"Enjoy the pisfull park"

Chance, chance, altijd maar chance
En hoe dat soms op evidente manieren kan gecreëerd worden
En nog wat kleine nieuwskes

Rob en Hannelore

JOPAC, een project van twee prettig genoeg gestoorde Vlamingen onderzoekt de situatie van de jongeren in de Zuid-Amerikaanse steden en gemeenten die een band hebben met Vlaamse steden en/of gemeenten. Ze willen de plaatselijke jeugdwerking verstevigen, eventueel opstarten, en de participatie van jongeren in `t beleid vergroten. Mooi initiatief, en ze mogen ook nog eens half Latijns-Amerika afrijzen, de chansaars. Een week of twee geleden zijn die in ACORDES neergestreken, om nadien in Oña te gaan werken.

Voor mij ferm en niet ferm natuurlijk. Dankzij die mannen zal er eindelijk eens wat veranderen in Oña, althans dat hopen we, want wij kregen er vanuit Cuenca, onder andere door de grote afstand, eigenlijk zo goed als niks verwezenlijkt. Da´s al een half jaar lang, gedurende mijn stage, maar eigenlijk gaat dat daar al meer dan tien jaar zo.

Stagebedenkingen

Dat laat ook de nodige bedenkingen rond mijn stage rijzen. Officieel was dat daar mijn hoofdproject, maar daar is niet veel van in huis gekomen. Geen medewerking vanuit Oña, mijne stagebegeleider die het halfweg afbolt, den overgang die voor tijdsverlies zorgt, Bierbeek dat met het nieuwe Project JOPAC bezig is en bijgevolg zelf niet direct meer weet wat de rol van ACORDES moet zijn, mijne nieuwe (enkel ofíciële) stagebegeleider is zelf nog stagiair en kent minder van Oña dan ik … Dat is een dikke klucht geworden, dat hoofdproject. De motivatie is eraan, maar dat zat er al langer aan te komen.

Evolutie zit er niet in, in Oña, en ik leer er al evenmin van. Dat kan echt niet dienen als hoofdproject om mijn stageverslag over te schrijven, ze zullen is hard lachen in Leuven. Maar gelukkig heb ik intussen nie stilgezeten en kunnen mijn ander projecten (waarvan vele op eigen initiatief) die leemte wel vlot opvangen.

GRL-verkiezing

In de zes hebben we vorige week een groepsleidingsverkiezing gehouden. Interessant om dat te zien. Er was geen vertegenwoordiging van het district aanwezig, maar het district moet de nieuwe achteraf wel goedkeuren of we hangen eraan voor de moeit. Het hele proces verliep op een enorm formele manier, de eigenlijk verkiezing verliep volgens de volgende stappen:

Iemand draagt iemand anders voor als groepsleider.

Als iemand anders (al is het er maar ene) dat steunt, en dat wordt dan met wat argumenten gedaan, is die persoon kandidaat.

De persoon in kwestie wordt dan gevraagd te aanvaarden of te weigeren.

Volgens dat stramien werd er vier man voorgedragen, waarvan er ene gene steun had en ene weigerde.

Er bleven er dus twee over, waaruit we dan openlijk moesten stemmen wie groepsleider en wie adjunct-groepsleider zou worden. Ik had mij voorgenomen om niet te stemmen, omdat ik die mannen nog niet zo lang ken en omdat ik genen invloed op die groep wou uitoefenen. Op de laatste moment heb ik mij toch laten gaan en, gefundeerd natuurlijk, gekozen. Het was duidelijk dat ze van mij ook een stem verwachtten.

Het liep uit op een ex aequo. Vervolgens bracht de oud-GRL een extra stem uit, en mijn keuze werd GRL. Ik had dus wel degelijk een effect, als ik niet had gestemd was het den andere geweest. Ik weet nog niet of ik daar content mee moet zijn of niet.

Vervolgens moest die nieuwe ploeg zijn leidingsploeg samenstellen. Eerst werd ieders voorkeur openlijk gevraagd, vervolgens beraadden de GRLs zich en stelden dan een verdeling voor, alles openlijk. Iedereen verklaarde zich akkoord.

Mijne medeleider Adrián werd A-GRL en ik kreeg drie nieuwe medeleiding: een nieuw leidster, den oud-GRL en nen helpende JIN.

De Juan

Deze week leerde ik bij de Pepe de Juan kennen. Die kerel is juist afgestudeerd in toerisme en wilt stillekesaan werk gaan zoeken, maar wil nog wat aan zijn Engels werken. Komt dat efkes goed uit. Ik ben de woensdagavond dus met de Juan een rondleiding in Cuenca gaan doen. Ik schaafde zijn Engels bij en hij gaf mij een gratis gidsbeurt. Hoe plezant is dat. Ik heb hem op `t avondeten getrakteerd. (dat kost maar nen dollar, maar dat apprecieerden hem toch geweldig hard) We hebben direct afgesproken om ook eens naar Cajas te gaan en Ingapirca, de beroemdste Incaruïnes van Ecuador.

(Vader, ik heb dus al ne gratis gids geflikt)

Leidingswissels

Turbulente tijden bij de scouts. De Jorge Luis is `t deze zaterdag afgebold op den drie. Kwam officieel zijn ontslag geven, hij was `t beu. Ik snap hem wel. Ik doen er mee verder omdat het voor mij bijna gedaan is en ik het hier schoon wil afsluiten, maar ik ben er ook wel wa gefrustreerd van. Al trek ik het mij minder aan, ik heb ooit groter miserie gezien bij de scouts. (en langer)

Over `t algemeen is er heel weinig inzet bij de leden. De minderheid komt regelmatig en haast niemand verwittigt als hij niet komt. (dat is een groot probleem in Ecuador, in ons geval des te meer omdat onzen tak maar tien man groot is) Gewoonlijk is de helft aanwezig, en dan evolueert de groep niet als ge die mannen dingen aanleert, wat hier zo goed als elke week het geval is. Dat werkt enorm storend, want progressie is hier nog enorm belangrijk, ne leider wil iets bereiken met zijn mannen. (In Vlaanderen is dat op papier ook nog belangrijk, maar ne verkenner kent amper meer dan ne kapoen als het op technieken aankomt)

Den druppel was vorige week: we hadden samen die RAID voor `t district georganiseerd, alles lang op voorhand aan ons leden doorgegeven, ze het belang van deelname van de eigen groep uitgelegd, om goed over te komen enzo, en gevraagd wie er ging. Er daagden er twee op, waarvan er ene nen halven dag te laat aansloot en beiden vertrokken ze voor `t einde van `t weekend. Van de organiserende groep … Dat is niet plezant als organiserende leiding.

Ik ben ervan overtuigd dat dat probleem ook wel ergens aan de leiding zal liggen, dat heeft altijd weerslag op den troep. Maar wat dan precies onze fouten waren zou ik niet kunnen zeggen. Daarvoor is het te verschillend van Vlaanderen. In mijn ander groep zijn ze stukken strikter, maar dat is juist hetgeen waar ik het het moeilijkste mee heb, dus ik denk niet dat ik daar veel aan zou kunnen veranderen.

Goed, hij is `t dus afgebold en ik sta er nu alleen voor. Ergens vind ik dat wel een chikke uitdaging.

Cajas

Vandaag (tezjust) ben ik met de Pepe en de Juan naar Cajas geweest. De vierde keer, maar het blijft geweldig plezant. Deze keer was `t zelfs nog iets plezanter, we hebben alles gelift. Kilometers lang in de laadbak van trucks, dat is hier de normale gang van zaken, gewone auto`s stoppen hier zelden voor lifters.

Redelijk wat off-track gelopen, altijd plezant.

Der is vooral geweldig veel gelachen. Het was redelijk vochtig en dus glad, dus er ging regelmatig iemand op zijn doos. Ik heb mijn Ecuadoriaans vloekvocabularium weer wat uitgebreid. Omgekeerd hebben de mannen hun Engels bijgeschaafd en het woord hoer in de meest courante Europese talen geleerd. (ja dat is hier een veel te populair vloekwoord, dat was natuurlijk op initiatief van de mannen zelf) De beste mop van den dag was toch wel: “a lot of people come hear to relax and enjoy the pisfull park”. Ik ging neer.

We hebben ook kleine grotten gevonden die de mannen zelf nog nooit gezien hadden. Dat hadden ze trouwens aan mij te danken: ik heb dat al van toen ik nog een heel klein manneke was: overal willen inkruipen.

Links: Daar moeste op- en doorklefferen om bij die grotten te komen.

Rechts: Wij drie in één van de grottekes.

Ik heb ooit eens van Marlies, een Amerikaanse die een tijdje bij ons op kot zat, gehoord wat zo`n gidsbeurt normaal kost. Ik herinner het mij niemeer exact, maar het was geloof ik iets gelijk een 30 dollar voor nen toer rond de kerktoren. Wij hebben heel wat meer gezien, heel wat meer plezier gehad en gene frang uitgegeven. (1,5 dollar inkom, zelfs geen vervoer betaald)ç

Het was zowaar men beste Cajasbezoek tot nu toe.

Forel, typisch Cajas. Ik ben van dat bord, mat belachelijk veel groenten naar Ecuadoriaanse standaard, drie dagen slecht geweest. Diarree, buikpijn, oververmoeid en soms zelfs mottig.

De terugreis was Ecuadoriaans gezellig: vanachter in de laadbak.

Ik heb daar wel ne workshop bij drie jeugdverenigingen voor moeten missen, dat is het spijtige. Maar bij nader inzien was dat niet echt haalbaar. Ze hadden mij “alle info” gegeven: de bus naar Cruz Pampa om 6 uur. In de halte aangekomen blijkt daar geen bus naartoe te gaan. Blijkt (na veel rondvragen) dat ik eerst naar Loja moet, ne rit van maar liefts zeven uur, om vervolgens ne rit van vier uur naar de plaats van bestemming te gaan zoeken, zonder zekerheid over wanneer dat gaat zijn, in `t midden van de nacht in een stad die ik nie ken. Dat was toch wat te zot naar mijn goesting. (en dan moet het al heel zot zijn) Ik verwachtte een busritje van een uur of drie en ne goeie nachtrust ginder. Ik heb nog geprobeerd ze te bellen, maar meer dan een uur lang stond de GSM af. Dan heb ik het onverwachte kostenplaatje nog eens in rekening gebracht, namelijk meer dan 20 dollar heen en terug (hadden ze ook nooit gezegd) en `t feit dat de wegen er slecht bij liggen en `s nachts reizen dus af te raden is. Dan heb ik maar besloten om niet verder te zoeken en de volgenden dag naar Cajas te gaan. Ik ben daar wel heel ampetant van, ik had gezegd dat ik dat ging doen en ik heb un geen tijd meer tijdens de twee of drie weekends die me nog resten, maar het zou onverantwoord geweest zijn en ze hadden mij veel te weinig uitleg gegeven. Spijtig.

Sportpsychologie

Het zotste nieuws is echter dat ik geselecteerd ben voor de Europese master in sportpsychologie. Dat is nog nie van `t minste, want daar mag in heel Europa maar ne student of dertig, veertig aan deelnemen. (vier van België) Dat is dan nog eens plezant ook, en al helemaal nie slecht voor de C.V.: ene semester in Leuven, twee weken in Montpellier en den tweede semester in een Europese universiteit die een thesis aanbiedt die overeenkomt met uw iteresses. Ik ga alvast voor Zweden (Lund) of Denemarken (Kopenhagen) want daar zijn ze met groepsdynamica bezig. Leuven, Duitsland (Leipzig) of Spanje (Barcelona) zijn ook opties, want daar zijn ze met coaching bezig, wat me ook enorm interesseert. Ik zit er serieus mee in mijne kop, maar ik droom daar al drie jaar van, dus dat is niet verwonderlijk.

Verder zijn de plannen om er hier de laatste maand nog eens goed in te vliegen met de papers die ik mag maken om enkele examens te vervangen in Leuven, ik heb tenslotte meer dan zeven maanden alle lessen moeten missen. Het interessantste zal ongetwijfeld personeelspsychologie worden. Voor dat vak ben ik een sportprogramma op touw aan `t zetten om de sfeer tussen de werknemers ven ACORDES te verbeteren. `t Is nog niet zeker of dat gaat lukken, de officiële vergadering komt nog. Maar de eerste reacties waren alvast veelbelovend. Ook mag ik normaal (maar niks is hier normaal voor ne westerling) nog wat gastdocent gaan spelen voor het tweede jaar sociaal management. (de vorige keer was voor `t derde jaar)

Ondanks de zware teleurstellingen in Oña en het feit dat ik daar de moed wat verloren was zie ik dus toch nog uit naar de laatste maand. Nog drie weken op Ecuadoriaans tempo, een reiske en dan begint de miserie met thesis, examens en katers in Leuven.

Tenslotte nog een korte vermeldig tot meerdere glorie van het Mols volk in Leuven:

Mol deed vorige week mee aan de provinciezuip van pedagogie, als gemeente. Wij haalden bijna 400 pinten, geen enkele provincie haalde de 100.

Harej, de groeten van uw man in Ecuador.

Ik heb enorm veel goesting om Zweeds te beginnen studeren.

(wat helaas hopeloos voorbarig zou zijn)