Omdat onze Nederlandse vrienden naar eigen zeggen eerder weinig van mijn blog begrepen (zie o.a. reacties vorige bericht), en omdat ik wel eens wil bewijzen dat ik dit ook volgens de spellings- en grammaticale regels van het Standaardnederlands kan schrijven, draag ik dit verslag op aan onze Noorderburen.
(Instructies voor Vlamingen: spreek alle lange klinkers uit met een J of een W erachter en doe net of je een slijmbal uit je keel schraapt als je de G of de CH uitspreekt)
Woensdag was een errug saaie dag, geen hond die het interessant vond. In de voormiddag kwam een Allo Alloachtige (nou vrees ik toch even voor de spelling) Franse figuur wiet excellònt Iengliesh spiekieng skiells zijn visie op de activiteitsbenadering van de analyse van elitesportgedrag uiteenzetten. In de namiddag bracht een Finse feministe een betoog over het verschil tussen de culturele en de cross-culturele benadering binnen de sportpsychologie. Een ingewikkeld meta-theoretisch exposé dat bij slechts weinig toehoorders het kwartje deed vallen.
Die avond hebben we rustig enkele pilsjes op de kamer gedronken, kletsend en ouwehoerend met een stelletje Finnen en Nederlanders. Iedereen was erg vermoeid en we zijn dan ook vroeg onder de wol gekropen. We namen ons ook gelijk voor om de volgende dag te gaan stappen.
De les in de voormiddag zou geheid fijn worden. Bert Decuyper, onze professor uit Leuven, zou komen doceren, een ietwat verwarde professor die geinig les geeft omdat hij er meestal erg verward bij loopt. Hij heeft namelijk de gewoonte om ongeveer de helft van zijn zinnen maar half af te maken. Het college was wel erg interessant, het ging over communicatie en emotiemanagement in het coachen, veel praktischer dan de meeste andere colleges.
In de namiddag waren we uitgenodigd voor een rondleiding in het hoofdgebouw van de medische faculteit, de oudste nog bestaande van Europa en waarschijnlijk ook de wereld. Een mooi gebouw, maar het interessantst leek ons toch het eeuwenoude medische museum. Dat was echter gesloten wegens verbouwingswerken. Maar we hadden mazzel: speciaal voor ons zouden ze het openen. Een poosje later blijkt echter dat onze rondleiders zich bedacht hebben en dat het toch niet kan, één of andere hoge jaap was aanwezig en liet het bezoek niet toe. Als we om vijf uur nog eens terugkwamen mochten we er wel in, want dan zou hij weg zijn, maar maximaal met tien personen. Balen.
De groep voor de kathedraal die deel uitmaakt van de medische faculteit.
Dan zijn we maar iets gaan drinken in een kroeg die achteraf gezien een homobar bleek te zijn, alvorens met zijn vijven terug te keren naar de medische faculteit. Daar bleek dat ze ons belazerd hadden: de vrouw die ons een bezoekje beloofd had zei dat ze ons niet verwachtte en dat ze ons niet kon binnen laten. Malle jongens, de Fransen. Na dit akkefietje ben ik als de weerga naar de workshop van Gustavo gepleurd, die zou een experiëntiële teambuildingssessie organiseren, maar op net hetzelfde moment als het museumbezoek. Ik had voor het museum gekozen omdat ik al meerdere ervaringen heb opgedaan met die methode, maar nu dat niet doorging wilde ik maar wat graag aansluiten. Het bleek jammer genoeg over een methodiek te gaan die ik zelf al meermaals gebruikt heb, ik heb dus weinig bij geleerd. Maar het was toppie.
Die avond zou Denemarken tegen Noorwegen spelen, handbal, een erg populaire sport in Scandinavië. Onze vijf Denen wilden dat uiteraard gaan bekijken en het leek ons best wel mieters om mee te gaan kijken. Wij dus naar het centrum, wezen zoeken naar een cafeetje met groot scherm. We boften: het duurde niet lang of we zaten gezellig in een kleine kroeg voor de buis, vier van de vijf Denen en de Belgische delegatie, die zich omwille van de afwezigheid van de enige Noorse voor de gelegenheid als Noorse supporters vermomd had. “Hey ja Norge! Segen är vå! Vi är vinner!”
Denemarken zou overtuigd winnen, dus heb ik van de Zweden maar een Deens lied leren scanderen, wat de Denen natuurlijk uitermate geinig vonden. Ondertussen waren namelijk ook de Zweden, de Finnen en de Nederlanders gearriveerd, een mobieltje kan soms toch handig zijn. Het werd een hartstikke gezellige avond met bijna de hele groep, onwijs gaaf. Om één uur sluiten hier echter alle cafees: opsodemieteren. We zijn er dan maar vandoor gegaan, op zoek naar een club, die zijn hier tot drie uur open.
Links het Noorse front, rechts de Deense spionkop. Je kijkt vanuit het standpunt van de televisie.Jammer genoeg viel het hele zootje uit elkaar in kleine subgroepjes. Ik belandde na een doelloos tochtje door het stadscentrum met de Denen Andreas en Ulrich en de Nederlandse Ninie in een taxi, die ons voor vijf euro per persoon naar het hotel voerde (de tram reed op dat moment niet meer). Ondertussen was ik gescheiden geraakt van Pieter, mijn kamergenoot, die was met de Noorse aan het sjansen. Die gozer heeft zijn sleutel verloren en had nu de mijne op zak, best wel sneu dus. Van de Denen hoorde ik dat die nogal tipsie was en ondertussen voor pampus in zijn bed lag. Na wat vergeefs kloppen zag ik mezelf al op de bank van een andere kamer slapen, maar gelukkig bracht de vriendelijke man achter de balie soelaas.
Ik ben dan toch nog iets gaan drinken op de kamer bij de Denen, die ook gezelschap van de Zweden hadden gekregen. Pas om vier uur waren we uitgekakt, dus na een kort nachtje zat (heb je hem*) ik alweer in de les. De proffen, een Finse in de voormiddag en een Zweed in de namiddag, hadden maar wat snel in de smiezen dat de groep weinig pit had. Er stonden verdacht veel laptops (de A als een E uitspreken) op de banken, en die werden bepaald niet allemaal gebruikt om nota van de les te nemen. De lunch was dan ook een vrijwel collectief bezoek aan het Amerikaanse deel van het studentenrestaurant: vet eten, dat smaakt het lekkerst bij een kater.
Vanavond zijn we wezen handballen in de sporthal van de unief. Hoewel, “we”, ik heb niet echt meegedaan, mijn beenvliezen doen weer moeilijk. Ik heb rustig wat balletjes gegooid en enkele rondjes rond de piste gelopen. Al bij al nog een gezellige avond, ik heb in de sporthal (zittend tussen degenen die niet aan het spelen waren) ook wat Zweeds gestudeerd. Met een Noorse en twee Zweden in de buurt is er altijd wel iemand om even om verduidelijking te vragen. Dat gaat erg lekker zo, het loopt op wieltjes.
Nou goed, net een deugddoende douche genomen, het wordt zo stilaan tijd om in bed te kruipen. Ik zou graag nog wat gaan socializen met wat scandinaviërs, maar de vermoeidheid begint weer te wegen. Welterusten en tot de volgende keer, dan kan ik weer heerlijk in de vertrouwde, eloquente, Molse lingua franca oreren.
Doeieie!
*Ik ben overigens niet dronken geweest, ik zit nog in een medisch experiment
1 opmerking:
Asjemenou! Wat heb jij 'n mazzel. Hoi!
Een reactie posten