Spaans met haar op

Over een sollicitatie, een takraad met huisbezoek en miss Cuenca.



Solliciteren in in andere taal, ´t is eens wat anders. Hoewel, ´t was eigenlijk spellekes begeleiden in een andere taal: Spaans met veel (ros krullend) haar op. Maar plezant, dat wel.

Om negen uur arriveren we op de plaats van afspraak. Uiteraard moeten we nog een tijdje wachten op de werknemers die te laat komen, het begint te wennen. Maar er was koffie. In de keuken maak ik kennis met Andrea, zij blijkt het derde slachtoffer dat vandaag de vuurdoop zal ondergaan. Totnogtoe was ze medewerkster op de human recourses afdeling.

Even later staan we gezellig een klapke te doen met een aantal medewerkers, als plots Christián (de groten baas!) me enthousiast een hand met papierkes aanrijkt. "heb je nummer 1?" vraagt Andrea lachend. Volledig klaar voor het spel dat gaat komen trek ik een gezicht van "Wie weet …" Blijkt dat de papierkes dienen om te loten wie er begint. Ik had het vlaggen. (niet dat ik dat erg vond)

Goed, ik pak de mannen mee buiten en begin de speluitleg. Iets met een touw dat iedereen geblinddoekt vasthoudt, waarmee ze een figuur op de grond moeten vormen, volgens het patroon dat ik met plakband heb aangebracht. Eén persoon mag kijken, maar die mag alleen communiceren met een fluitje en de anderen niet aanraken. Een vrij moeilijke opdracht, die ik bovendien verzonnen had en nog niet had getest, maar het is tenslotte een groep professionals, dus ik ging ervan uit dat dat wel ging lukken. En inderdaad, na 10 minuten overleg (voor de opdracht) en slechts 10 minuten werk hebben ze de figuur al af. Ik feliciteer hen en wacht op de oefening van Andrea. Niet dus. "Is er ook een reflexie?" vraagt Christián. (de groten baas, weet u nog) Uiteraard, daar begint het psychologenwerk, het voorgaande kon de onnozelste jeugdleider ook wel begeleiden. (maar ik had het graag eens eerst van iemand anders gezien, ge weet niet wat voor reflexies ze hier verwachten natuurlijk, bovendien is dat Spaans in grote groep nog een zwak punt) Ik begin dus op de Scouts en Gidsen Vlaanderenmanier de ervaringen, gevoelens, ideeën, conclusies, ... uit de groep te peuteren. Ze werken goed mee en het lijkt me de goeie kant op te gaan. Met enkele positieve conclusies sluiten we af, ik weet er zelfs nog een soort les uit te trekken, dus ik denk dat het wel goed zat.

Foto: mijn groepsopdracht http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/SollicitatieAdvance

De volgende oefening was van Andrea. Ze pakt uit met een klassieker die ik noch Evelien begrepen, (Spaans zonder haar op namelijk) maar die onmiddellijk wordt afgekeurd door Christián. (U weet wel, de groten baas.) "Bij Advance is veiligheid topprioriteit, en ik ben ooit gevallen met dat spel." Gelukkig heft ons Andrea direct een andere klassieker achter de hand. We moeten per vijf man in een vierkantje van 50 cm op 50 zien te raken. Na een intiem minuutje m vier Ecuadorianen die liever in de opdracht vliegen dan te overleggen hoe we het gaan doen volgt de reflexie. Andrea weet het mooi uit te leggen en ze past het bovendien toe op de werkvloer. Alleen faciliteert ze niet echt, ze geeft uitleg, instruerend. Als dat de manier van de Ecuadorianen is ga ik me nog moeten aanpassen, maar dat is wel de gemakkelijkste manier.

Evelien sluit af met een opwarmoefening, een spijtige volgorde, maar het waren de kaartjes van de groten Baas. (Christián, weet u wel.) In een kring sluiten we de ogen. Op commando van één, twee drie (ad fundum, leve de salamander, wat mis ik het cantussen) openen we de ogen. Wie een ander in de ogen kijkt valt af.

Enkele stuiptrekkende, doodsreutelende slachtoffers later worden we allemaal hartelijk bedankt voor de moeite en uitgenodigd om nog eens terug te komen. Intussen zullen ze ons evalueren. Dat lijkt verdacht hard op de formule "wij nemen nog contact met u op," en u weet allemaal wat dat betekent. Maar in deze context was het echt wel om concrete af te spreken voor het volgende teambuildingsweekend. We zijn binnen, dat belooft.

Het is wel bricoleren dat we aan ´t doen zijn. Rustig een deel van onze stage in een ander bedrijf regelen dan datgene waarin we officieel stage doen. Jaime, den baas van ´t werk, blijkt dat wel te slikken, we zijn hier nogal vrij wat initiatief nemen betreft. Het sluit bovendien wonderwel aan bij de dingen die we hier in Acordes moeten doen. De stage gaat de goeie richting uit, het ultieme objectief (outdoor teambuilding faciliteren) is al zo goed als verwezenlijkt!

Dinsdag 2 oktober, terug in de tijd dan. Senso halen, kennismaken met de teambuilders, verslag schrijven. (zie vorige verslag) Na nog een namiddagske werk was het tijd voor een takraad, met Jorge Luiz. (dezelfde als de Jorge, maar blijkbaar hoort hem liever zenne volledige naam) Niks speciaal, spellekes voorbereiden, zoals altijd Hoewel. Echte spellekes zoals bij ons doen ze hier bijna niet. Ze zijn dan ook wel te vinden voor mijn inbreng. Tijdens de gemiddelde vergadering wordt er iets technisch aangeleerd (bijvoorbeeld knopen), iets van waarden en geloof (bijvoorbeeld de scoutswet of waarom naar de kerk gaan "een voorrecht is en geen plicht"), iets technisch geoefend (bijvoorbeeld kompaslopen), een logische uitdaging (bijvoorbeeld het oplossen van een kruiswoordraadsel in morse, tegen de tijd), een fysieke uitdaging (bijvoorbeeld tegen de tijd een parcours afleggen met haltes waarbij ge telkens een andere knoop moet leguen), een actief spel (moet dan meestal van mij komen), een formatie in het begin, een formatie op het einde, eventueel een evaluatie, … Ge zit hier snel aan 10 activiteiten op één vergadering, en dat wordt dan allemaal tot op 5 minuten nauwkeurig gepland.

Maar het chikke van de takraad was dat we op huisbezoeken gingen. Wederom een schoon kanske om verder te komen dan de gemiddelde toerist. Jorge Luiz drukte de ouders op het hart dat scouting meer was dan een beweging, dat wij ook opvoeden en dat ze ons daar van thuis uit mee konden helpen. Ik was het volledig met hem eens, maar had nooit gedacht dat nog ooit echt te kunnen meemaken, zo serieus. Intussen was het al te laat geworden om nog een tweede bezoek te doen. We zijn dan maar een Mexicaanse bar ingedoken, echter niet na daar minstens een half uur naar op zoek geweest te zijn. Cuenca bij nacht, ik heb echt alle straten gezien nu.

Woensdag begon de verkiezing van Miss Cuenca, of de "koningin van Cuenca", zoals ze dat hier zeggen. Van ver konden we al het vuurwerk zien, dat hoog boven het stadspark de start aankondigde. Ik daar naartoe met de Pepe en de Coco, Evelien met Simone en Liesbet. Ladies night en een soort mannelijk alternatief. Een fanfareke begeleide het vuurwerk, waarna er een Cuencaanse groep aan de slag ging onder een partytentje. Typisch Spaans: vertalingen van bijvoorbeeld "Nights in white satin" (Noches en blanco) en dergelijke: goeie muziek toch wel. Naast het partytentje van het groepke zaten de missen onder de kiosk van het stadsplein. Te zitten, meer niet. Hun vlees tentoon te stellen in de kou. Af en toe werden ze enthousiast toegejuigd door de menigte, op initiatief van de spelende groep. Het hoogtepunt van de avond was het moment waarop de groep stopte en de missen gingen rechtstaan. Het publiek werd wild toen ze ook nog begonnen te wuiven. Fotografen gingen uit hun dak, wij gingen naar huis. Achter ons sloot het eindvuurwerk de avond knallend af. Wanneer de eigenlijke verkiezing dan wel was? "Over een maand, met de feesten van Cuenca." Ik ben benieuwd hoe dikwijls we tussendoor nog "vlees in het park" gaan mogen bezichtigen. (een suggestieve knipoog naar de Psychologische Kring, hoewel die daar niet mee gaan kunnen lachen, want voor zo´n verkiezing zijn er linten nodig)

Foto: de kiosk met de missen http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/MissCuenca

Donderdag heb ik de laatste dingen geregeld om met wat vrienden van de scouts op Gilwellcursus te vertrekken, deze avond. Maar dat is een ander verhaal, dat je volgende week kan lezen.


Tot dan!


Uw teambuilders in wording.