Zeiknat

Over carnaval. Het is niet wat u denkt.


Reeds enkele weken ziede hier af en toe wel eens ne waterballon door de straten vliegen, kleine kinderen met watergeweren elke voorbijganger bestoken, studenten elkaar in de fontein smijten of zelfs mensen met scheerschuim die elkaar te lijf gaan. Vanuit de huizen in het centrum worden voetgangers bestookt met emmers, in grote menigten ploft geregeld een ballon neer die uit het niets lijkt te komen, af en toe wordt er al eens met bloem, maizena of eieren gesmeten, ... ge zijt nooit veilig. Dat is carnaval in Ecuador, en dat duurt een dikke maand, met ne climax van een drietal dagen op 3-4-5 februari. (althans daar lijkt het naar te evolueren)

Zondag zijn we dat gaan vieren met de scouts, zodat de mannen volgende week met de familie kunnen “carnaval spelen". (zo zeggen ze dat hier letterlijk) Het doel van de dag was simpel: maak alles en iedereen zo nat mogelijk.

De uitnodiging was weer Ecuadoriaans tot en met, ik citeer de eerste twee regels:
“U ontvangt een vriendschappelijke groet van degenen die deel van groep 6 Mario Rizzini uitmaken, terwijl we u de vriendelijke uitnodiging overkane om deel te nemen aan de grote uitstap van carnaval, die zich zal voltrekken op zondag 27 januari van het huidige scoutsjaar (...)” Volgens de uitnodiging zou het tripje beginnen om 10 uur ter plaatse. Ik regelde dat ik met de Juan, groepsleider en eigenaar van het huiske waar alles doorging, mocht meerijden ´s morgens. Dat om niet verloren te rijden in één of andere gore taxi, maar zeker ook om niet al te vroeg ginder te zijn. We spraken af on 10 uur bij hem thuis, dat zei al veel over het uur op de uitnodiging. Daar aangekomen om 10 uur moesten we eerst nog nen hoop zever klaarmalen, voornamelijk eten om mee te nemen. Om kwart na 10 vertrekken we en we komen nog als tweede aan, de eersten dachten namelijk dat het al om negen uur te doen was.
De uitnodiging vermeldde ook wat ge moest meebrengen: reservekleren en eten. Dat eten, wat “per familie” mee te brengen was, werd vrij gedetailleerd omschreven, ik citeer:

1 pot gekookte, witte rijst
Papas locas (patatten met varkensvet)
Stoofvlees (wat een vrije vertaling is: het trekt erop)
1 liter tamarindosap (ik weet niet of dat bij ons bestaat, ik ken geen vertaling en ik herkende de smaak ook niet, het feit dat het gesuikerd sap was en ik de vrucht zelf niet te zien kreeg heeft daar ook mee te maken)
Bord en bestek per persoon

Ginder aangekomen werd al dat eten per soort bij elkaar gekapt, om ´s middags terug verdeeld te worden.

De opening van den dag, dat moet rond een uur of elf geweest zijn, was weer formeler dan een Belgische staatsbegrafenis. Een formatie, een hartelijk welkom, groepskreten en gebeden. Vervolgens vatten we een wandeling aan, op weg naar een waterval in de bergen, en dat in één lange lijn, nog altijd in formatie dus. Maar die formatie heeft niet al te lang stand gehouden, want stilaan begon het feestje: in de buitenwijken ligt dikwijls nogal wat afval langs de kant van de weg, waaronder natuurlijk plastieken flessen. Bovendien liep er langs de weg een stroomke. Het duurde niet lang of iedereen was iedereen aan ´t natsmijten met alles wat er te rapen viel, en dat bleef zo heel de weg, een uur of drie, duren. Als we onderweg iemand tegenkwamen die in den hof aan ´t werken was kregen we er nog een lading van de tuinslang bij en niet zelden mengden de buurtbewoners zich in de “viering” met emmers en balonnen. Zalig om mee te maken. Stilaan veranderde het landschap: van een buitenwijk van Cuenca gingen we tussen de velden op weg naar een bos. Vandaar leidde het pad de bergen in, om uiteindelijk bij de waterval uit te komen. Voor de zesendertigste keer werd iedereen daar nog eens goed natgedratst, terwijl er enkelen vrijwillig het water insprongen om wat te zwemmen in het ijskoude bergwater. De wandeling was echt geweldig.
Bij de terugkomst in het huis ontspon er zich nog een straatgevecht. Vanuit enkele huizen werd de groep bekogeld met balonnen, waarop ons jongverkenners terugsmeten, waarop er zich andere huizen mengden. Dat is geëindigd met tuinslangen, mensen op het dak, buren die elkaar vanuit elkaars huis lagen te bekogelen, ge kunt het niet geloven.

Tegen het eten – het was intussen al vier uur – bekoelde het allemaal een beetje. Maar onmiddellijk daarna werd de strijd voortgezet, deze keer met de bedoeling om zoveel mogelijk volk in de rivier langs het huis te kegelen. Dat het intussen regende en koud was geworden speelde allemaal gene rol, het was carnaval.

Tegen een uur of vijf was het dan gedaan, werd er voor iedereen een Zhumirke ingeschonken om op te warmen en kleedde iedereen zich om. Wilde gekken zijn het, maar plezante wilde gekken.


Verder nog twee miniverslagskes:

Vrijdag zijn we naar Gualaceo geweest, een dorp in de buurt, voor het plechtige slotmoment van het grootste project dat ACORDES tot voor kort had: het opleiden van leidinggevenden van sociale organisatie, met werkwinkels, om via die organisaties de bevolking te leren hoe je duurzaam omgaat met water. Bijzonder ironisch om te zien hoe tijdens die plechtigheid vele deelnemers carnaval aan ´t spelen waren: waterverspilling van de ergste soort. Het proper water is in Ecuador echter een pak minder schaars dan bij ons.

Zaterdagavond zijn we de verjaardag van de Pepe gaan vieren. In zijn muziekschoolke met nen hoop maten. Daarna moesten ze nog efkes met een groepke gaan optreden, op een vrijtienjaarviering. Dat is hier iets heel speciaal, tenminste voor meiskes. Dan wordt heel de familie uitgenodigd en die komen dan allemaal in extreem chik kostuum naar een soort bal. De Pepe ging daar dan met zijn maten de mariachi uithangen, dat zijn van die Mexicaanse zangers/muzikanten die met een kostummeke rondlopen dat balanceert op het vage randje tussen extreem chik en hopeloos belachelijk. Ook met van die gigantische hoeden op hunne kop natuurlijk.
Deze foto geeft een goed beeld van hoe het er ongeveer uitzag. De instrumentale bezetting was dezelfde:
http://www.saborlatino.nl/mariachis/fotos/mariachi-Rai-30.jpg
Om den avond af te sluiten zijn we nog met twee iets gaan eten. (ziet dat aan hoe braaf dat welle zijn) Ik heb er nog eens zeven dollar tegengesmeten, ik denk dat dat veruit mijnen duurste menu tot nu toe was. (Maar binnenkort ga ik toch nog eens stevig over de schreef gaan met een cuy – ne cavia – van 10 dollar, dat moet ik nog minstens ene keer eten voor ik naar huis ga.)
Het was met twee stukken cotelet, extreem veel hier, en ananassaus, heerlijk. Die twee stukken kotelet, dat is overigens toch nog altijd minder dan één stuk bij ons, want ze snijden dat hier in kleine stukken en kloppen die vervolgens plat, om beter te bakken. Dat ziet er dus wel groot uit, maar dat is eigenlijk maar een dun pelleke vlees.


Als ik thuis kom ga ik ne grote, vettige frit speciaal halen, om thuis op te eten met nen dikken biefstuk. Maar ik zie het nu al gebeuren dat ik die nie ga opkrijgen, want zoveel vlees heb ik al lang niemeer gegeten. Alcool zal echter geen probleem zijn, denk ik.

(als ik het bier tegen dan niet te flauw vind mag ik al content zijn)


Updatje:
Zojuist aan de mannen van ´t werk meegedeeld da´k overweeg om de carnavaluitstap van ´t werk, dat doen ze hier tijdens ne werkdag, te skippen, om vijf dagen vrij te hebben om te reizen in plaats van vier, wat een unieke kans zou zijn. Dat vonden ze uitermate spijtig en dus hebben ze mij nen anderen dag vrij gegeven, na de vrije carnavaldagen, om toch te kunnen meedoen. Zo simpel is dat hier, ik had er nog geeneens naar gevraagd.