Beestjes en Peruanen

Bijna een week later zit ik toch nog altijd met krampkes (licht uitgedrukt) ... En vermoeidheid, dat het gene naam heeft.



Donderdag, met de teambuilding, zijn we helemaal niet op ons bakkes gegaan, uiteindelijk. Evelien en ik legden de opdrachten uit, waarna de Germán alles afrondde en besprak. Gemakkelijk voor ons, maar niet echt een uitdaging. Ergens spijtig, maar op die manier leren we het wel op ´t gemakske. We zijn een beetje Elfie, en de Germán is den Art. (nu weten die van Leuven perfect waar het over gaat) De samenstelling van het publiek was wel een uitdaging. De leeftijd varieerde van om en bij de 20 tot om en bij de 60, de lichaamsomvang varieerde van ... ale ja, ge snapt het wel. We hebben ze toch nen dag geanimeerd, en ze uiteindelijk zelfs als groep (in ketting!) over de koord gekregen, plezant.

Foto´s: eerste teambuildingsdag, beheerscomité afwateringsgebied Tabacay http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/EersteTeambuildingTabacay

Die avond was het afscheidsfeestje van de Germán, die mens heeft zijn laatste werkdag, na 8 jaar, gespendeerd met twee toeristen uit Leuven. Ge kon daar nergens zitten zonder iets te drinken, want er liep constant wel iemand rond met een kan Shumir-cola, een goor goedje. De toon werd gezet met een spelleke: iedereen had een ballon aan zijn voet hangen met een opdracht in. Je moest ballonnen kapotstampen en proberen zo´n opdracht te pakken te krijgen, uiteindelijk had iedereen er één, volledig toevallig, uiteraard. Hoogtepunten waren de lapdance van den Danilo, nen inheemse stagiair, en - vooral - de striptease van de Jaime, de groten baas, heerlijk grappig. (maar braaf genoeg)

MUUG, de volgende dag, amai! Om 6 uur uit bed om twee Peruanen te gaan afhalen op het vliegveld, Isidro en Yohana. Leren kennen op den techniekencursus van de scouts. Die kwamen Cuenca bezoeken, en wie kan hen daar beter gidsen dan ik, "natuurlijk". Hotelleke zoeken, wat in Cuenca rondhangen, typisch Ecuadoriaans gaan eten. In de namiddag naar Baños, een heet bad gaan pakken. (zwembaden met water dat uit een uitgedoofde vulkaan loopt) ´s Avonds een lasagneke gaan eten en een goei bar/discotheek gaan zoeken. Het was wel niet gemakkelijk goed voor ons Peruanen, we hebben drie verschillende bars gedaan en geeneen was goed genoeg. In de derde begon mijn maag te hevig te protesteren om nog te blijven, ik ben met de staart tussen de stevig dichtgeknepen benen per taxi terug naar huis moeten gaan. Jammer maar helaas. Een of andere inventieve Ecuadoriaan zal weer iets creatiefs in mijn eten gedraaid hebben.

Zaterdag, scouts. Met een scheve maag van ´t kan nie meer heb ik het toch maar gewaagd, ´t viel nog mee uiteindelijk. En de Peruanen hebben een bezoekske gebracht aan groep Drie. Welkomstwoord, groepsfoto met de bezoekers, kreten, het kon nie op voor de "broeders uit Peru". Ondertussen kwam dan ook nog eens de parade van Miss Cuenca langs, een lange stoet met chikke auto´s, waarin de missen zaten. Een half uur durende mix van muziek, auto´s en wuivende plastieken poppen, best wel grappig.

Omdat de Jorge Luiz jarig was geweest was er een taart en hebben ze hem gefeliciteerd op Ecuadoriaanse wijze: met een lederen riem 25 keren op zijn gat geslagen, iedereen mocht eens slagen en ik móest eens slagen. Met het gezicht in de vlaai duwen is hier ook een vaste waarde. Ik houd mijn hart vast voor mijn eigen verjaardag.

Foto´s: Met Isidro en Yohana, hun bezoek aan Grupo 3, de Jorge Luiz met zijn bakkes vol room - en met zijn gat vol striemen, ongetwijfeld http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/IsidroEnYohanaVerjaardagJorgeLuiz

In de namiddag naar de Zes en achteraf naar de districtsraad: een hel. Ik verstond daar zo goed als niks van. (vermoeidheid, plus het feit dat vergaderingen sowieso vreselijk moeilijk te volgen zijn als ge de taal maar amper spreekt) Wel plezant om onverwacht nog een jamboreekennis tegen ´t lijf te lopen. En den Elf heeft me uitgenodigd om volgende week deel te nemen aan hun avondwandeling. We gaan dus nog meer groepen toeristen.

´s Avonds was er een "baile", ik zou het vertalen als "dansfeest", georganiseerd door den Drie. Het had veel weg van den dansvloer op het gemiddeld Vlaams trouwfeest, maar dan met latinomuziek. En hel verlicht, geen sfeervol halfduister. Maar dat stoort niet, de Ecuadorianen hebben wat dat betreft blijkbaar minder schroom dan ons. De dansvloer stond heel de avond stampvol. En iedereen danst met iedereen (en vooral met mij, heb ik de indruk). Ik was nog niet binnen of er stond al een groep meiskes te giegelen, twee minuten later was ik aan ´t dansen. En niet op eigen initiatief, want ik kan daar uiteraard geen fluit van. Latinopaskes, zal ik ze maar noemen, en kontzwieren - ook de venten - dat zijn de ingrediënten. ´k Heb heel wat geoefend die avond, met leden, leiding, ouders, net-geen-bomma´s, ... Op ´t einde zelfs wat reggaeton met Yohana. Da´s meer elkaar opgeilen dan dansen, ´t heeft wat weg van de gemiddelde hiphopvideoclip. Terwijl stond er buiten een ploeg ouders fritten te bakken: ook de Ecuadorianen zijn zot van frit. Drank kon je ook enkel buiten krijgen.
Een zalige avond trouwens, weer zo´n belevenis die geen westerling ooit meemaakt. Het was overigens allemaal ten voordele van een of andere moeder met kanker, ofzoiets, want dat ligt hier gevoelig om daar vragen over te stellen (aan eender wie), blijkbaar.
(zo was er vandaag nog ergens een baile voor een kind met een ziekte, maar niemand weet welk kind en welke ziekte)

Foto: baile Grupo 3 http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/BaileGrupo3

Deze morgen word ik om kwart voor 9 wakker, wekker niet gehoord. Afspraak om 8 uur op het San Sebastiánplein, om te vertrekken naar Cajas. (park, wandelen) Te laat dus. Voor ene keer kon ik ook niet rekenen op het "hora Cuenca": te laat komen, want de Peruanen moeten deze avond hunne vlieger halen. Dientengevolge ben ik in deze gore internetkeet beland en kan u nu lezen wat ik hier zit uit te vreten.

We zijn trouwens op de scouts aan het speculeren geslagen over wat ik nu juist heb, de Jorge-Luiz zou nog iets van farmacie kennen. Eerst dacht ik iets verkeerd gegeten te hebben. Op de scoutscursus hadden ze mij gewaarschuwd voor de "aji de soja" ofzoiets. Aji is een pepersauske dat ze hier op alle gerechten smijten. Het zou straffe zijn, deze keer, "zeker voor iemand als gij die er niet aan gewend is". Ik pak een stevige schep, de beste manier om er aan te wennen. Na de maaltijd komt het er dan uit dat soja niet op de plant slaat, maar dat het betekent dat ge der goed van naar ´t WC kunt gaan. Merci voor de tijdige waarschuwing, mannen.
Maar dat kan het niet geweest zijn, dan zou het geen dagen duren.

Een griep dan? Onwaarschijnlijk, aldus de Jorge Luiz. "Die duurt hier nooit zo lang". Na nog wat geklets over de symptomen komt het er dan uit: "Volgens mij zit gij met parasieten". Ale dan, ´t is eens iets anders. Dat blijkt hier wel meer voor te komen: volgens de Jorge Luiz zit ELKE mens in Ecuador bijvoorbeeld met ameuben. Vraag me niet waar, dat wil ik zelfs niet weten. Als ´t niet betert zal ik dus toch eens voor een onderzoek moeten gaan. Maar ik heb het zo niet met de dokters van Ecuador, ik zou nog liever langs de Cools gaan. Ofwel moet ik de raad van de Jorge Luiz volgen: een middelke pakken dat direct alle parasieten doodt. Ge moet er wel een dag vrij voor kunnen pakken, want ge zit 24 uur op de pot.
Keuzes ...


Heeft Ben ameuben?
Neemt hij het middel van Jorge Luiz?
En zal hij nog ooit genezen?

U verneemt het volgende week, in het spannende vervolg van deze soap.