Student zijn, dat wordt men niet,
Student zijn, dat leert men niet,
Student zijn, verleert men niet,
Dat is men of men is het niet.
(Studentencodex, editie 2003, pagina 219)
Volgens aloud studentengebruik heb ik afgelopen week mijn halftime gevierd. Woensdag 19 december, dag 110 van de 219 in Ecuador. Een halve kip met frit uit een restaurant met westers eten, een soort fastfoodkeet die ik 109 dagen heb kunnen mijden, maar nu mocht het eens iets speciaals zijn. Ik heb er dan ook direct met groot geld tegen gesmeten, de volle 3 dollar.
(de frit leek verdacht sterk op onze voorgebakken frit, slappen brol, maar het gedacht was heerlijk)
De volgende dag was het kerst- en nieuwjaarsfeest van ACORDES. Dat is hier toch wel ietskes anders dan bij ons. Ne kerstboom heeft iedereen, tot zover is `t hetzelfde. Aftellen doen ze echter blijkbaar niet. (of het moet zijn dat ze het nogal serieus pakken en echt wachten tot nieuwjaar; `t zou in Leuven niet waar zijn op een pre-nieuwjaarsfeestje) Verder is het een traditie om een min of meer levensgrote pop die een persoon uit de groep uitbeeldt in de fik te steken, al dan niet behangen met briefkes van slechte ervaringen die ze willen vergeten of verbeteren in `t nieuwe jaar. Blijkbaar is het een eer om aldus als pop afgefikt te worden, en die viel deze keer aan Loly te beurt. Ze steken die pop ook vol vuurwerk dat te pas en te onpas ontploft of zich in een onvoorspelbare richting lanceert en op de koop toe moet iedereen minstens ene keer over die brandstapel springen want dat brengt geluk. Tenslotte gieten ze zichzelf en elkaar vol met Zhumir. Gemengd met cola of sprite of eender wat er beschikbaar is. De volgorde van drinken en fikken kan nogal eens variëren van groep tot groep, wat in combinatie met het handgemaakte(!) vuurwerk wel eens tot vodden durft leiden. Wij bleven er gelukkig van gespaard. Dan was er ook nog een traditionele lezing over het voorbije jaar, waarbij iedereen al dichtend ferm door het slijk wordt gehaald. (“ei gij, ei gij, …”) Het werd nog een feestje tot in de vroege morgen.
Ik heb ook samen met de Cristian ne quiz ineengestoken naar Belgisch model. Onder academici kan dat niet misgaan, dacht ik. Het sloeg echter niet aan. Die mannen konden precies alleen gemakkelijke vragen appreciëren en van competitie was geen sprake. Tot overmaat van ramp was het twaalf uur toen de quiz nog maar half was, een gevolg van Ecuadoriaanse planning, en daarom hebben we alles vroegtijdig afgeblazen om vuurwerk en poppen te gaan afsteken. "De score zullen we achteraf wel zien". Het stak allemaal schoon ineen, met een categorieënronde, a-b-c-ronde, alfabetronde, fotoronde, ... maar het heeft niet mogen zijn. Kwissen is niet voor Ecuadorianen. Dansen wel.
Foto´s: kerst- en nieuwjaarsfeest met ACORDES
http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.december/NavidadYAOViejoConACORDES
Verder zijn we eens stevig op de lappen geweest voor de verjaardag van de Coco, die er nu ook 23 is. Kado`s geven dat doen ze hier blijkbaar niet met verjaardagen, en trakteren ook niet. Redelijk triestige vieringen, gewoon een doodnormaal avondje stappen. Een avondje bezatten is dat dan in Ecuador. (maar ik weet wel op te passen zelle moeder, want ik hoor het al) Ik zou precies liever eens in de vrouwen vliegen in plaats van in den drank, maar ik heb intussen al in de mot dat de 23-jarige vrouwen zonder kinderen in Ecuador nogal schaars lopen. En een moeder heb ik al. (één is meer dan genoeg)
v.l.n.r.: Coco, ik, naam vergeten, Yuyo
*Roberta gordita ofzoiet?
Vervolgens heb ik met de mannen van Chaquiñan (voettocht in Quichua, de autochtone taal), die zichzelf nu ook officieel Chuchaquiñan noemen (chuchaqui is kater, naar een mopke van mezelf dat blijkbaar serieuzer werd onthaald dan verwacht), een optreden gegeven. Eindelijk het eerste optreden waar ik aan kon mee doen, ik heb er namelijk al twee moeten missen door het werk. De mannen waren zo attent om van de vier liekes er direct twee te spelen die ik nog nooit gehoord had, en zonder dat aan te kondigen, de rotzakken. Gelukkig vond ik mijn toevlucht in de chacos, een tros geitennagels die ze als percussie gebruiken. (dat wat iedereen in België altijd voor een tros schelpkes neemt) De weg terug naar huis was met heel het groepke en de scouts in de laadbak van een open camionneke. Ik blijf het geweldig vinden, die Ecuadoriaanse kuren.
Foto´s: Agasajo in San José, met mijn eerste optreden met Chuchaquiñan
http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.december/AgasajoNavideOProyectoJorgeLuiz
Goed, we zijn intussen maandag en ik heb al een kerststoet en een tweede optreden met het groepke achter de rug, maar daar doe ik verslag over als heel de kerstsirk hier achter de rug is. Ik schat over nen dag of drie. Goei feesten allemaal!
Uw allochtoon ter plaatse.
(En omdat ik de computer van het werk niet heb is het allemaal wat moeilijker om er foto`s bij te steken. Geduld tot in januari!)
Student zijn, dat leert men niet,
Student zijn, verleert men niet,
Dat is men of men is het niet.
(Studentencodex, editie 2003, pagina 219)
Volgens aloud studentengebruik heb ik afgelopen week mijn halftime gevierd. Woensdag 19 december, dag 110 van de 219 in Ecuador. Een halve kip met frit uit een restaurant met westers eten, een soort fastfoodkeet die ik 109 dagen heb kunnen mijden, maar nu mocht het eens iets speciaals zijn. Ik heb er dan ook direct met groot geld tegen gesmeten, de volle 3 dollar.
(de frit leek verdacht sterk op onze voorgebakken frit, slappen brol, maar het gedacht was heerlijk)
De volgende dag was het kerst- en nieuwjaarsfeest van ACORDES. Dat is hier toch wel ietskes anders dan bij ons. Ne kerstboom heeft iedereen, tot zover is `t hetzelfde. Aftellen doen ze echter blijkbaar niet. (of het moet zijn dat ze het nogal serieus pakken en echt wachten tot nieuwjaar; `t zou in Leuven niet waar zijn op een pre-nieuwjaarsfeestje) Verder is het een traditie om een min of meer levensgrote pop die een persoon uit de groep uitbeeldt in de fik te steken, al dan niet behangen met briefkes van slechte ervaringen die ze willen vergeten of verbeteren in `t nieuwe jaar. Blijkbaar is het een eer om aldus als pop afgefikt te worden, en die viel deze keer aan Loly te beurt. Ze steken die pop ook vol vuurwerk dat te pas en te onpas ontploft of zich in een onvoorspelbare richting lanceert en op de koop toe moet iedereen minstens ene keer over die brandstapel springen want dat brengt geluk. Tenslotte gieten ze zichzelf en elkaar vol met Zhumir. Gemengd met cola of sprite of eender wat er beschikbaar is. De volgorde van drinken en fikken kan nogal eens variëren van groep tot groep, wat in combinatie met het handgemaakte(!) vuurwerk wel eens tot vodden durft leiden. Wij bleven er gelukkig van gespaard. Dan was er ook nog een traditionele lezing over het voorbije jaar, waarbij iedereen al dichtend ferm door het slijk wordt gehaald. (“ei gij, ei gij, …”) Het werd nog een feestje tot in de vroege morgen.
Ik heb ook samen met de Cristian ne quiz ineengestoken naar Belgisch model. Onder academici kan dat niet misgaan, dacht ik. Het sloeg echter niet aan. Die mannen konden precies alleen gemakkelijke vragen appreciëren en van competitie was geen sprake. Tot overmaat van ramp was het twaalf uur toen de quiz nog maar half was, een gevolg van Ecuadoriaanse planning, en daarom hebben we alles vroegtijdig afgeblazen om vuurwerk en poppen te gaan afsteken. "De score zullen we achteraf wel zien". Het stak allemaal schoon ineen, met een categorieënronde, a-b-c-ronde, alfabetronde, fotoronde, ... maar het heeft niet mogen zijn. Kwissen is niet voor Ecuadorianen. Dansen wel.
Foto´s: kerst- en nieuwjaarsfeest met ACORDES
http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.december/NavidadYAOViejoConACORDES
Verder zijn we eens stevig op de lappen geweest voor de verjaardag van de Coco, die er nu ook 23 is. Kado`s geven dat doen ze hier blijkbaar niet met verjaardagen, en trakteren ook niet. Redelijk triestige vieringen, gewoon een doodnormaal avondje stappen. Een avondje bezatten is dat dan in Ecuador. (maar ik weet wel op te passen zelle moeder, want ik hoor het al) Ik zou precies liever eens in de vrouwen vliegen in plaats van in den drank, maar ik heb intussen al in de mot dat de 23-jarige vrouwen zonder kinderen in Ecuador nogal schaars lopen. En een moeder heb ik al. (één is meer dan genoeg)
v.l.n.r.: Coco, ik, naam vergeten, Yuyo*Roberta gordita ofzoiet?
Vervolgens heb ik met de mannen van Chaquiñan (voettocht in Quichua, de autochtone taal), die zichzelf nu ook officieel Chuchaquiñan noemen (chuchaqui is kater, naar een mopke van mezelf dat blijkbaar serieuzer werd onthaald dan verwacht), een optreden gegeven. Eindelijk het eerste optreden waar ik aan kon mee doen, ik heb er namelijk al twee moeten missen door het werk. De mannen waren zo attent om van de vier liekes er direct twee te spelen die ik nog nooit gehoord had, en zonder dat aan te kondigen, de rotzakken. Gelukkig vond ik mijn toevlucht in de chacos, een tros geitennagels die ze als percussie gebruiken. (dat wat iedereen in België altijd voor een tros schelpkes neemt) De weg terug naar huis was met heel het groepke en de scouts in de laadbak van een open camionneke. Ik blijf het geweldig vinden, die Ecuadoriaanse kuren.
Foto´s: Agasajo in San José, met mijn eerste optreden met Chuchaquiñan
http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.december/AgasajoNavideOProyectoJorgeLuiz
Goed, we zijn intussen maandag en ik heb al een kerststoet en een tweede optreden met het groepke achter de rug, maar daar doe ik verslag over als heel de kerstsirk hier achter de rug is. Ik schat over nen dag of drie. Goei feesten allemaal!
Uw allochtoon ter plaatse.
(En omdat ik de computer van het werk niet heb is het allemaal wat moeilijker om er foto`s bij te steken. Geduld tot in januari!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten