Bisnummer (*1)

Wegens de niet-aflatende positieve reacties op mijn blog in Ecuador(*2), en op algemeen verzoek(*3) stel ik u met enige trots het vervolg van mijn reisverhaal voor.


Ik ben intussen negen maanden terug in Leuven (in Mol heb ik zo goed als niet gezeten) en het wordt weer tijd om mijn valiezen te pakken. De reis gaat deze keer naar Montpellier. Ik ben momenteel nog de laatste schoolwerkskes aan 't afhandelen (21 papers op een semester, ge zou voor het voor minder afbollen) en deze zaterdag pak ik met mijn drie jaargenoten de vlieger naar de Côte d'Azur.

Bedoeling is dat we ginder twee weken "intensieve cursus" gaan volgen. Ik weet nog niet of het de lessen of de feestjes gaan zijn die het intensief maken, maar ik gok op allebei. De lessen duren dagelijks van 9 tot 5 en we krijgen maar één dag weekend. Daar komen 35 met hun gat in de Franse boter gevallen studenten uit 14 Europese universiteiten op af, om les te krijgen van de grootste Europese namen in de sport- en bewegingspsychologie. Overdag extreem interessante lessen, en 's nachts, ja dat behoeft weinig uitleg denk ik. Laat ons het maar op "intensief" houden.

't Zotste van al is nog dat heel dat project deels op Europees interuniversitair netwerken gericht is en daarom - u kan het al vermoeden als ik met dergelijke woorden begin te smijten - vet gesubsidieerd wordt door de KUL en door Europa. We krijgen ons reiske (hotel inclusief) voor 75 procent terugbetaald, hoe vet is da.


Met het oog op de periode februari-juni heb ik trouwens ook weer ne schone nieuwjaarsbrief geschreven aan ons Alma Mater. En met succes, een dikke beurs onder mijn gat en een uitnodiging van professor Erwin Apitzsch uit Lund, in Zweden. Ik mag daar mijn thesis gaan schrijven. Dat laatste wendingske zal ervoor zorgen dat er direct al een pak minder jaloers zijn, de meesten hebben er zwaar genoeg van na één thesis. Ik begin eigenlijk met veel goesting aan de tweede. 't Zal iets zijn ronds groepsdynamica binnen sportteams, maar wat exact, daar moet ik nog eens goed over klappen met den Erwin.

't Gaat allemaal bijzonder vlot eigenlijk. Hoewel ze van overal roepen dat het in Lund nie te doen is om een kot te vinden en dat ge u blauw betaalt als het dan toch lukt, heb ik via wa zoekwerk op internet en ene goeien ouwen echten brief op de post een contract kunnen fiksen voor een stulpke op 200 meter van wat intussen al mijn derde unief zal worden. 3100 kronen per maand, dat zijn 310 euro's, geen geld voor een kot ginder. Goeiekoop en dichtbij, daar moet iets achter zitten. Zij maar gerust: 't is 7 vierkante meter groot, dat is dus zjust genoeg plaats om uit bed te stappen zonder tegen de muur te lopen. Gelukkig heb ik al zeven jaar kunnen ervaren dat een kot alleen dient om te slapen. Ik hoop alleen dat er een klerenkast in dat hol past, da'k mijn valies eens kan uitladen.

Met mijn kot in Leuven ging het ook allemaal verrasend vlot. Vandaag is de Pierpaolo Spinelli (we noemen hem al Pierre of Spirelli) ingetrokken, nen Italiaan die het voor de rest van 't jaar overpakt, en mij aldus voorziet van financiën om Zweedse pinten te gaan pakken. Hoewel, iedereen weet dat het in Zweden nie voor 't schoon weer en de goeiekope pinten zal zijn. De vrouwen kunnen dus maar beter meevallen ginder.



Maar eerst Montpellier dus. Morgen werk ik mijn laatste twee papers af, overmorgen begin ik aan mijn thesis en een presentatie die ik daarvan moet geven in Montpellier, de vrijdag hoos ik hem naar Mol en de zaterdag zijn we vertrokken.



Binnenkort meer nieuws!



(*1): in de niet-academische betekenis, naar ik hoop
(*2 en 3): u merkte ongetwijfeld de licht ironische bijklank