Ik beloof op mijn eer

“Welkom in groep drie. We hopen dat ge ooit nog eens kunt terugkomen.”


Het afscheid nadert un heel rap. En dus vonde de scouts van den drie dat het hoog tijd werd om mij officieel in de groep te verwelkomen. Dat wilden ze toch nog doen voor ik het afbolde. Het heeft zes maanden geduurd.

Nee, dat marcheert hier alsvolgt:
Uw uniform kunde kopen via de groep, maar dat moogde pas als ge een aantal vergaderingen zijt afgekomen. Vervolgens moet ge uwen das en uw insignes verdienen. Die krijgde pas als ge een voldoende lange periode lid zijt en u daarin goed gedragen hebt. Ge moet werklust tonen, persoonlijke vordering maken, naar elke vergadering komen en bovendien stipt zijn. In sommige groepen moet ge ook vanalles en nog wat weten voor ze u toelaten, zoals de betekenis van de groepskleuren, de scoutswet, wat van de geschiedenis, e.d.
Ik ben officieel ingeschreven in den drie. Dat is hier heilig. In de zes wilden ze niks meer weten van mijn investituur, dat kan onmogelijk in een groep waar ge niet ingeschreven zijt. Die van den drie wilden mij dus investiteren (hoe zoude dat in godsnaam zeggen?) voor ik het hier afbolde. Eindelijk.

Donderdagavond, 18:20. Ik kom aan in `t park van San Sebastian, waar onze vergaderingen doorgaan. Twintig minuten te laat, door ´t werk, maar precies nog ruim op tijd. Ik begroet de aanwezigen en zet me aan `t wachten.

Tegen een uur of 19:30 vinden ze dat het toch stilaan tijd is om te beginnen. Er waren scouts van de vier afgekomen voor de plechtigheid, vrienden van de jamboree, die intussen al terug vertrokken waren omdat ze nog andere afspraken hadden. Alles begint met een plechtige formatie, rapportering aan de groepsleider van de aanwezigen (namelijk van verschillende groepen) en dan moet ik naar voor komen.

In `t midden van de formatie leg ik mijn belofte opnieuw af. In `t Nederlands (het Mols) en in `t Spaans. Een heel plechtig moment. Vervolgens wordt ik gevraagd mijnen Belgischen das uit te doen en aan de linker schouder te hangen. Met een plechtig welkomstwoord van de groepsleider wordt ik officieel in de groep opgenomen. Allereerst krijg ik van de Fabián, meneer districtcommissair, altijd aanwezig op elke investituur, het districtsinsigne opgespeld. Stevige linker, felicitaties, omhelzing en een uitnodiging om nog eens terug te komen. (want dit zou ook mijn afscheid zijn) Vervolgens krijg ik het groepsnummer opgespeld, door de akela, Anita, de ondergroepsleidster. Ne linkse, wat woorden, enz. Tenslotte krijg ik den das omgehangen door de groepsleider, die mij subtiel te kennen geeft dat ik wat moet zakken. Kleine jongens, die Ecuadorianen. Nog wat formele woorden, de linkse, omhelzing, en dan moet ik mij naar de groep omdraaien en voor de eerste keer als volwaardig lid de formatie groeten. Dat betekent met de scoutsgroet tegen het hoofd, terwijl dat voor de investituur met de arm in hoeken van 90 graden moet. Ik groette eigenlijk altijd al zo in Ecuador, aangezien ik in België al volwaardig lid ben, al wordt er daar zonen tamtam nie rond gemaakt.

Ik kreeg dan van de groep nog een T-shirt, die ze speciaal voor de gelegenheid hadden laten maken, met het groepslogo. Groeps-T-shirten zijn hier immers eerder de uitzondering. Van de caminantes, mijnen tak, verkenners ongeveer, kreeg ik nen aap met das en scoutsinsignes. Iets waar zij ook constant mee rondhozen op alle mogelijke activiteiten. Heel vette cadeaus.

Ik ging voor de leiding dasringen ineensteken, met ingewikkelde tulbandknopen die bijna niemand kent, in Spanje heb ik daar ook eens geweldig succes mee geoogst. Maar door de extreme drukte van de laatste dagen en de grote hoeveelheid werd die ge in zo´n knopen steekt had ik die nog niet klaar. Dat wordt dus nog zien hoe ik dat nog tot bij de mannen krijg. Ik heb de mannen achteraf in alle geval op twee grote pizzas getrakteerd.

Toch wel een vette plechtigheid. Afsluiten deden we met het afscheidslied, dat was dus verwelkoming en afscheid letterlijk tegeneen. (“Auld lang syne” of “Ik zeg u geen vaarwel, mijn vriend” in `t Spaans) Vervolgens zijn we ne pot gaan pakken, want niet alleen de belofte is universeel in scouting.
Voor heel die sirk is er trouwens volk van vijf verschillende groepen opgedaagd, en dat allemaal voor enen enkele scout zijn plechtigheid. (zij het dat die van de vier al afbolden voor het eigenlijk begon en die van de zes te laat waren en dus alleen mee op cafe gingen, ´t is ´t gedacht eh)

Ik heb beloofd en beloof op mijn eer mijn best te doen
Mijn plicht te vervullen tegenover mijn groep en het wereldverbond*
Anderen te helpen waar mogelijk
En te leven volgens de Scoutswet

Prometí y prometo hacer cuanto de mi dependa
Para cumplir mis deberes para con Dios y la patria
Ayudar al prójimo en todo circunstancia
Y cumplir fielmente la Ley Scout.

(*Aangezien er in ons verbond geen fatsoenlijke Nederlandstalige update bestaat die de universele belofte respecteert heb ik in die eerste regel beloofd wat voor mij persoonlijk belangrijk en relevant is, geïnspiteerd door mijn invulling van scouting en de belofte van de FOS, het andere Vlaamse verbond, die wel een zinnige update hebben. De origínele Nederlandstalige tekst luidt “mijn plicht te verullen tegenover God, Koning en Vaderland” Wie is God, weg met de koning en geen idee wat mijn vaderland is.)

Ten donderdag heb ik trouwens eindelijk eens met een Cuencaanse ge…date. Om een land te kennen moet ge het eten, den drank en de vrouwen poberen zeggen ze. Missie volbracht.