De fanfare van honger en dorst

Onder het aloude muziekantenmotto “Genen drank, gene klank,” hebben we vandaag nog eens opgetreden met het groepke. De vergoeding was namelijk een barbeque, van het project van de moeder van de Jorge Luiz. Die organiseren namelijk goeiekope medische bijstand voor de dorpkes in de buurt, die mensen kunnen anders geen medische zorg betalen.

Daarna zijn we naar de feesten van de Inocentes geweest, de onschuldigen. Is dat den dag van de onnozel kinnekes? Of is dat driekoningen? Of is dat hetzelfde, ik ben nooit ne goeie katholiek geweest. Ik houd het op driekoningen, maar ik moet zeggen dat dat hier toch een pak plezanter is. Ze houden een stoet (jaja, weeral, en dat terwijl er NOG ALTIJD kerststoeten rondtrekken, en naar verluidt blijft dat zelfs nog een goei maand duren) met wagens en vooral veel verkleedkleren, quasi hetzelfde als onze carnavalsstoeten. Aan `t eind van de stoet stonden er twee podia, waarop de deelnemende groepen sketchkes brachten, heel plezant. `t Is precies Zelm kermis, toen dat nog goed draaide, tenminste.
Typisch Ecuadoriaans lijken me ook de groepkes halfblote trutjes die, andermans populaire liekes zingend, hun voor en achterkant staan te shaken dat het gene naam heeft. Altijd goed voor dikke sfeer, dat concept is in België denk ik uitgestorven sinds Barbarella - begin jaren 90? (sindsdien zitten we met sterren als Dana Winner) Ook Good Shape-achtige formaties doen het hier nog heel goed. De liefhebber van het betere onnozele lied komt hier goed aan zijn trekken.

Enkele foto´s van de barbeque en de feesten achteraf: http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.januari/SantosInocentosYBarbacoaConElJorgeLuis

Verder is carnaval hier al in aantocht, we leven hier in een aaneenschakeling van feesten voor de moment. De traditie is hier om zoveel mogelijk volk zo nat mogelijk te maken, en hoewel carnaval nog een dikke maand wachten is, heb ik vrijdag, buiten aan de universiteit, al de eerste waterbalonnen zien vliegen. En dat was vandaag niet anders tijdens de feesten.

We zijn die vrijdag trouwens nog eens goed op de lappen geweest, spontaan, na de lessen, de feestbuurt ingetrokken (de Remigio Crespo, voor het drietal sporadische lezers die hier al geweest zijn) en blijven plakken in een klein barreke. Hat zag er langs buiten als een ongelooflijk voos klein winkelke uit, maar vanbinnen was het een dikke feesttent. Het was weer vollembak merengue, cumbia en reggaetón, zjust gelijk ik dat graag heb. Ik ben overigens vertrokken met niet meer dan vier dollar, totaal niet voorzien omdat het niet op voorhand gepland was, en ik moest daar ook nog eten van kopen. En toch zijn we van 7 uur (dan is `t hier al pikkendonker en zijn er dus al enkele feesten bezig) tot half 2 blijven plakken, duchtig heisend natuurlijk. “Ge betaald maar wat ge kunt,” zeggen ze hier nogal dikwijls, en iedereen komt altijd toe.

Enkele foto´s van het spontane uitstapke:
http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.januari/RemigioCrespo

Volgende week brengt professor de Witte (“de Karel”, voor ons) samen met rector Marc Vervenne en ekele andere van zijn vrienden, een bezoekske aan de compañeros van de universiteit van Cuenca. Dat tripje kadert in een project waar ik in zit – organisationele ontwikkeling van de Universiteit van Cuenca – en ik ga dus moeten vergaderen met die mannen. Mijn hoofdobjectief is natuurlijk op de foto geraken met de Karel en de Marc, dat zou weer iets geweldig zijn. Ik heb alvast mijn KUL-T-shirt nog eens gewassen.