Feesten

Algemene Vergadering ACORDES
op gank met volk van ´t werk
internationale gasten in Grupo 3 San Jorge
galabal voor 25 jaar Grupo 6 Mario Rizzini


Maar eerst enkele fait-divers voor we aan het grote werk beginnen:

Sinterklaas komt blijkbaar niet tot in Zuid-Amerika, ofwel ben ik niet braaf geweest.*

Ik ben deze week beginnen slabakken met mijn reisdagboek in te vullen, o ramp. Voor de eerste keer. Het moest er vroeg of laat van komen, ik ben geen vrouw. Ik heb dus wat inhaalwerk en het verslag gaat wat minder uitgebreid zijn. Chance voor jullie.

Er hangt ineens overal kerstverlichting. De klassieke lichtkabels over de weg hebben ze hier ook, maar ze hangen hier ook grote plakkaten met lichtfiguren erop. Dat flikkert dat het gene naam heeft, Cuenca is zjust een foor voor de moment.

Foto: een voorbeeld van de kerstverlichting
http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.december/LucesNavideAs


Donderdag zijn we op retraite geweest met ACORDES. Nen helen dag plannen en evalueren met de “algemene vergadering van ACORDES”. Die komt om de twee jaar samen. Een diagnostiek van de organisatie, objectieven voor de toekomst, visie en missie bijschaven, redelijk interessant. Het ging bovendien allemaal door in een gehuurd zaalke met pool en sjotterbak. (dat is een kickertafel, Verpoest) Gezelligen boel dus.
Achteraf hebben ze mij meegepakt naar een voorstelling van de nieuwe studentenvertegenwoordigers van gestión social (sociale leiding ofzoiets, ik denk dat dat een kruising is tussen onze sociologie en politieke wetenschappen). Ik had daar niks, maar dan ook niks te zoeken, maar het was plezant om eens te kunnen zien hoe ze dat hier in Ecuador arrangeren. Ik werd bij psychologie studentenvertegenwoordiger door naar een vergadering te gaan en het was geflikt. Hier hoort daar een plechtige aankondiging door de voorzitter van het kiescomitee bij, een overzicht van de stemmen door de verantwoordelijke stemmentelster, een toespraak van elke vertegenwoordiger en nen drink achteraf. Het was voor die drink dat ze mij mee wilden, ik vond heel dat gedoe echter interessanter. Ik heb ineens ook eens met een prof gebabbeld (want zelfs die zijn aanwezig) om de les culturele antropologie mee te gaan volgen. Over Ecuadoriaanse culturen, o.a. Lijkt me wel interessant.

Foto: de vergaderdag en wat inheemse fauna
http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.december/AsambleaGeneralACORDES


Vrijdag was het dan eindelijk zo ver. Voor den eerste keer – en straf dat het zo lang geduurd heeft – zijn we met wat volk van ´t werk op gank geweest. Voor den eerste keer los van ´t werk, tenminste. Loli, Jhoa en de Christian kwamen mij thuis afhalen en vervolgens zijn we naar een soort club gereden waar er vollembak salsa en dat soort muziek gedraaid werd. Ik ken ondanks veel moeite nog altijd het verschil niet tussen salsa, cumbia, merengue, en weetikwatnogallemaal. Maar ik begin er op te kunnen dansen. Dat zijn geweldige feestjes, aangezien het hier normaal is om uit het wilde weg iemand uit te nodigen om te dansen. Zjust gelijk in België zijn we eerst een fondke gaan leggen. Een hapke in een bar, en ik heb dat – tegen al mijn principes – met een typisch Belgische schotel gedaan: “Shawarma”. Het was sterker dan mezelf.

Foto: in de bar, voor we naar de club gingen
http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.december/FaraConJhoaCrisLoli


Zaterdag verscheen er op de scouts ineens een blond meiske van ne meter 80, die loopt hier tamelijk in ´t zicht, want iedereen is hier zwart en ne meter 50, bij manier van spreken. Bleek dat ze scout is in Duitsland en bij onze groep wilt komen. (wij spreken onder elkaar in ´t Spaans, leve Herr Scheelen, voor de kenners) Ze brengt ook nog een Duitse en – nu komt het – Vlaamse vriendin mee. Hoe geweldig is dat. Wij gingen al door ´t lint voor een groep met twee nationaliteiten, nu zitten we al met drie, en allemaal in onze tak. Dat zal wel op het randje van het wereldunieke zijn. (in januari komt er ook nog ne Franse scout naar Cuenca, wij zitten natuurlijk al met wilde plannen) Nog plezant nieuws was het feit dat de Jorge Luiz mij, in aanwezigheid van de groepsleider, kwam vertellen dat ze een afscheidskamp voor mij willen organiseren met heel de groep, in maart. En ze gaan het “Los amigos de Ben” (de vrienden van Ben) noemen. In het Nederlands klinkt dat redelijk bescheten, maar dat is hier allemaal ongelooflijk serieus bedoeld. Dat is zowat de grootste eer en schoonste kado dat ze mij ooit kunnen geven denk ik. Dat wordt zeker blijten tijdens het afscheidslied. (Auld lang syne, internationaal en in meerdere landen een traditie op het einde van scoutskampen)

De vergadering met den 3 bestond uit het inrichten van de zaal waar dezelfde avond het galabal zou doorgaan ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan. Dat is redelijk stevig voor een Ecuadoriaanse groep dus daar werd heel wat sirk rond verkocht. De toegang kostte 5 euro, dat is hier een bom geld, maar bleek heel de avond gratis rum inclusief te zijn. U begrijpt dat er weinig geklaagd werd.
Voor het begin kwamen ze nog efkes vragen wat mijnen achternaam is. Lommelen zeg ik, maar ik controleer achteraf toch efkes het papier, ik vermoedde namelijk dat het voor iets formeel zou dienen. “Obelet” hadden ze opgeschreven. “Het probleem is dat uwe naam anders geschreven wordt dan dat ge hem uitspreekt.” Ale, ze moesten mijne volledige naam weten aan het begin van de ceremonie, ik voelde al nattigheid.

De plechtigheid begon met het volkslied, (dat ik intussen ook wat begin te kennen) heel de zaal in scoutssaluut naar de vlag gedraaid. Vervolgens kwamen er een aantal toespraken, de groepsleider, de stichter, de geschiedenis van de groep, vertegenwoordiging van het district, ne nationale afgevaardigde (ofzoiets), ... En tenslotte werden de belangrijke aanwezigen gehuldigd met het omhangen van een groepsdas, een feesteditie met een logo van de 25 jaar op de punt. De derde “belangrijke aanwezige” was Ben Lommelen. Ik kreeg het, ik was op dat moment geeneens in de zaal aanwezig, ik was in een lokaal ernaast nog dassen aan ´t knopen, want op den allerlaatste moment wilden ze ineens ne vriendschapsknoop in al die dassen “en den Ben kan dat”. Tijdens het spurten naar de zaal ben ik dan nog triomfantelijk op mijn doos gegaan op de pasgeboende vloer, waardoor heel de eretribune in de lach schoot, terwijl de mensen in de zaal niet konden zien wat er gebeurde. Heerlijk grappig allemaal.
De ceremonie werd afgesloten met de Ecuadoriaanse nationale scoutshymne, (kent iedere scout vanbuiten) wederom de hele zaal recht in scoutsgroet, deze keer naar de scoutsvlag. Genieten zalle.

Tenslotte werd er gedanst. ´k Heb weer geprofiteerd van de gelegenheid om stevig te trainen en zowaar de eerste complimenten gekregen over mijn danskunsten. Het moet wel gezegd dat die recht evenredig lijken te zijn met de hoeveelheid Ecuadoriaanse alcohol in mijn bloed. Der zal precies toch nog wat Belgische schroom af moeten. (vooral voor reggaeton, voor degenen die dat kennen) Een plezant moment was nog de aankomst van den Adrián, menne medeleider, die jarig was. In volle galabalsfeer mocht iedereen met ne lederen riem op zijn gat slaan, en daar was véél volk.

Foto´s: het galabal van Groep 6 Mario Rizzini
http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.december/Aniversario25Grupo3


Zondag ben ik dan bij de Jorge Luiz thuis uitgenodigd om te gaan eten. Zijn moeder wilde mij perse eens zien. We hebben de overnachtingsplaats voor onze dagtocht bezocht en wat gepland voor de scouts, maar Discovery Channel was net iets interessanter. (over Chris Angel, één of andere maffe vogel die zich met vier piercings van stierenformaat verticaal onder een helikopter laat hangen, het was mijn eerste TV-uitzending in meer dan drie maanden) Vervolgens zijn we met nen derde scoutsmaat een paar pinten gaan pakken in ´t centrum. Ik moet dringend wat meer beginnen weggaan want de feestcultuur is iets speciaal op zich en ik heb het gevoel dat ik er wat meer van moet profiteren. De volgende afspraak is al gemaakt voor deze vrijdag.


Met het groepke gaat het intussen allemaal vollembak. We hebben al ne naam; Chaquiñan. Dat is Quichua, de autochtone taal van Ecuador. Het betekent reis, want de mannen willen evolueren en op termijn het land afreizen met hun muziek. Ik heb al voorgesteld om er Chuchaquiñan van te malen, chuchaqui betekent kater en ik veronderstel dat dat ook van toepassing gaat zijn op de reizen. Ik word intussen blijkbaar ook beschouwd als vast lid, hoewel ik dat zelf nooit gevraagd heb, om mij niet op te dringen. (maar wel altijd al gehoopt had) We zijn regelamtig ´s middags aan ´t repeteren op de unief, het zijn allemaal studenten hier. (filosofie en toerisme) Dat is echt schitterend, want de middagpauze duurt hier twee uur, wat in het begin wel wennen was, en daar heb ik nu een perfecte opvulling voor.
Deze zaterdag gaan we zelfs al optreden. En dat in een nabijgelegen dorp, dus ik ga ook nog wat van de wereld zien dankzij de muziek. ´t Is te hopen dat het doorgaat, er zitten namelijk nogal wat Ecuadorianen in ons groepke.




(*vader en moeder dat is gene steek want ik zien het al verkeerd overkomen ginder)