegen overvallers. “Ge weet maar nooit.” Goei mannen.
Vandaag terug een hele dag komen werken. Stikkapot en nog lang niet genezen, zo bleek. Maar het werk roept. Straks extreem vroeg gaan slapen, morgen extreem vroeg eruit, klaar voor de ultieme uitdaging: een hele dag teambuilding, voor de eerste keer en zonder ooit een voorbeeld gezien te hebben. Met volledig eigen progamma, mensen experiëntieel onderrichten in een taal die ge maar half beheerst – en dit is helemaal om neer te gaan – onder andere over communicatie. “Non scolae sed vitae discimus”: ik ben klaar om op mijn bakkes te gaan.
Ge kunt ermee komen lachen over enkele dagen, zelfde adres.
Morituri te salutant.
Vrijdagmiddag, 5 oktober. Na drie weken zoeken, vergelijken, luisteren, raad vragen en verder zoeken is ´t eindelijk zover: ik koop mijn charango. Een Boliviaanse, o ironie, maar dat zouden de beste zijn, aldus de kenners. De aankomst op het werk is een echte kermis: iedereen komt kijken en iedereen wil proberen spelen. Ze zetten Andesmuziek op en beginnen foto´s te trekken, het heeft een dik uur geduurd. Daarna was het tijd voor nen drink. Bleek dat Germán ander werk heeft gevonden. Geen werk dus, die namiddag, maar wel spijtig van de Germán, zalige kerel, lolbroek van den hoop.
Foto´s: mijn charango op ´t werk aan ´t showen http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/MetDeCharangoOpHetWerk
Die avond vertrek ik op nationaal techniekenweekend met Adrián, medeleider, en José, caminante (zoiets als Jin) naar Ambato. José voorzag mij van sjortouw, Adrián van een kompas, een klimtouw had ik bij één van de caminantes uit groep 3 geleend. Ge moet hier nen Helen outdoorwinkel meenemen als ge op cursus gaat. Om 23:30 komen we samen aan de “terminal”, waar de bussen vertrekken. Na een reis van 7 uur komen we aan in Ambato, subtropische stad in de Oriënte; het oosten van het land.
Quito blijkt sterk vertegenwoordigd: een blij en onverwacht weerzien met Lyda en Milo (van het gastgezin), Tigre, Soledad en Fernando (van hun groep) is het gevolg. Wachten op het buske dan: men zou ons komen ophalen en naar het kampterrein brengen. Intussen stroomt het volk toe, vanuit alle hoeken van het land, en na een dikke twee uur wachten stappen we met maar liefst 50 man de bus op.
Aangekomen op het kampterrein wordt er formatie geblazen, iedereen stelt zich per groep op in 1 lange rij. Een groep die klaar is roept de groepskreet, waarna de oudste aan de kampleider komt melden wie er aanwezig is. Extreem formeel. Na een plechtig welkomstwoord krijgen we een kwartier om de tenten op te stellen en opnieuw te verzamelen. Bij de volgende formatie moeten we ons verdelen per tak waarvan je leider bent en vervolgens patrouilles van een zestal personen vormen. We voegen ons met ons drie van Cuenca 6 bij drie man van Guayaquil, met een vreselijk accent. Dat belooft.
(overigens wisten die van Quito te zeggen dat ik al zing als ik praat: het Cuencaans accent is een feit)
Bij een patrouille hoort een naam, van een dier meerbepaald. Dat kiezen ging niet zo vlot, mijn Ecuadorianen kwamen niet echt overeen. Uiteindelijk ben uiterekend ik afgekomen met "Condores", het nationale symbool van Ecuador. Condores is het geworden. Ze zijn te pakken op hun trots, die Ecuadorianen.
Eerste les is cartografie en kompaslopen. Simpel, niet te uitgebreid, Niks bijgeleerd. Tenzij dat ze in Ecuador kaarten van 1:50 000 gebruiken en de symbolen voor kerk, school en ziekenhuis lichtjes verschillen van die van ons. Dat wilden jullie natuurlijk allemaal weten.
Volgende les is codes. Nog nooit gedaan. Allerlei (bestaande, officiële) manieren om tekst te coderen en ontcijferen worden uitgelegd en ingeoefend. Interessant, zeker om tochten in elkaar te steken. We sluiten af met een inleiding morse, waarvan ik zeker de manier om morse te seinen met vlaggen leerrijk vond. Inspirerend allemaal.
Kaarten tekenen. Nog nooit les in gehad, maar zelf al wel eens geoefend op kamp. Weinig bijgeleerd.
Bijl en mes dan. Het bijl is nooit voor leden, enkel voor leiding in Ecuador. Maar ze gebruiken hier alleen het driekwartsbijl, niet moeilijk dus. Na een korte uitleg over het gebruik en het slijpen (niets over onderhoud en bijna niets over veiligheid) mag iedereen eens proberen om in een blok hout te kappen. Voor velen bleek het de eerste keer te zijn. Geen woord over de zaag, wordt hier blijkbaar niet gebruikt door scouts.
Semafoor, de voorlaatste les. Ge weet wel: berichten overseinen met vlaggeskes. Bijzonder interessant. Het ziet er allemaal heel ingewikkeld uit (je moet alle letters ook in spiegelbeeld kennen om zelf te kunnen seinen), maar het valt best nog wel mee. Zonder echt te studeren heb ik tijdens het uitproberen al heel wat letters opegpikt. Heel toffe vaardigheid.
Camouflage was de laatste les van het weekend. Volledig volgens de richtlijnen van Baden-Powell himself. Ook hier niets praktisch bijgeleerd, ik kon zelfs nog aanvullen. Wel enkele toffe spelideeën opgedaan op het einde.
Ik krijg lichtjes schrik als blijkt dat het avondmaal een woudloperskeuken blijkt te zijn. (koken op een vuur op de grond, zonder potten en pannen) Uit ervaring weet ik dat ge dan lekker eet, maar dat het eerder een voorgerechtje is, geen maaltijd. Een ei in zilverpapier, zonder het te breken, was nieuw. Verder waren het de gebruikelijke dingen die wij hier ook doen: banaan in de schil of op een stokske (zij het deze keer een banaansoort die bij ons niet bestaat) en vlees en brooddeeg op een stokske.
Die avond hebben we nog een paar dinámicas gedaan: spellekes in een kring, maar van een totaal andere soort dan bij ons. Het hield een beetje het midden tussen zitkring en volksdans, soms met dans, meestal met liedjes en altijd enorm grappig. Na nog wat napraten in ´t gras naast de tent, zoals dat moet, zijn we er rond 12 uur ingekropen.
6 uur ´s morgens. Eén of andere gestoorde Ecuadoriaan fluit het kamp wakker. Volgens een gewoonte uit de Sierra (de bergstreek in Ecuador), zo leer ik later van de Guayaquileños, blazen ze drie keer, met tussenpozen van 5 minuten, de derde keer is het verzamelen. Harde jongens, die Ecuadorianen.
De dag begint met een korte verwelkoming door de kampleider, waarna één of andere bietekwiet in T-shirt (6 uur ´s morgens in de koude van het hooggebergte) huppelend en vooral grijnzend komt aangetreden. Er gaat een rilling door de formatie. “Sta mij toe het gezag over te dragen aan deze jongeman, voor de ochtendgymnastiek”, aldus de kampleider. Na enkele rondjes rond de paradegrond lopen we een heuvel van het kampterrein op en af. Ik begin me stilaan af te vragen of de opwarming nog niet gedaan is, als de lijn richting uitgang van het kampterrein jogt. De eerste slachtoffers zijn al lang gevallen als we een bergpad opdraaien. En stijl, ge moogt gerust zijn. Als halve bergbokken hossen we door een bergpaadje, altijd bergop. Al snel vallen de mannen van de kuststreek af, op 1 dag 2000 meter stijgen naar de bergen en dan gaan lopen, dat gaat niet. 5 minuten later krijg ik het ook lastig, maar ik weet nog bij te benen. De groep houdt halt om uit te blazen en enkele achterblijvers te laten inhalen. Ik arriveer met een vijftal seconden vertraging, na mij arriveert er nog drie man, we zijn nog met acht. En verder omhoog.
Na de tweede stop begint de afdaling, in een zo mogelijk nog sneller tempo terug naar het kampterrein, ditmaal zonder pauze. Aangekomen op het paradeplein zijn we nog met 4 man van de 50 plus de trainer. Na het stretchen en nog een kort spelleke blijkt dat we anderhalf uur bezig zijn geweest. Eindelijk ontbijt.
Het ontbijt is gedaan tegen 9 uur, de activiteiten beginnen rond half 10. We hadden 3 uur langer kunnen slapen.
De volgende les is sjorren. (constructies met palen en touw) Vooral daarbij verwachtte ik niets bij te leren. Op een goed uur worden er maar liefst 4 verschillende sjorringen doorgedramd, weinig gedetailleerd dus. (vierkants-, diagonaal-, steigersjorring en driepikkel) De fierheid waarmee ze poseren voor de foto bij de onnozelste creaties doet me vermoeden dat ze hier niet echt ver staan in sjorvaardigheden.
Dan volgde de vuurproef: per patrouille een poligonaal afleggen: een tocht volgens azimut. Bleek dat het toch net iets meer inhield dan kompaslopen:
Ten eerste moesten we ons camoufleren. Met een gezicht zwart van het houtskool en ons broek vol takken mochten we de volgende opdracht aanvangen: een “romeinse renwagen” of ook wel “Vlaamse wagen” sjorren. Ik vond het een redelijk belachelijk zicht, maar iedereen bleef er serieus onder. Met die wagen moesten we twee man het plein overhelpen en vervolgens alles terug afbreken.
In morse kregen we de aanwijzingen om het begin van het spoor te vinden, uitgedrukt in graden.
In de juiste richting vonden we het teken van “begin spoor”, internationale spoortekens. Verder op het spoor kregen we de opdracht om iemand met een draagberry de berg op te dragen.
Bovenop de berg moesten we een boomstronk doorhakken met het driekwartsbijl.
Verder spoortekens volgend kwamen we aan bij een kloof, aan de overkant stond iemand met semafoorvlaggen.
Na het ontcijferen van de boodschap staken we de kloof over langs een stijl padje, om aan de overkant een nieuw coördinaat te krijgen.
Onderweg moesten we een aardappel en een banaan zien te bakken.
Bij aankomst op het kampterrein, aan de hand van spoortekens, wachtte ons de laatste proef: een piramide maken in het zwembad, het einde van de poligonaal.
Een formatie (voor den 1000ste keer) sluit het kamp af. De welpenhorde krijgt een onderscheiding voor enthousiastste patrouille, onze patrouille voor meest gemotiveerde en leergierige. Dan worden er nog 2 deelnemers gehuldigd voor hun gedrevenheid en uiteindelijk worden alle buitenlanders bedankt, ik mag samen met twee Peruanen nog ne sleutelhanger van de scouts van Ecuador in ontvangst nemen. Hoera.
Tegen een uur of vier was de opkuis gedaan en zat iedereen terug op de bus. Het was de moeite waard. Minder technisch onderbouwd dan in België, maar ruimer en meer in de sfeer van een kamp. En ge kreeg er een insigne voor, daar zien ze bij ons helaas het nut niet van in.
Voor een beweging van 3000 scouts is het opvallend sterk om een drietal keer per jaar een vijftigtal scouts bij elkaar te krijgen voor een techniekenweekend, zeker als ge bedenkt dat die allemaal gemiddeld 5 uur op de bus moeten. We hebben nog iets te leren van die mannen.
Foto´s: techniekenweekend http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/CursoTCnicaScoutIIAmbato671007
Wachtend op de bus zijn we nog een een dik uur blijven plakken in het scoutslokaal van Ambato. De Cuencanen waren mij op dat moment ernstig op de zenuwen aan ´t werken, door stevig te blijven talmen, in de verste verte niet klaar om te vertrekken, terwijl we al lang weg moesten zijn. (ge moet weten dat zo´n busticket 8 euro kost en dat we sowieso al maar om 1 uur ´s nachts zouden aankomen) Zij, van hun kant, waren zich aan ´t vermaken met mijn bezorgdheid. Cultuurshock twee.
Aangekomen aan de bushalte, 10 minuten later dan het geplande vertrek, bleek de bus nog niet te zijn aangekomen. Ik had het kunnen denken natuurlijk. Ge moogt hier zelfs bij openbare diensten te laat komen. Toch iets waar ik moeilijk aan kan wennen.
Goed, om een lange reis kort te maken: om half 2 arriveren we in Cuenca, om 2 uur kruip ik in mijne nest. Om 8 uur word ik strontziek wakker. Ik heb blijkbaar wat tropische vriendjes meegebracht uit Ambato. Gelukkig had ik het verstand om in bed te blijven liggen, de hele dag lang overigens. Een vijftal keren onderbroken door WC-bezoeken van zeer gevarieerde aard. De volgende dag heb ik het ´s middags geriskeerd om terug te gaan werken. Het was te doen. Genezen was ik niet, maar ik voelde me beter.
Foto: in bed met de tropische vrienden http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/ZiekInBed
Die avond verjaardagsfeest van Jorge Luiz, medeleider van de caminantes. Sterk overwogen om af te bellen, maar net zoals thuis heb ik hier geen GSM-nummers. Dan maar gaan kijken, om te zeggen dat ik niet lang bleef. Ge kent dat. Pas twee uur en een hoop flessen later besluit ik dat het tijd is om te gaan. (het bier wordt hier geschonken in flessen van “678 kubieke centimeter”) Zalige kerels allemaal. Kan dat nog toeval zijn, de ene helft was scout en de andere helft was muzikant. Van andesmuziek, uiteraard.
Bleek dat één van die kerels aan het sparen is om de charango te kopen die ik intussen gekocht heb. Plezant en niet plezant tegelijk natuurlijk. Dan hebben ze mij uitgenodigd om volgende week mee te komen muziek maken. Da´s echt nen droom die in vervulling gaat. Dit weekend konden ze niet, ze gaan optreden in Guayaquil: ´t moeten nog straffe mannen zijn ook nog. Toen we naar huis gingen zijn ze nog met twee man mee tot aan mijn kot geweest, tegen overvallers. “Ge weet maar nooit.” Goei mannen.
Vandaag terug een hele dag komen werken. Stikkapot en nog lang niet genezen, zo bleek. Maar het werk roept. Straks extreem vroeg gaan slapen, morgen extreem vroeg eruit, klaar voor de ultieme uitdaging: een hele dag teambuilding, voor de eerste keer en zonder ooit een voorbeeld gezien te hebben. Met volledig eigen progamma, mensen experiëntieel onderrichten in een taal die ge maar half beheerst – en dit is helemaal om neer te gaan – onder andere over communicatie. “Non scolae sed vitae discimus”: ik ben klaar om op mijn bakkes te gaan.
Ge kunt ermee komen lachen over enkele dagen, zelfde adres.
Morituri te salutant.
vrijdag 5 oktober 2007
Spaans met haar op
Over een sollicitatie, een takraad met huisbezoek en miss Cuenca.
Solliciteren in in andere taal, ´t is eens wat anders. Hoewel, ´t was eigenlijk spellekes begeleiden in een andere taal: Spaans met veel (ros krullend) haar op. Maar plezant, dat wel.
Om negen uur arriveren we op de plaats van afspraak. Uiteraard moeten we nog een tijdje wachten op de werknemers die te laat komen, het begint te wennen. Maar er was koffie. In de keuken maak ik kennis met Andrea, zij blijkt het derde slachtoffer dat vandaag de vuurdoop zal ondergaan. Totnogtoe was ze medewerkster op de human recourses afdeling.
Even later staan we gezellig een klapke te doen met een aantal medewerkers, als plots Christián (de groten baas!) me enthousiast een hand met papierkes aanrijkt. "heb je nummer 1?" vraagt Andrea lachend. Volledig klaar voor het spel dat gaat komen trek ik een gezicht van "Wie weet …" Blijkt dat de papierkes dienen om te loten wie er begint. Ik had het vlaggen. (niet dat ik dat erg vond)
Goed, ik pak de mannen mee buiten en begin de speluitleg. Iets met een touw dat iedereen geblinddoekt vasthoudt, waarmee ze een figuur op de grond moeten vormen, volgens het patroon dat ik met plakband heb aangebracht. Eén persoon mag kijken, maar die mag alleen communiceren met een fluitje en de anderen niet aanraken. Een vrij moeilijke opdracht, die ik bovendien verzonnen had en nog niet had getest, maar het is tenslotte een groep professionals, dus ik ging ervan uit dat dat wel ging lukken. En inderdaad, na 10 minuten overleg (voor de opdracht) en slechts 10 minuten werk hebben ze de figuur al af. Ik feliciteer hen en wacht op de oefening van Andrea. Niet dus. "Is er ook een reflexie?" vraagt Christián. (de groten baas, weet u nog) Uiteraard, daar begint het psychologenwerk, het voorgaande kon de onnozelste jeugdleider ook wel begeleiden. (maar ik had het graag eens eerst van iemand anders gezien, ge weet niet wat voor reflexies ze hier verwachten natuurlijk, bovendien is dat Spaans in grote groep nog een zwak punt) Ik begin dus op de Scouts en Gidsen Vlaanderenmanier de ervaringen, gevoelens, ideeën, conclusies, ... uit de groep te peuteren. Ze werken goed mee en het lijkt me de goeie kant op te gaan. Met enkele positieve conclusies sluiten we af, ik weet er zelfs nog een soort les uit te trekken, dus ik denk dat het wel goed zat.
Foto: mijn groepsopdracht http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/SollicitatieAdvance
De volgende oefening was van Andrea. Ze pakt uit met een klassieker die ik noch Evelien begrepen, (Spaans zonder haar op namelijk) maar die onmiddellijk wordt afgekeurd door Christián. (U weet wel, de groten baas.) "Bij Advance is veiligheid topprioriteit, en ik ben ooit gevallen met dat spel." Gelukkig heft ons Andrea direct een andere klassieker achter de hand. We moeten per vijf man in een vierkantje van 50 cm op 50 zien te raken. Na een intiem minuutje m vier Ecuadorianen die liever in de opdracht vliegen dan te overleggen hoe we het gaan doen volgt de reflexie. Andrea weet het mooi uit te leggen en ze past het bovendien toe op de werkvloer. Alleen faciliteert ze niet echt, ze geeft uitleg, instruerend. Als dat de manier van de Ecuadorianen is ga ik me nog moeten aanpassen, maar dat is wel de gemakkelijkste manier.
Evelien sluit af met een opwarmoefening, een spijtige volgorde, maar het waren de kaartjes van de groten Baas. (Christián, weet u wel.) In een kring sluiten we de ogen. Op commando van één, twee drie (ad fundum, leve de salamander, wat mis ik het cantussen) openen we de ogen. Wie een ander in de ogen kijkt valt af.
Enkele stuiptrekkende, doodsreutelende slachtoffers later worden we allemaal hartelijk bedankt voor de moeite en uitgenodigd om nog eens terug te komen. Intussen zullen ze ons evalueren. Dat lijkt verdacht hard op de formule "wij nemen nog contact met u op," en u weet allemaal wat dat betekent. Maar in deze context was het echt wel om concrete af te spreken voor het volgende teambuildingsweekend. We zijn binnen, dat belooft.
Het is wel bricoleren dat we aan ´t doen zijn. Rustig een deel van onze stage in een ander bedrijf regelen dan datgene waarin we officieel stage doen. Jaime, den baas van ´t werk, blijkt dat wel te slikken, we zijn hier nogal vrij wat initiatief nemen betreft. Het sluit bovendien wonderwel aan bij de dingen die we hier in Acordes moeten doen. De stage gaat de goeie richting uit, het ultieme objectief (outdoor teambuilding faciliteren) is al zo goed als verwezenlijkt!
Dinsdag 2 oktober, terug in de tijd dan. Senso halen, kennismaken met de teambuilders, verslag schrijven. (zie vorige verslag) Na nog een namiddagske werk was het tijd voor een takraad, met Jorge Luiz. (dezelfde als de Jorge, maar blijkbaar hoort hem liever zenne volledige naam) Niks speciaal, spellekes voorbereiden, zoals altijd Hoewel. Echte spellekes zoals bij ons doen ze hier bijna niet. Ze zijn dan ook wel te vinden voor mijn inbreng. Tijdens de gemiddelde vergadering wordt er iets technisch aangeleerd (bijvoorbeeld knopen), iets van waarden en geloof (bijvoorbeeld de scoutswet of waarom naar de kerk gaan "een voorrecht is en geen plicht"), iets technisch geoefend (bijvoorbeeld kompaslopen), een logische uitdaging (bijvoorbeeld het oplossen van een kruiswoordraadsel in morse, tegen de tijd), een fysieke uitdaging (bijvoorbeeld tegen de tijd een parcours afleggen met haltes waarbij ge telkens een andere knoop moet leguen), een actief spel (moet dan meestal van mij komen), een formatie in het begin, een formatie op het einde, eventueel een evaluatie, … Ge zit hier snel aan 10 activiteiten op één vergadering, en dat wordt dan allemaal tot op 5 minuten nauwkeurig gepland.
Maar het chikke van de takraad was dat we op huisbezoeken gingen. Wederom een schoon kanske om verder te komen dan de gemiddelde toerist. Jorge Luiz drukte de ouders op het hart dat scouting meer was dan een beweging, dat wij ook opvoeden en dat ze ons daar van thuis uit mee konden helpen. Ik was het volledig met hem eens, maar had nooit gedacht dat nog ooit echt te kunnen meemaken, zo serieus. Intussen was het al te laat geworden om nog een tweede bezoek te doen. We zijn dan maar een Mexicaanse bar ingedoken, echter niet na daar minstens een half uur naar op zoek geweest te zijn. Cuenca bij nacht, ik heb echt alle straten gezien nu.
Woensdag begon de verkiezing van Miss Cuenca, of de "koningin van Cuenca", zoals ze dat hier zeggen. Van ver konden we al het vuurwerk zien, dat hoog boven het stadspark de start aankondigde. Ik daar naartoe met de Pepe en de Coco, Evelien met Simone en Liesbet. Ladies night en een soort mannelijk alternatief. Een fanfareke begeleide het vuurwerk, waarna er een Cuencaanse groep aan de slag ging onder een partytentje. Typisch Spaans: vertalingen van bijvoorbeeld "Nights in white satin" (Noches en blanco) en dergelijke: goeie muziek toch wel. Naast het partytentje van het groepke zaten de missen onder de kiosk van het stadsplein. Te zitten, meer niet. Hun vlees tentoon te stellen in de kou. Af en toe werden ze enthousiast toegejuigd door de menigte, op initiatief van de spelende groep. Het hoogtepunt van de avond was het moment waarop de groep stopte en de missen gingen rechtstaan. Het publiek werd wild toen ze ook nog begonnen te wuiven. Fotografen gingen uit hun dak, wij gingen naar huis. Achter ons sloot het eindvuurwerk de avond knallend af. Wanneer de eigenlijke verkiezing dan wel was? "Over een maand, met de feesten van Cuenca." Ik ben benieuwd hoe dikwijls we tussendoor nog "vlees in het park" gaan mogen bezichtigen. (een suggestieve knipoog naar de Psychologische Kring, hoewel die daar niet mee gaan kunnen lachen, want voor zo´n verkiezing zijn er linten nodig)
Foto: de kiosk met de missen http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/MissCuenca
Donderdag heb ik de laatste dingen geregeld om met wat vrienden van de scouts op Gilwellcursus te vertrekken, deze avond. Maar dat is een ander verhaal, dat je volgende week kan lezen.
Tot dan!
Uw teambuilders in wording.
Solliciteren in in andere taal, ´t is eens wat anders. Hoewel, ´t was eigenlijk spellekes begeleiden in een andere taal: Spaans met veel (ros krullend) haar op. Maar plezant, dat wel.
Om negen uur arriveren we op de plaats van afspraak. Uiteraard moeten we nog een tijdje wachten op de werknemers die te laat komen, het begint te wennen. Maar er was koffie. In de keuken maak ik kennis met Andrea, zij blijkt het derde slachtoffer dat vandaag de vuurdoop zal ondergaan. Totnogtoe was ze medewerkster op de human recourses afdeling.
Even later staan we gezellig een klapke te doen met een aantal medewerkers, als plots Christián (de groten baas!) me enthousiast een hand met papierkes aanrijkt. "heb je nummer 1?" vraagt Andrea lachend. Volledig klaar voor het spel dat gaat komen trek ik een gezicht van "Wie weet …" Blijkt dat de papierkes dienen om te loten wie er begint. Ik had het vlaggen. (niet dat ik dat erg vond)
Goed, ik pak de mannen mee buiten en begin de speluitleg. Iets met een touw dat iedereen geblinddoekt vasthoudt, waarmee ze een figuur op de grond moeten vormen, volgens het patroon dat ik met plakband heb aangebracht. Eén persoon mag kijken, maar die mag alleen communiceren met een fluitje en de anderen niet aanraken. Een vrij moeilijke opdracht, die ik bovendien verzonnen had en nog niet had getest, maar het is tenslotte een groep professionals, dus ik ging ervan uit dat dat wel ging lukken. En inderdaad, na 10 minuten overleg (voor de opdracht) en slechts 10 minuten werk hebben ze de figuur al af. Ik feliciteer hen en wacht op de oefening van Andrea. Niet dus. "Is er ook een reflexie?" vraagt Christián. (de groten baas, weet u nog) Uiteraard, daar begint het psychologenwerk, het voorgaande kon de onnozelste jeugdleider ook wel begeleiden. (maar ik had het graag eens eerst van iemand anders gezien, ge weet niet wat voor reflexies ze hier verwachten natuurlijk, bovendien is dat Spaans in grote groep nog een zwak punt) Ik begin dus op de Scouts en Gidsen Vlaanderenmanier de ervaringen, gevoelens, ideeën, conclusies, ... uit de groep te peuteren. Ze werken goed mee en het lijkt me de goeie kant op te gaan. Met enkele positieve conclusies sluiten we af, ik weet er zelfs nog een soort les uit te trekken, dus ik denk dat het wel goed zat.
Foto: mijn groepsopdracht http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/SollicitatieAdvance
De volgende oefening was van Andrea. Ze pakt uit met een klassieker die ik noch Evelien begrepen, (Spaans zonder haar op namelijk) maar die onmiddellijk wordt afgekeurd door Christián. (U weet wel, de groten baas.) "Bij Advance is veiligheid topprioriteit, en ik ben ooit gevallen met dat spel." Gelukkig heft ons Andrea direct een andere klassieker achter de hand. We moeten per vijf man in een vierkantje van 50 cm op 50 zien te raken. Na een intiem minuutje m vier Ecuadorianen die liever in de opdracht vliegen dan te overleggen hoe we het gaan doen volgt de reflexie. Andrea weet het mooi uit te leggen en ze past het bovendien toe op de werkvloer. Alleen faciliteert ze niet echt, ze geeft uitleg, instruerend. Als dat de manier van de Ecuadorianen is ga ik me nog moeten aanpassen, maar dat is wel de gemakkelijkste manier.
Evelien sluit af met een opwarmoefening, een spijtige volgorde, maar het waren de kaartjes van de groten Baas. (Christián, weet u wel.) In een kring sluiten we de ogen. Op commando van één, twee drie (ad fundum, leve de salamander, wat mis ik het cantussen) openen we de ogen. Wie een ander in de ogen kijkt valt af.
Enkele stuiptrekkende, doodsreutelende slachtoffers later worden we allemaal hartelijk bedankt voor de moeite en uitgenodigd om nog eens terug te komen. Intussen zullen ze ons evalueren. Dat lijkt verdacht hard op de formule "wij nemen nog contact met u op," en u weet allemaal wat dat betekent. Maar in deze context was het echt wel om concrete af te spreken voor het volgende teambuildingsweekend. We zijn binnen, dat belooft.
Het is wel bricoleren dat we aan ´t doen zijn. Rustig een deel van onze stage in een ander bedrijf regelen dan datgene waarin we officieel stage doen. Jaime, den baas van ´t werk, blijkt dat wel te slikken, we zijn hier nogal vrij wat initiatief nemen betreft. Het sluit bovendien wonderwel aan bij de dingen die we hier in Acordes moeten doen. De stage gaat de goeie richting uit, het ultieme objectief (outdoor teambuilding faciliteren) is al zo goed als verwezenlijkt!
Dinsdag 2 oktober, terug in de tijd dan. Senso halen, kennismaken met de teambuilders, verslag schrijven. (zie vorige verslag) Na nog een namiddagske werk was het tijd voor een takraad, met Jorge Luiz. (dezelfde als de Jorge, maar blijkbaar hoort hem liever zenne volledige naam) Niks speciaal, spellekes voorbereiden, zoals altijd Hoewel. Echte spellekes zoals bij ons doen ze hier bijna niet. Ze zijn dan ook wel te vinden voor mijn inbreng. Tijdens de gemiddelde vergadering wordt er iets technisch aangeleerd (bijvoorbeeld knopen), iets van waarden en geloof (bijvoorbeeld de scoutswet of waarom naar de kerk gaan "een voorrecht is en geen plicht"), iets technisch geoefend (bijvoorbeeld kompaslopen), een logische uitdaging (bijvoorbeeld het oplossen van een kruiswoordraadsel in morse, tegen de tijd), een fysieke uitdaging (bijvoorbeeld tegen de tijd een parcours afleggen met haltes waarbij ge telkens een andere knoop moet leguen), een actief spel (moet dan meestal van mij komen), een formatie in het begin, een formatie op het einde, eventueel een evaluatie, … Ge zit hier snel aan 10 activiteiten op één vergadering, en dat wordt dan allemaal tot op 5 minuten nauwkeurig gepland.
Maar het chikke van de takraad was dat we op huisbezoeken gingen. Wederom een schoon kanske om verder te komen dan de gemiddelde toerist. Jorge Luiz drukte de ouders op het hart dat scouting meer was dan een beweging, dat wij ook opvoeden en dat ze ons daar van thuis uit mee konden helpen. Ik was het volledig met hem eens, maar had nooit gedacht dat nog ooit echt te kunnen meemaken, zo serieus. Intussen was het al te laat geworden om nog een tweede bezoek te doen. We zijn dan maar een Mexicaanse bar ingedoken, echter niet na daar minstens een half uur naar op zoek geweest te zijn. Cuenca bij nacht, ik heb echt alle straten gezien nu.
Woensdag begon de verkiezing van Miss Cuenca, of de "koningin van Cuenca", zoals ze dat hier zeggen. Van ver konden we al het vuurwerk zien, dat hoog boven het stadspark de start aankondigde. Ik daar naartoe met de Pepe en de Coco, Evelien met Simone en Liesbet. Ladies night en een soort mannelijk alternatief. Een fanfareke begeleide het vuurwerk, waarna er een Cuencaanse groep aan de slag ging onder een partytentje. Typisch Spaans: vertalingen van bijvoorbeeld "Nights in white satin" (Noches en blanco) en dergelijke: goeie muziek toch wel. Naast het partytentje van het groepke zaten de missen onder de kiosk van het stadsplein. Te zitten, meer niet. Hun vlees tentoon te stellen in de kou. Af en toe werden ze enthousiast toegejuigd door de menigte, op initiatief van de spelende groep. Het hoogtepunt van de avond was het moment waarop de groep stopte en de missen gingen rechtstaan. Het publiek werd wild toen ze ook nog begonnen te wuiven. Fotografen gingen uit hun dak, wij gingen naar huis. Achter ons sloot het eindvuurwerk de avond knallend af. Wanneer de eigenlijke verkiezing dan wel was? "Over een maand, met de feesten van Cuenca." Ik ben benieuwd hoe dikwijls we tussendoor nog "vlees in het park" gaan mogen bezichtigen. (een suggestieve knipoog naar de Psychologische Kring, hoewel die daar niet mee gaan kunnen lachen, want voor zo´n verkiezing zijn er linten nodig)
Foto: de kiosk met de missen http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/MissCuenca
Donderdag heb ik de laatste dingen geregeld om met wat vrienden van de scouts op Gilwellcursus te vertrekken, deze avond. Maar dat is een ander verhaal, dat je volgende week kan lezen.
Tot dan!
Uw teambuilders in wording.
dinsdag 2 oktober 2007
Immigranten
Over het zoeken naar papieren en werk
De universiteit is dezelfde niet meer, er is iets drastisch veranderd. Deze morgen kwamen we aan en er was gewoonweg volk. Binnenin het faculteitsgebouw was het zelfs nog erger. Studenten! (en het straffe is dat die er allemaal pakken jonger uitzien dan bij ons) ´t Academiejaar is begonnen. Plezant gevolg is dat we nu ´s middags de dichtsbijzijnde (voetgangers)brug over de rivier kunnen gebruiken. Dankzij de studenten is het daar nu druk genoeg om geen risico meer te lopen om overvallen te worden, nu moeten we alleen ´s avonds nog een omweg maken. We moeten namelijk over de rivier om naar huis te gaan. Nog een plezant gevolg is dat de bibliotheek nu open is, met gratis internet, zoals ik al zei in een vorige post. De ontdekking dat mail en blogs vakkundig zijn geblokkeerd was echter minder plezant, doch we hebben nog altijd de werkvloer, niewaar.
Ge moet wel niet denken dat we hier stilzitten. OK, het ritme ligt wat lager dan in België en ze zijn al wat losser, maar daar staat tegenover dat het leven in een andere cultuur ook serieuze nadelen met zich meebrengt. (als ik er eens een vind zal ik het weten te zeggen)
Maandag ben ik met Mariela en de Jorge uitnodigingen voor een werkwinkel over waterbeheer gaan uitdelen, in twee parochies op een dik uur rijden van Cuenca. Aan dat uitdelen zelf had ik niet zoveel, tenzij dan dat ik nog eens wat bergdorpkes in een subtropisch klimaat te zien kreeg. Maar op de terugreis zijn we langs San Bartolome gereden, een dorpke waar men gitaren maakt die tot de beste ter wereld gerekend worden. Ik ging daar zien voor een charango natuurlijk. En we hebben er enkele gevonden, maar de maker kon ze niet stemmen. Dat vond ik toch tamelijk verdacht. Stel je een cafebaas voor die zijn bier niet kan koelen, daar koopt ge ook niks. Ik ga dus maar eens verder zoeken in Cuenca, ik heb nog iemand gevonden die een tweedehandske heeft liggen, anders wordt het de muziekwinkel.
Foto waterval onderweg naar parochie Luiz Cordero: http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/LuisCordero
Deze morgen zijn we voor de tweede keer langs de immigratiedienst van Cuenca geweest, voor onze senso. Met success ditmaal. We zijn nu de trotse bezitters van een Ecuadoriaans identiteitsbewijs, niet langer illegaal.
Misschien moeten we daar maar eens een stevige pint op gaan pakken, het is namelijk gedaan met de ley seca: “de droge wet”. Vanaf twee dagen voor de verkiezingen, tot de dag erna, was het hier in heel het land verboden om alcohol te drinken of te verkopen. Niet dat de Ecuadorianen zich daar braaf aan gehouden hebben, ´t zijn een beetje Belgen op dat gebied.
Deze middag hebben we nog eens een andere maaltijd geprobeerd. In de overdekte markt, da´s een groot gebouw waar altijd een gezellige drukte heerst. In lange rijen zitten vrouwkes achter een toog in vettige potten te roeren. Kraamkes in dezelfde rij verkopen hetzelfde gerecht en ge moogt altijd eens proeven als ge wilt. Evelien ging voor de encebollada, “met ajuin” betekent dat ongeveer. Wat de rest was daar hadden we het raden naar. Ik heb me aan een kom ceviche gewaagd: een gerecht dat ze hier op een aantal verschillende wijzen bereiden, elk van een ander zeedier. Ik koos voor de conchas, een soort schelpen. Het resultaat was een kom met een vettig sapke vol rauwe weekdieren met veel ajuin en gebakken mais. Koud, overigens. Diarreegewijs is dat denk ik toch niet de veiligste maaltijd, maar kom, het smaakte.
(Verpoest, die kom mag je interpreteren als een verwijzing naar de serveringswijze van het eten, dan staat er ook voor jou eens iets grappigs in)
Foto: seviche http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/CevicheOpDeMarkt
Zojuist zijn we naar een bedrijf geweest, een soort kennismakingsgesprek gaan doen. Met veel dank aan Friedl, stagiaire van vorig jaar, voor de contactgegevens. Dat waren van die gekken die groepen met koorden en vlotten te lijf gaan, exact wat we graag wilden doen natuurlijk. We mogen vrijdag nog eens terugkomen en allebei een groepsopdracht begeleiden voor de medewerkers van het bedrijf. Dat wordt alvast de plezantste sollicitatie ooit. Als het wat meezit mogen we nadien zelf ook mee het water en de bergen op.
Er zit dus een vervolg aan te komen. Ik hoop vrijdag goei nieuws online te kunnen zetten. Graag tot dan!
Uw niet langer illegale uitwijkelingen
De universiteit is dezelfde niet meer, er is iets drastisch veranderd. Deze morgen kwamen we aan en er was gewoonweg volk. Binnenin het faculteitsgebouw was het zelfs nog erger. Studenten! (en het straffe is dat die er allemaal pakken jonger uitzien dan bij ons) ´t Academiejaar is begonnen. Plezant gevolg is dat we nu ´s middags de dichtsbijzijnde (voetgangers)brug over de rivier kunnen gebruiken. Dankzij de studenten is het daar nu druk genoeg om geen risico meer te lopen om overvallen te worden, nu moeten we alleen ´s avonds nog een omweg maken. We moeten namelijk over de rivier om naar huis te gaan. Nog een plezant gevolg is dat de bibliotheek nu open is, met gratis internet, zoals ik al zei in een vorige post. De ontdekking dat mail en blogs vakkundig zijn geblokkeerd was echter minder plezant, doch we hebben nog altijd de werkvloer, niewaar.
Ge moet wel niet denken dat we hier stilzitten. OK, het ritme ligt wat lager dan in België en ze zijn al wat losser, maar daar staat tegenover dat het leven in een andere cultuur ook serieuze nadelen met zich meebrengt. (als ik er eens een vind zal ik het weten te zeggen)
Maandag ben ik met Mariela en de Jorge uitnodigingen voor een werkwinkel over waterbeheer gaan uitdelen, in twee parochies op een dik uur rijden van Cuenca. Aan dat uitdelen zelf had ik niet zoveel, tenzij dan dat ik nog eens wat bergdorpkes in een subtropisch klimaat te zien kreeg. Maar op de terugreis zijn we langs San Bartolome gereden, een dorpke waar men gitaren maakt die tot de beste ter wereld gerekend worden. Ik ging daar zien voor een charango natuurlijk. En we hebben er enkele gevonden, maar de maker kon ze niet stemmen. Dat vond ik toch tamelijk verdacht. Stel je een cafebaas voor die zijn bier niet kan koelen, daar koopt ge ook niks. Ik ga dus maar eens verder zoeken in Cuenca, ik heb nog iemand gevonden die een tweedehandske heeft liggen, anders wordt het de muziekwinkel.
Foto waterval onderweg naar parochie Luiz Cordero: http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/LuisCordero
Deze morgen zijn we voor de tweede keer langs de immigratiedienst van Cuenca geweest, voor onze senso. Met success ditmaal. We zijn nu de trotse bezitters van een Ecuadoriaans identiteitsbewijs, niet langer illegaal.
Misschien moeten we daar maar eens een stevige pint op gaan pakken, het is namelijk gedaan met de ley seca: “de droge wet”. Vanaf twee dagen voor de verkiezingen, tot de dag erna, was het hier in heel het land verboden om alcohol te drinken of te verkopen. Niet dat de Ecuadorianen zich daar braaf aan gehouden hebben, ´t zijn een beetje Belgen op dat gebied.
Deze middag hebben we nog eens een andere maaltijd geprobeerd. In de overdekte markt, da´s een groot gebouw waar altijd een gezellige drukte heerst. In lange rijen zitten vrouwkes achter een toog in vettige potten te roeren. Kraamkes in dezelfde rij verkopen hetzelfde gerecht en ge moogt altijd eens proeven als ge wilt. Evelien ging voor de encebollada, “met ajuin” betekent dat ongeveer. Wat de rest was daar hadden we het raden naar. Ik heb me aan een kom ceviche gewaagd: een gerecht dat ze hier op een aantal verschillende wijzen bereiden, elk van een ander zeedier. Ik koos voor de conchas, een soort schelpen. Het resultaat was een kom met een vettig sapke vol rauwe weekdieren met veel ajuin en gebakken mais. Koud, overigens. Diarreegewijs is dat denk ik toch niet de veiligste maaltijd, maar kom, het smaakte.
(Verpoest, die kom mag je interpreteren als een verwijzing naar de serveringswijze van het eten, dan staat er ook voor jou eens iets grappigs in)
Foto: seviche http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/CevicheOpDeMarkt
Zojuist zijn we naar een bedrijf geweest, een soort kennismakingsgesprek gaan doen. Met veel dank aan Friedl, stagiaire van vorig jaar, voor de contactgegevens. Dat waren van die gekken die groepen met koorden en vlotten te lijf gaan, exact wat we graag wilden doen natuurlijk. We mogen vrijdag nog eens terugkomen en allebei een groepsopdracht begeleiden voor de medewerkers van het bedrijf. Dat wordt alvast de plezantste sollicitatie ooit. Als het wat meezit mogen we nadien zelf ook mee het water en de bergen op.
Er zit dus een vervolg aan te komen. Ik hoop vrijdag goei nieuws online te kunnen zetten. Graag tot dan!
Uw niet langer illegale uitwijkelingen
Abonneren op:
Posts (Atom)
