Chaquiñan 2008 – Punta Coral

Dat is nen hele mond vol om te zeggen dat we nen tocht hebben gedaan met de scouts.
Verder gaat deze tekst ook over een feest voor mijne 24e verjaardag, den 18e van de Max, één van mijn verkenners, en den 151e van Baden-Powell, Robert voor de vrienden.


Laat ons maar met dat laatste beginnen, dat is al `t langste geleden.

Donderdagavond ben ik met de Zwette en den Turbo (zoals ze mekaar noemen) het stad in getrokken. Het gaat om de Jorge Luis en de Javier, maat uit den 12. (scoutsgroep, maar dat had u al in de mot denk ik) Op donderdag is `t uitgaansleven hier nie al te vet (da´s moeilijk te aanvaardan voor iemand uit Leuven) en we hebben dan ook redelijk wat tijd versukkeld met het zoeken van iets dat de moeite was.. Uiteindelijk zijn we dan toch in een plezante gelegenheid terechtgekomen. Latinoritemekes tot en met. Het bier was aan den dure kant, maar het was mijne verjaardag en halve liters (600 cl.) aan 1,5 dollar is nog altijd dik de moeite als ik begin om te rekenen.
(waar ik normal gezien niet mee bezig ben)



Foto: ik, de Jorge Luis en den Turbo in de Portal, een bar naast de unief.


Diezelfde avond hebben we op ´t werk mijne verjaardag gevierd. Bijzonder schraal. Zoals ik al zei was er bijna niemand, een deel is op rijs voor onderzoek en een ander deel had ander werk. We hebben met drie nen empanada gegeten (een soort loempia, maar vertalen heeft geen zin want er is geen equivalent in België) en een cocossapke gedronken. Leve de jarige!

De vrijdag was ik uitgenodigd op `t verjaardagsfeestje van de Max, één van de verkenners. Ik was niet alleen uitgenodigd om te komen vieren, ik was ook uitgenodigd om er ineens ook mijn eigen feest van te maken en zoveel maten uit te nodigen als ik wou. Dat heb ik niet gedaan natuurlijk, om die mensen niet op kosten te jagen. Maar tegen twaalf uur stonden ze daar dan toch met nen drink voor de jarigen, waar ik ook bij moest. Het was iets groen en het stond in de fik, dat zegt genoeg.
Verder was dit feest uniek omdat er voor ene keer meer vrouwen waren dan venten. Ik heb er dan ook van geprofiteerd om eens beter kennis te maken met de nicht van de Max. Beter leren kennen is hier overigens niet insinuerend bedoeld.


Foto: Ik en de Max, op "onze verjaardag en die van B-P".


Het is toch weer drie uur geworden, en de volgende dag moest ik er om zeven uur uit. Bovendien moest ik mijn valies nog maken en heb ik ineens ook maar gegeten, om nen eventuele kater te slim af te zijn. Zo erg was `t echter nie en ik stond er de volgende morgen dan ook relatief fris bij.

Chaquiñan, de RAID georganiseerd door groep 3. Lees: door de Jorge Luis en ik, met medewerking van wat maten uit den 12. Ne RAID is nen bezinningstocht, waarop ge nadenkt over uzelf, de groep, of andere gewichtige onderwerpen. Ik weet niet of dat vertaalbaar is. Typisch is hier dat de prijs enorm laag is (3 dollar en daar was ne kampdas in begrepen) en dat de deelnemers zelf hun eten moeten meebrengen, en uiteraard koken.


RAID Chaquiñan: Een tweedaagse om na te denken over milieuproblemen.



Chaquiñan betekent weg, in Quichua, de autochtone taal. De hele RAID kaderde dan ook in de antieke Ecuadoriaanse cultuur, het kader voor lezingen, gesprekken en forums over het milieu. Erg pretentieus. Eén van de programmapunten titelde letterlijk “voorstellen voor oplossingen van wereldproblemen”. Ik haal er wel weer het extreemste uit natuurlijk.
Kaderend in de vier elementen geraakten de deelnemers, uit vier verschillende groepen, aan de hand van vier codeboodschappen, gekoppeld aan opdrachten, op de overnachtingsplaats. Daar deden we enkele specifieke lezingen, over elk van de elementen. Ik gaf een uiteenzetting over water. Watervervuiling en de oorzaken en oplossingen daarvan, dat is gene platte kak in een taal die ge nog maar zjust kent. Na elke lezing hielden we een groepsgesprek, op zoek naar ervaringen, oplossingen, ideeën, … Het uiteindelijk doel was ideeën opdoen om een gezamenlijk (intergroeps-) project op te zetten om (één van) die problemen ook echt aan te pakken. Het zal sommigen intussen al wel de oren uit komen, maar ik wil er nog eens op drukken dat scouting meer is (of zou moeten zijn) dan pottekestamp en pijlentocht.
Dan volgde uiteraard het kampvuur, afgesloten door het afscheidslied. Dat is best wel ironisch, dat afscheidslied is een internationale scoutstraditie, dat wordt gezongen op elke laatste avond van een kamp. Aangezien het gemiddelde kamp in Ecuador één of twee dagen duurt wordt het afscheid dus halfweg dat kamp gezongen. Lollig.
Vervolgens hebben we nog een paar actieve nachtspelen gedaan. Jaja, eerst kampvuur, dan actieve spelen en dan slapen. Een andere volgorde zit er niet in, want de zojuist vernoemde is traditie.
Tegen twee uur kropen we in onzen tram. En denkt maar niet dat ze hier na zes uur opstaan, dat is immers traditie.

Ik had mijn klaroen meegepakt om de mannen `s morgen wakker te schetteren, maar daar ben ik niet in geslaagd. Na al dat feesten, ne loodzwaren tocht (waarbij ik op mijne rugzak dan nog eens een tent droeg die te zwaar was voor de leden) en een veel te actief avondprogramma stond mijne kop niet echt naar trompetteren.

We zijn trouwens niet in tenten gaan slapen, de voorbije dagen heeft het te zot hard geregend om dat te riskeren. Er was zelfs ene keer hagel bij, der zijn redelijk wat Ecuadorianen die dat nog nooit gezien hadden. Omwille van die regen is er trouwens een groep uit Pasaje, aan de kust, niet kunnen afkomen. De weg was versperd door grondverzakkingen door de hevige regen. Extreem spijtig.

Goed, deze voormiddag stond volledig in het teken van concrete oplossingen zoeken voor milieuproblemen die relevant zijn voor Cuenca, en Azuay, het zuiden van Ecuador, in het algemeen. Een forum, volgens de planning. Omdat we een parochielokaal in de buurt van de oorspronkelijke eindbestemming mochten gebruiken, moesten we ook nog naar de mis. Dat hebben we dan ook weeral gehad, in een arm boerendorpke. Vooral de preken waren de moeite: je reinste volksmennerij. Zone sinterklaas zonder meiter die het volk opjut, de kerk doorwandelend en vragen stellend, en “het woord van God” als staving van elk van zijn stellingen gebruikte. De apotheose was het moment dat bleek dat de Bijbel (lees: het woord van God) zelf ook het woord van God als ultieme waarheid aanprees. De pastoor moest dus wel gelijk hebben!! (de enigzins gevormde medemens heeft in de mot dat ik ferm rond de pot aan `t draaien ben om te zeggen dat die mens zijn betoog één dike cirkelredenering ex absurdum was, maar dat heel die kerk daar wel mee weg was.)

Foto: Met de scouts naar de kerk, dat was weer een eeuwigheid geleden.


Nog enkele voze spellekes en het werd tijd om terug naar Cuenca te gaan. Ik ben direct naar een internetcafe gegaan, in de eerste plaats om online verder te studeren voor mijn sollicitatiegesprek voor sportpsychologie. (zie vorig verslag) Maar ik kon het toch nie laten om dit eerst online te smijten.


De groeten van uw milieuproblemendebattenmoderator ter plaatse.




Foto: ik heb nog eens koeienmaag gegeten, met de leidingsploeg. In zijn geheel ziet dat eruit als op bovenstaande foto. In het gerecht is dat in klein stukskes gesneden en gekookt met patatten in een sauske. Lekker, serieus.




Voor de volledigheid, want ik ga dat achteraf anders vergeten:
Aan de RAID nam volk deel van den derde Cuenca San Jorge, de vierde Cuenca (ken de naam nie), den eerste Fenix Azogues en den twaalfde Virgen de Bronze.