Den boom in - met Ben uit België

Over een teambuildingsdag voor een bedrijf, als facilitator van mijn eigen groep werknemers.



Avila Ochoa is een metaalwarenbedrijf met een zestigtal werknemers in zes filialen. Het management wil een uitstap voor het bedrijf, maar merkt elk jaar dat de vaste vriendengroepjes samenklitten. Ze willen dus meer groepssfeer in het bedrijf als geheel, de mensen moeten elkaar leren kennen, buiten de filiaalgrenzen. Bovendien zijn de relaties binnen één van de filialen onstabiel (problemen met leiderschap) en ontbreekt in het algemeen de wil om goed te presteren, een verkopershouding. Werk voor Advance. De voorbereidende vergadering voor de facilitatoren was tamelijk serieus, ik was er helemaal klaar voor.


Het werkwinkelgeven wordt stilaan normaal. Vorige vrijdag ben ik met de Germán naar El Pan gereden voor een teambuildingswerkwinkel. Zonder Evelien deze keer, en dus alleen: eindelijk een echte test, ook op taalgebied bijvoorbeeld. Ik had wel chance, er was maar ne man of 8, en das veel gemakkelijker. Minder kans dat die allemaal dooreen beginnen praten enzo, want dan kan ik niemeer volgen. Anderzijds impliceert dat ook minder input van de groep, uiteraard. Superplezante groep wel. Lag constant plat van ´t lachen met alle mogelijke proefkes. Op ´t einde vroeg er ne kerel of ik dezelfde dingen ook eens in zijn organisatie wilde komen doen. Da was wel bemoedigend, we zijn goe bezig.

Het objectief was om tien uur terug in Cuenca zijn, de rit duurt anderhalf uur. Ik moest de volgende dag vroeg op, voor de volgende teambuilding. Om 9 uur wil ik afronden, maar de Germán, enthousiast als hem is, stookt de groep op om nog nen dinámica te vragen. Schapen en herder dan nog, de langste van al. (een eigen versie toch, voor de kenners, want we hebben meestal maar een klein zaalke) Ale, mits wat tussenkomst van de Germán (veel te veel om de oefening nog nuttig te laten zijn; gaat over vergaderen) om alles wat in te korten zijn we dan toch klaar tegen half tien. Zonder nabespreking, dat komt er dus op neer dat ik met die mensen een dom spelleke gedaan heb zonder meer, veel zullen ze niet meer geleerd hebben uit die laatste oefening. We zouden tegen elf uur thuis zijn, ware het niet dat we nog vier van de deelnemers thuis gingen afzetten. In de verkeerde richting. Tegen twaalf uur was ik thuis.

Vier uur, de wekker schreeuwt afgrijselijk. Bed uit, geen brood, pech want alles is nog toe natuurlijk. Met het laatste beetje van de noodvoorraad cornflakes achter de kiezen stap ik halfdood de straat op. Nen taxi, want het zou gevaarlijk kunnen zijn om op dit uur te voet door de stad te lopen. Vijf minuten op voorhand arriveer ik, er is natuurlijk nog niemand. Ziek van de vermoeidheid, en dan moet ge weten dat mijn Spaans verslechtert als ik moe ben.
Een half uur later is dan toch iedereen ter plaatse, een hoop (6?) veiligheidsmensen en klimspecialisten en vier facilitatoren, waaronder ikzelf. Na het inladen van het schoolbuske van de mannen (alles op het dak stapelen is dat hier) vertrekken we, om om zes uur aan te komen. Twee uur op voorhand. Om niks te doen en alles in het laatste half uur te regelen, want zo zijn de mannen. Ontbijten enzo, dat wel, al chance eigenlijk.

Goed, rond een uur of half negen aariveert er een buske en een open truck. Ongelooflijk, volgeladen met volk, als beesten. 60 man op ons kas, 15 per groep, gene platte kak, gezien het programma dat we hen moeten voorschotelen. In een inleidend welkomstwoord worden de ploeg en de facilitatoren voorgesteld. Allemaal arbeidspsychologen en een student uit België. De groepen worden verdeeld, het moeilijkste moment. Een vlaag van onwennigheid, maar ik weet het ijs te breken met het kiezen van een groepsnaam en een groepskreet. Enthousiasme, nu al.

Bij het vertrek kies ik met mijn groepke nog eens de verkeerde richting, om het helemaal kompleet te maken, maar we geraken uiteindelijk toch op de bestemming. Dankzij de oorkes die we hadden, verbonden met een walkie-talkie in mijn zak. Godzijdank. De rest van de dag zou ik die dingen nog vervloeken. Het is verdomd moeilijk om een groepsgesprek te leiden en intussen aandachtig te blijven voor de berichten die ge in één oor binnenkrijgt, laat dat dan nog beiden in het Spaans zijn … (en af en toe eens een storing enzo, dat hoort erbij natuurlijk)

Nieuw voor mij was het indelen in subgroepen, elk met zijn eigen verantwoordelijkheid. Er waren mensen verantwoordelijk voor voeding, groepsveiligheid, het leerproces en de kompassen. En ik moet dat coördineren natuurlijk. Maar dat viel nog wel goed mee uiteindelijk. Na de eerste opdracht voor de kompasmannen kwamen we aan bij de eerste uitdaging: eilanden. (nu volgt een beschrijving van alle opdrachten en details over de methode van Advance, degenen die dat niet willen lezen scrollen best effe door naar het avondeten: ***)

Vier paletten op de grond. Twee planken, elk te kort om de afstand tussen twee paletten te overbruggen. Verplaats je in groep van de eerste tot de laatste palet, zonder dat iets of iemand de grond raakt, zelfs de planken niet. Ik vermoed dat ik deze oefening in een ver verleden zelf ook ooit heb gedaan, met de klas van `t college ofzo. Niettemin zag ik dat in het begin niet echt lukken. Probeer bijvoorbeeld gewoon al eens met 15 man op een pallet te gaan staan. Maar ze flikten het, ongelooflijk. Niet gemakkelijk om zo´n groep terug naar het begin te sturen als een plank bij het verleggen de grond raakt. Gelukkig maar één keer moeten doen.

Via het volgende azimuth komen we aan bij de ballenproef. Alles perfect georchestreerd door mijn oortje, want er zijn nog drie andere groepen aan het werk met dezelfde proeven. In een cirkel moeten ze gelijktijdig zeven ballen naar elkaar gooien, in een vast traject waarbij elk groepslid betrokken is. Geen bal mag de grond raken en niemand mag twee ballen vasthebben. Tegen dat ze dat onder de knie hadden waren ze de laatste regel vergeten: ronddraaien gedurende twintig seconden. Na een paar mislukte pogingen slagen ze er dan toch in om de ballen gedurende 38 seconden in de lucht te houden. De tweede vlag is binnen, de sfeer zit er al goed in.

Derde enveloppe met aanwijzingen. De kompassers leiden ons naar een boske. Tussen twee bomen hangt een koord. Iedereen moet erover zonder die aan te raken, in een ketting waarbij niemand op geen enkel moment de hand van zijn buur loslaat. Ook nu weer een enorm leeftijds- en lengteverschil (o.a. een vrouwke van ne meter 40 ofzo), een serieuze uitdaging dus. Voor de eerste keer echt moeilijkheden. Het aantal pogingen was niet te tellen, uiteindelijk hebben we ze een vlag gegeven, maar we hebben een ferm oog dichtgeknepen voor een broek die het koord raakte. Teambuilding is ook een objectief, en mijn team stond op het punt om de moed te verliezen.

Vierde verplaatsing. Enkele gasten zijn enorm attent met de twee oudere dames, minder bekommerd om de volgende proef zo snel mogelijk te vinden: de ploeg begint zich te vormen. De buizen. Elke deelnemer krijgt een PVC-buis van 30 centimeter. Ik laat een tennisbal los boven een kegel, de bal moet arriveren aan de kegel twintig meter verderop. Niemand mag de bal of andermans buis aanraken of de leiding nemen. Niet simpel, maar ze slagen er weer in om het te flikken, en wel met tien minuten overschot. Met vijftien minuten reflexietijd na elke proef maakt dat 25 minuten over, met niet zo bijster veel om over te reflecteren aangezien die mannen niet plannen maar doen, er geen coordinatie mocht zijn, er geen verschillende methodes getest zijn, … Soms kan het moeilijk zijn. Maar na toch nog een fatsoenlijk groepsgesprek heb ik de laatste tien minuten gevuld met billekeklets, het wordt stilaan een vaste gewoonte, de mensen zijn er zot van.

Dikke sfeer in mijn groepke, kreten roepend begeven we ons naar de eetzaal, waar de tafels herschikt worden om in één groep te kunnen eten. (terwijl de makkers van het werk verspreid zitten over diezelfde groepen)

Namiddag, de “simpel” proefkes zijn gedaan. Vanaf nu zijn het bomen en apenkuren. We vliegen er al direct goed in met de rapel. Ookal is het maar ne meter of vier, de groep wordt zot.

Volgende proef is een katrol. De regels zijn simpel: iedereen moet erover. Niet bijster lang of hoog, maar toch een uitdaging, zo blijkt.

We sluiten de dag af met een beklimming van “de muur”. Ook deze rots rijkt niet veel hoger dan een meter of drie-vier, maar dat blijkt al moeilijk genoeg te zijn. Met weinig of geen punten waar je grip hebt op de rots is het toch een mooie proef voor de groep om elkaar tot boven te helpen.

Ik geniet enorm van dat alles. Mensen helpen met het soort kuren waar ik zelf ook zot van ben, groepsgesprekken leiden, inzichten bijbrengen, Spaans leren ook, geweldig. In een laatste groepsgesprek evalueren we de dag. Sommigen zijn zelfs geëmotioneerd. “Hier werken we naar doelen en het voelt geweldig om die te bereiken. Dat zouden we op het werk ook moeten doen, dan zouden we er veel meer voldoening van hebben.” Dat soort uitspraken.

In de eetzaal worden de behaalde vlaggen (geslaagde proeven) geteld. We zijn de enige ploeg die ze alle zeven gewonnen heeft. Nadien krijgt elke groep de opdracht om een samenvatting van de geleerde punten neer te schijven op een A0, een ander blad met 1 tot 3 werkpunten die ze concreet meenemen naar het werk. Als afsluiter geeft elke groep een presentatie over wat ze geleerd hebben, mijn uur der waarheid. De zotste van den hoop neemt het woord en zet alles uiteen, ze vermeld zelfs mijn billekeklets, waarop de groep plat gaat.

Tot slot neemt de groten baas van het bedrijf nog het woord. Grote tevredenheid. Hij maakt zowaar een positieve opmerking over onze groep en het billekeklets, “omdat er ook mensen de moeite hebben gedaan om elkaar te leren kennen, buiten de samenwerkingsproeven”.

*** Avondeten dan, op kosten van het bedrijf natuurlijk. Een enorme ijzeren bak met een compleet varken wordt de zaal binnengedragen. Dat geldt hier zowat als het lekkerste eten denk ik. Ze zetten zo´n beest maar liefst 7 uur in de oven. Heerlijk. Voor de zoveelste keer heb ik hier de plaatselijke delicatesse nog eens geprobeerd: het vel, dat naar verluidt duurder is dan het vlees. En het was nog lekker ook, een soort knapperige korst, helemaal anders dan de zwoerd van het spek bij ons. Dat alles samen met mote, gekookte mais, typisch Cuencaans, llapingachos, een soort kroketten in de pan, en het gebruikelijke slaatje van juin en tomaten, eeuwig en altijd hetzelfde. Het geweldige was wel dat dat geheel op zijn Ecuadoriaans werd geserveerd: enkel met een lepel. Het gevolg was dat heel het bedrijf smakkend met zijn handen zat te eten, zalig. Om het kompleet te maken kuist mijn buur zijn handen en zijn mond af aan broek en T-shirt. Een mopke, de tafel gaat plat.

Foto´s: teambuildingsdag http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/AdvanceAvilaOchoa

Tegen 7 uur, pikkendonker, kruipen we terug het schoolbuske in. Doodop en nog vollembak aan ´t nagenieten, het gevoel dat ik iets groots gedaan heb. Straf ook eigenlijk, die mannen laten een wildvreemde een volledige dag zijn goesting doen met een groep werknemers van een bedrijf dat daar veel geld voor betaald heeft. In naam van Advance. Het zal wel de Ecuadoriaanse gestvrijheid zijn, kansen die ge in België van zijn leven niet krijgt. Voor het afscheid maken ze mij er nog op attent dat er op 10 november nog zo´n teambuildingsdag doorgaat. Ik hoop dat de evaluatie van de deelnemers (ook over mij) zo positief is als die van mij, want dan mag ik terug mee. Maandag of dinsdag evalueren met Advance. Dit is helemaal het soort werk dat ik wil doen. Hopelijk komen er nog kansen ...
(en indien niet: kansen moet ge creëren)



Uw ietwat zwevende kameraad in Ecuador
(Ύβρις?)