Het midden van de wereld

Toch vermoeiend, zo`n reis; 9 uur tussen Brussel en Atlanta, en dan nog eens 4,5 uur tot in Quito. Daarbij komt dan nog eens een verschil van 7 uur: in Quito was het 9 uur toen we aankwamen, maar voor ons was het eigenlijk al 3 uur `s nachts. (plus een uur verschil met Atlanta) En dan hebben we het nog niet over de hoogte: 2500 meter: weinig zuurstof en dus veel vermoeiender) Een goei bed zou dus wel deugd doen, maar daar moesten we eerst nog een hotel voor vinden…

foto´s vlucht: http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.september/01092007VluchtBrusselAtlantaQuito

Niks daarvan, bij het buitenkomen van de gates stonden er twee Quiteños (Lyda en Carlos, “zeg maar Tigre”) met een bord: “SCOUT BEN LOMMELEN”; iemand die ik op jamboree had ontmoet, maar dat die ons ging komen ophalen? Ik wist van niks. Ik ben redelijk zot bezig met scouting, maar die mannen doen er nog vlot een paar stevige scheppen bovenop. Die wisten alleen welke dag wij aankwamen en zijn dus maar komen wachten bij elke vlucht die uit Amerika kwam.

We waren uitgenodigd om bij hen thuis te komen logeren. Volledig uit het niets. Wij dus mee, zij betaalden de taxi, en we kregen direct een verfrissende douche aangeboden. Neem dat maar letterlijk: “na een tijdje komt er warm water”, maar ik was de tweede die douchete en het water was ijs- ijskoud. De boiler zat overigens bij in de douchekop, de bedrading hing ernaast, voor de zekerheid toch wat afgeplakt met plakband. Maar dat is blijkbaar geen uitzondering hier.

Intussen was het al rond half 11, rond half 6 ´s morgens in België dus. Of we mee wilden naar een verjaardagsfeestje. Tuurlijk! Na nog geen 2 uur in Quito waren we al uitgenodigd op het feestje van een of andere Colombiaan, den John. Een scoutsleider, ja.

Dat accent valt hier nog goed mee. Ik had me al op het ergste voorbereid qua cultuurshock: een hoop gewoontes die we zouden moeten afleren, zoals op tijd komen, (een van mijn sterke kanten) WC-papier IN de pot gooien en articuleren, maar vooral dat laatste had ik een beetje overschat. In Quito praten ze beter Spaans dan in de meeste streken in Spanje. En ze lachen hier met de Cuencanen, die zouden namelijk zingen als ze praten. Een beetje de Limburgers van Ecuador.

Goed, tegen een uur of 1 was het toch wel goed geweest. We weten niet echt of onze gastvrouw en -heer het vroeg vonden om dan al door te gaan, maar wij waren intussen 26,5 uur wakker en dat in combinatie met een vette jetlag was toch wat aan de vermoeiende kant. (zeker als ge weet dat het Leuven kermis was de dag ervoor)

De volgende dag warden we allebei wakker om half 7. Ik dacht eerst dat het al avond was, maar dat was te vroeg gejuicht. Ons bioritme steekt precies stevig in de prak. We hebben er toch nog maar een dike 4 uur slaap bij gedaan.

Middageten hebben we in een restaurantje gedaan, onze eerste typische Ecuadoriaanse gerechten. De clichés die we gehoord hadden klopten van geen kanten. OK, er zijn veel gerechten mat rijst, maar ge kun took aardappelen krijgen in verschillende bereidingen. Ook het vlees was niet echt aan de magere kant, eerder een fatsoenlijke portie, zij het soms een erg vreemde substantie. Maar lekker, we hebben niet te klagen. Op het gevaar van een eerste diarreeaanval af hebben we ook een vructensapke gedronken. Daar zijn ze hier nogal sterk in, we hebben tijdens 1 maaltijd 5 nieuwe fruitsoorten leren kennen, waarvan we de meeste dus niet kunnen vertalen. Een boomtomaat was zowat het lolligste. En heel lekker allemaal. Over de prijzen valt ook al niet te klagen. Het was een beetje zoals in de goeien ouwen alma, maar dan zonder de crèmekes achteraf. (vader mag ik voor `t gemak 5 euro blijven aanrekenen per maaltijd?) De groenten konden we helaas niet opeten. Die waren rauw, dat betekent dat ze gewassen zijn met leidingwater en elke westerling die daarvan eet vliegt voor een aantal dagen de pot op. Toch maar niet dus.

De rit naar dat restaurant was een belevenis op zich. De huizen hier zijn dikke burchten. Voor elk raam hangen tralies, de muren zijn hoog en bezet met pieken of glasscherven. Meestal loopt er ook een hond rond die al drie dagen geen eten maar heeft gezien. Het moet wel gezegd dat we vooral de rijke buurten hebben gezien.

Vervolgens gingen we naar “la Ciudad del Mitad del Mundo”, de stad in `t midden van de wereld. Echt een stad was er niet, wel een doort dorpspleintje omgeven door toeristenwinkeltjes. Vermeldenswaard is toch wel het plaatselijke boysbandje dat daar stond te spelen. Echt schitterend, de ene latinokraker achter de andere, met bijhorende danspanskes. Dikke feest. Maar daar kwamen we eigenlijk niet voor. Wel voor het gebouw dat het midden van de wereld aangeeft, knal op de evenaar, die al seen rode lijn op de grond was aangegeven. Binnenin was ere en museum over Ecuador, over de region`s van het land, van west naar oost. Galàpagos, kust, Bergen, regenwoud, en over de verschillende bevolkingsgroepen. Ongelooflijk. Ze hebben hier indigenas, de oorspronkelijke bewoners, met een eigen cultuur in elk van de weetikhoeveel provincies. Dan zijn er de indo-hispaños, ofzoiets, degene die destijds van bil zijn geweest met de Spanjaarden, en tenslotte is er in het noordoosten zelfs een zwarte populatie, allemaal afstammelingen van 23 Afrikaanse slaven die ooit ontsnapt zijn uit een gestrand slavenschip. En daartussen bestaan er nog mengvormen, uiteraard allemaal met hun eigen cultuur. Dan was er ook nog een klein museumke over Coloniaal Quito, ook best te pruimen.

Foto´s gastfamilie en het midden van de wereld: http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.september/GastfamiliePavNEnHetMiddenVanDeWereldCiudadDelMitadDelMundo

De namiddag is voorbij gevlogen, tegen de avond zijn we naar de Maagd van Quito gaan zien, een gigantisch beeld op een heuvel met uitwicht over de stad. Het deed een beetje denken aan de Cristus in Buenos Aires (?), maar dan van iets kleiner formaat. Volgens Roberto, de internationale commisaris (een scout die we onderweg hebben opgepikt, het houdt niet op) de enige maagd in Quito.

Wel ne plezante, die Roberto. Die mens had twee Franse scouts (hoe kan he took anders) in huis die niet meer thuis geraakten, op weg naar de luchthaven zijn ze nog iets gaan drinken en daar hebben ze hun geld laten pikken. Paspoorten en vliegtickets gratis meegeleverd. Al chance dat onze ticketten niet op papier staan, maar extra zorg voor de paspoorten is toch geen slecht gedacht, zo te zien.

Na nog een stevige rit door Quito (een drietal miljoen inwoners) , helemaal van zuid naar noord, (leve Lyda, ons gastvrouw, en haren auto) hebben we thuis nog twee matchkes pool gespeeld. Wij waren ook verbaasd dat die dat in huis hadden. We hebben het precies wel getroffen qua logement.

De volgende morgen (dat is deze morgen) werden we opnieuw wakker om half 7, dat blijft wel niet grappig. Uiteindelijk dan maar vroeg opgestaan, want slapen zat er niet meer in. Gezellig ontbijt met Lyda, de moeder van ons gelijknamige gastvrouw, met per persoon twee eitjes van de “codorniz”. God weet wat we gegeten hebben, maar we gokken op kwarteleieren. De vader des huizes at ze met schaal en al, die bevat namelijk veel calcium. Rare jongens die Ecuadorianen.

`s Middags hadden we een afspraak met Mónica, iemand van de scouts hier, hoe kan het ook anders, om samen te gaan eten. Jaime, “zeg maar Mil”, de broer van Lyda (scout, wat dacht u) moest nog naar het centrum. Konden wij weer profiteren van een lift. Ze hebben ons dan maar afgezet aan een shoppingcenter, waar we een drietal uur hebben rondgehangen. De prijzen waren min of meer dezelfde als bij ons. Tot de voornaamste bezienswaardigheden behoorden onder andere de groepjes kinderen in schooluniform die daar rondliepen, lollig, maar echt wel chique. Hier is `t ook de eerste schooldag.

Tegen 1 uur zijn we dan richting het werk van Mónica gegaan. We waren nog een tiental minuten te vroeg en die hebben we dan maar doorgebracht op de schommel, niet bepaald hoe we on sons bezoek aan Quito hadden voorgesteld, maar toch nog eens plezant. Mónica werkt in “Fundación Alternativa”, geen idee wat dat eigenlijk is. Een bom van een bedrijf, in ieder geval: toen toen de portier ons terug buiten liet door de stalen poorten stond er al een auto op ons te wachten. Met twee bodyguards. De Luco en de waren twee beren, maar ze mochten blijkbaar geen woord zeggen.

Aangekomen aan het restaurant parkeren de twee de auto en gaan we met zen drieën binnen. Een plakkaat van een menukaart vol met typische gerechten, aan de dure kant, maar wel naar Ecuadoriaanse normen. Uiteindelijk bleek Mónica nog alles te betalen ook. Zalige mensen. Omdat er zoveel keuze was hebben we dan maar drie gerechten besteld, die in het miden van de tafel gezet en elk een extra bord gevraagd. In een poepchik restaurant rustig van elkaars bord mee-eten, zalig. (moeder dat was het voorstel van Mónica zelf) Na het eten hebben we nog een fotoke gepakt met Mónica, waarna ze dringend terug naar haar werk moest. De bodyguards kwamen al voorgereden.

Ze wist ons nog te vertellen waar het dichtsbijzijnde internetcafe was, daar zitten we nu tegen een tijdslimiet op een qwertytoetsenbord met een Spaanse spellingscorrector aan een verslag te typen en te bellen met thuis. (er staan hier ook allemaal vieze letters op die het nog wat bemoeilijken: ¿?, ¡!, ñ)

Straks gaan we “Quito por la noche” bezien, het historische stadscentrum bij nacht. Met onze gebruikelijke Ecuadoriaanse scoutsescorte, dan is er naar ´t schijnt geen (of toch minder) gevaar voor dieven. Morgen springen we de bus op, ergens naar ´t noorden, we weten nog niet echt naar waar maar we denken aan Otavalo. (vermoedelijk zonder scouts, voor de verandering) Een verslag volgt.

Foto´s historisch stadsdeel en Quito bij nacht: http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.september/QuitoHistorischCentrum

Groeten van uw verslaggevers ter plaatse:

In het midden van de wereld.

Evelien en Ben