Genen tijd

Dat is zo wat de rooien draad, buiten internationale uitwisseling: heelder dagen constant Engels klappen, zelfs als ge met Vlamingen of Hollanders klapt, omdat er altijd ander bij zijn.















De Belgen met één of anderen Duitse pils aan ne Fransen toog: Claus - Thieu - Lommelen

Zaterdagmorgen, 17 januari 2009, Charleroi International Airport. Op mijne rugzak zit ik te wachten op de drie reisgenoten van de Belgische delegatie: Pieter Claus (Torhout), Mathieu – Thieu – Meeûs (met een vogelke op de U – Heist-op-den-Berg) en Ton Van Os (Poortvliet), nen Hollander die zich listig als Belg vermomd heeft tijdens de selecties en zo aan de K.U.Leuven is ingeschreven geraakt. Maar ’t is ne plezante. Met dien Hollander en die West-Vlaming is de Belgische delegatie op zich al een betrekkelijk internationaal gezelschap. We zijn het nog nie helemaal eens over de voertaal.

Voor den eerste keer in mijn leven heb ik gevlogen zonder aan ’t vensterke te zitten. We hebben dan maar van Brussel tot Montpellier zitten schaken, ikke en de Claus. Ginder aangekomen pakken we den tram, volgens het keurig uitgeschreven stappenplan van professor Christophe Gernigon, de plaatselijken organisator, bereiken we het hotel, waar we de prijs voor ene nacht te horen krijgen en rechtsomkeer maken naar ne jeugdherberg in ’t stadscentrum. We waren nen dag te vroeg, om goeiekoper te vliegen en al wa van de stad te kunnen zien.

We komen aan in die jeugdherberg, smijten ons bullen in een kamer en trekken de stad in. Zalig middeleeuws doolhof vol klein pleintjes, echt prachtig. Op zoek naar een restaurant hossen we half het centrum af, den dag vloog om. ’s Avonds gekaart, we zijn tenslotte mee vier, en redelijk vroeg in onze nest gekropen. Want de volgende morgen hebben we de rest van de stad verkend. Sportief als “ze” zijn hebben “we” ook wat met de frisbee liggen smijten in ’t park. Prachtig groot aquaduct gezien en dan vertrokken naar het moderne centrum, Antigone. Een soort enorm complex van gebouwen en parken, compleet met restaurants, winkelketens, een mediatheek, een Olympisch zwembad en natuurlijk honderdduizen kantoren. Allemaal met namen uit de Griekse mythologie, en vol met beelden in diezelfde stijl. Prachtig allemaal.

In de namiddag hebben we het kalmer aan gedaan. Het kwam er hoofdzakelijk op neer da we terug naar ’t hotel “tsjolden” (we zitten me ne Wets-Vlaming) en daar wa gingen kaarten/uitrusten, aangezien we blijkbaar ons kamer pas kregen als de prof die ze gereserveerd had zou opdagen, om 18 uur. Intussen wel al een paar Finnen en een Duitse tegen ’t lijf gelopen. Kwam eigenlijk goe uit want ik moest nog een presentatie schrijven over de thesis die ik volgende semester ga doen. Elken dag moeten er twee studenten hun onderzoeksplannen voorstellen aan het internationaal gezelschap, zodat die vervolgens kritiek en suggesties kunnen geven. Maar we zijn aan ’t afdwalen. Tegen zes uur staan er een vijftiental studenten uit een vijftal landen in de hal van ’t hotel, wachtend totdat twee iets oudere mannen hun verhaal tegen de receptie gedaan hebben. Het blijkt om Christophe Gernigon en Erwin Apitzsch – mijne Zweedse promotor – te gaan. Ze nodigen ons uit op een verwelkoming in een zaaltje, een overzicht van de komende twee weken. Daar blijkt onder andere in dat Ben Lommelen uit België de spits mag afbijten met zijn thesispresentatie, de volgende middag. Ik antwoord overtuigd ja op de vraag of mijn voorbereiding klaar is, al heb ik er dezelfde avond nog de laatste hand aan moeten leggen. Den Erwin sprak mij ook al vrolijk in ’t Zweeds aan, al kon ik weinig anders zeggen dan ja en bedankt. Ik heb de mens verteld dat ik Zweeds wil leren en probeerde daarom ook altijd ’t Zweeds te mailen. Klappen daarentegen is nog wel een pakske moeilijker, maar de mens leek zowaar enthousiaster dan ikzelf.

Na die verwelkoming mochten we ons kamers intrekken. Eindelijk een doucheke enzo. Jonge, dat is hier luxueus. Een poepchikke kamer met flatscreen TV, frigo, ligbad, kitchenette (keukenske klinkt minder chik) en een klein balkonneke om het kompleet te maken. ’t Is drie sterren.
Direct daarna zijn we gaan eten in een supermarkt vlakbij, al chance dat dat open was, ’t was zondag en intussen al een uur of 10. Daarna zijn we wederom nie al te laat in onze pot gekropen, de volgenden dag zouden de lessen beginnen.

Maandagmorgen, 8 uur, den Thieu komt ons wakker kloppen. Ik lig op de kamer met de Claus en wij hebben allebei niks om ons te wekken. Hopelijk blijft da goe gaan. Ik ben in ieder geval al letterlijk elke morgen spontaan iets te vroeg wakker geworden, dus da’s zalig. Om 9 uur opent de supermarkt vlakbij, maar om 9 uur begint ook de les. 25 man in nen aula die allemaal niks gegeten hebben. Voor den eerste keer zien we nu ook alle deelnemers samen, want sommige waren ’s nachts nog aangekomen. Die deelnemers zijn nen hoop streefbollen en vakidioten uit alle hoeken van Europa. (voor deelnemers die dit lezen: dat zijn Molse woorden met “satirische” inslag) We hebben volk van Spanje (Gustavo), Denemarken (Cecilie, Ulrich, Andreas, Casper), Zweden (Mikael, Jonas) Noorwegen (Katarina), Finland (Iiro – met twee I’s geen L – Johannes, Karoline, Melina, Saara en Peter), Duitsland (Katja), Griekenland (Georgou) en natuurlijk, hoe kan het ook anders, Ingeborg, Jim en Nini. Ge raadt het al, de Hollanders, ge komt ze overal tegen. Scandinavië is een beetje oververtegenwoordigd en de Finnen spannen de kroon, ook wat betreft mottige namen. Zo zijn er namelijk nog twee figuren die met de namen “Kwok en Knud”, door het leven moeten.
Nu goed, na een welkomstwoord door den decaan van de faculteit biomedische wetenschappen (staan recht op: “een dokter preekt de matigheid, en was hier grote rolder”), de oudste nog bestaande ter wereld, stelt Gernigon zijne goeie vriend Marin (Montpellier) voor en we zijn vertrokken voor een voormiddagske visual skills, of die trainbaar zijn, en hoe ge dat dan wel kunt doen. Ik bespaar elle de details. Vlak voor ’t middageten mocht ik dan de spits afbijten met een presentatie over een onderzoeksdesign over een onderzoek naar aandachts- en communicatiestijlen tijdens time-outs in Zweedse handbalploegen in de eerste klas. (den titel belooft alvast lijvig te worden) Ook hier weer nie te veel details, want ik weet nog geeneens zeker of ik daar ook echt mijn thesis over ga doen. Ik moest een presentatie af hebben en ik heb nog geen concrete ideeën, plus ik zat met examens, dus heb ik gewoon een onderzoeksdesign van den Erwin in een presentatie gesmeten. (met vermelding daarvan, uiteraard) Blijkbaar was ’t nog nie slecht want ik heb meerdere spontane positieve reacties gekregen, zelfs over mijn Engels, plezant.

Die namiddag was ’t les van de Apitzsch (Zweden) zelf, ik heb nogal ogen getrokken. Die mens blijkt bezig te zijn met exact hetgeen waar ik kompleet zot van ben: experiëntieel groepsleren, daar draaide het allemaal zowat om, heel de namiddag actief bezig met groepsdiscussies en –opdrachten. Ik heb op die moment besloten om toch nog eens goed te klappen over mijn thesisonderwerp en da heb ik diezelfde avond ook mee succes gedaan. Al is da ook negatief nieuws, want nu moet ik tegen te zaterdag een volledig nieuw thesisvoorstel uitschrijven (eigen initiatief), en ’t is hier belachelijk druk. Maar ale, ik zen der wel gemotiveerd voor.
Die avond was ’t welkomstfeestje, de Gernigon had er werk van gemaakt. Die mens heeft ons hotel tegen een fikse korting kunnen regelen, heeft ervoor gezorgd da we gratis internet hebben op ’t hotel (normaal 6 euro per dag) en op de campus, da zijn onderzoeksgroep het afscheidsfeestje betaalt (hij verontschuldigde zich zelfs voor ’t feit da we ’t eten zelf moeten betalen, maar den drank is van de verniet) en dat de faculteit de welkomstdrink betaalt. Ge hoort mij nie klagen, we worden langs voor en langs achter gediend. Ze zijn hier echt zot gastvrij. Op dat feestje kwamen we trouwens ook stijlvol drie kwartier te laat binnen. De Gernigon was slecht gezind, de vicerector van de universiteit had al die tijd op ons gewacht voor ’t welkomstwoord. Meneer Gernigon had er echter geen rekening mee gehouden dat de les pas om 5 uur gedaan was, da we dan nog langs de winkel moesten (was den eerste moment dat da ging tijdens het programma), moesten eten en naar die receptie vertrekken, een reis die een uur duurde. Daar hadden we alles samen twee uur voor en de tram had onderweg panne. Dikke pech voor meneer de vicerector, maar niks aan te doen.
Na dat feestje, dat tot half negen heeft geduurd, hebben de aanwezige Franse studenten ons uitgenodigd om naar een studentenkeet te gaan. Twee gesloten clubs later karen we een cafe binnen. Bijzonder weinig uitgaansgelegenheid voor zo’n grote stad. Voor den afstand die we daar afgelegd hebben hadden we in Leuven vijf fakbars en tien cafees gepasseerd. Mar ale, ’t was nog ne geweldigen avond. Frans klappen met nen Hollander aan den toog, wie kan da nog vertellen. Later op en avond ook eens met de Zweden ene gedronken, enorm motiverend om te oefenen. Het klappen is nog Engels, mar ik weet er wel gebruik van te maken om mijn Zweeds op te krikken. Tegen ’t einde van den avond (toch al om 2 uur, ma meer zat er echt nie in met die lessen en da gereis) zijn we ook nog is allemaal – toch degenen die der nog waren, uiteraard alle Belgen – door de Fransen aan ’t hotel afgezet. Zalige mannen.

Op den tweede lesdag, verrassend fris na zes uur slaap en ne “zware” nacht, stak een zwaar sportkotgevoel de kop op. Ik voelde mij terug het 18-jarig Apollonerke van zes jaar (!) geleden. Professor Delignières (Montpellier) gaf een interessant overzicht van zijn onderzoek naar ‘t ontwikkelen van motorische vaardigheden, een psychologische benadering. In de namiddag was ’t Vana Hutter (Holland) met een les over “mental skills”. Geweldig interactieve stijl van lesgeven, plezante namiddag.

’s Middag gaan we hier trouwens eten in de lokalen Alma: gelijk in Leuven hebben ze hier ook een studentenrestaurant met verschillend menu’s. Het verschil is hier dat het een complex van klein restaurankes is, allemaal in een eigen thema: Pizza bij den Italiaan, friet mee hamburger bij den Amerikaan en dan is er nog een Europese en een Aziatische afdeling, maar daar heb ik nog nie gegeten. Elke menu ligt onder de drie euro en der is ofwel drank ofwel twee nagerechten inbegrepen, echt zot allemaal.
Deze namiddag ben ik met den Thieu, de Hollanders en de Duitse bij den Amerikaan gaan eten (kunde nog volgen?). Mekander constant uitlachen met het dialect, echt zalig. Ik ben ook wa meer met de Zweden beginnen omgaan. Ze zijn ’t al gewoon dat ik afkom met onnozel grammaticale vragen, waar de mannen gewoonlijk zelf nie op kunnen antwoorden aangezien die dat automatisch doen. Mar ale, we zijn eindelijk goe bezig mee Zweeds leren, da doe deugd.

Het cliche over het leren van talen gaat toch weer op, ik heb op enen dag zowel in ’t Grieks als in ‘t Zweeds leren schelden (zonder der zelf om te vragen). Daarom bij deze een kort intermezzo voor iedereen die (modern) Grieks of Zweeds verstaat: “Malakas” en “Din fölen fan”, astemblieft.

En dezen avond dan mee veel moeite en in drie stukken dezen tekst bijeen geschreven. Want het internationaal ontmoeten gaat natuurlijk constant door, ondanks het strakke schema, en ge moet dan wel stoem zijn om achter een computerke te kruipen. Zo zijn we bijvoorbeeld met de Belgische delegatie bij de Jim, den Hollander, en den Georgou gaan eten en daar wa blijven plakken natuurlijk. Zien naar filmkes van Griekse folkloristischen dans (we zitten mee nen danser) en een pint drinken. Precies ne jamboree, voor degenen die daar van kunnen meeklappen.
Ale, ’t is dus maar rap ineengeflanst, mar het zal moeten volstaan, want ’t is weer meer as slapentijd.

Tot over een paar dagen, als ik nog eens tijd vind.