¨Ik zeg u geen vaarwel, mijn vriend¨

Over het afscheidskamp van groep zes.


Vrijdagmiddag, 12 uur. Ik ben volop vanalles aan `t regelen om de reis met ons vader voor te bereiden, het afscheid van verschillende maten te plannen en ik moet eigenlijk al bij de familie Bernal zijn, om fanesca te gaan eten, een soep met tussen de 7 (deugden) en de 12 (apostelen) verschillende granen, de meningen lopen uiteen. Dat eten ze hier op goeie vrijdag. Ik kom bewust een half uur te laat, te veel te regelen. Uiteindelijk ben ik nog een half uur voor de andere gasten en een uur loor het eten daar.

Goed gegeten, maar ik moet haastig vertrekken want het kamp begint. En ik moet mijn valies nog maken. Tegen ne minuut of twee kom ik aan op de plaats van afspraak. Ik moet spurten want de groepsleider heeft zjust gefloten. Er is in heel Ecuador maar één plaats waar ze stipt zijn en dat is groep drie Mario Rizzini.

Met heel de groep in de laadbak van een stuk of vier camionetten, het kan weer niet Ecuadoriaanser. Aangekomen op het kamp lijkt het efkes erg op de aankomst in pakweg Birkenau. In een superstrakke formatie heet nen oud-leider de leden welkom op het kamp. ¨Dit zijn uw leiders, hun woord is wet.¨ Met nog enkele stevige kreten wordt het kamp ingezet en de laatste ouders van het terrein gejaagd. (¨Ga toch weg, profiteert ervan! Ge zijt alleen! Die mannen kunnen dat zelf!¨)

Het kamp opzetten is een hele belevenis. In onze camionet lagen een sort sjorbalken, dat was den eerste keer dat ik dat zag in Ecuador dus ik was enorm kerieus. Bleek dat die dienden om in de grond te kloppen en daar een tafelblad op te leggen. Met andere palen maakten zee en plastieken afdakske voor het vuur, om te koken. Er kwam geen één sjorring aan te pas. De eerste activiteit was een reflectie door de groepsleider, met de hele groep. Over de betekenis van pasen en de dagen daarvoor voor onszelf en hoe we daar als groep iets mee konden doen. We hadden beter ne preekstoel gesjord.

Diezelfde namiddag nog liep de tent van ons mannen al onder water. We hadden trouwens maar vier leden, er waren er een stuk of drie met familie- of schoolverplichtingen, en we hebben maar één patrouille. Maar dat is hier geen probleem. Om de competitie er wat in te houden (enorm belangrijk in de Ecuadoriaanse scoutsmethode) speelden we geregeld tegen de clan, de JINs. Zo werd ere en ¨les¨ camouflage en sluipen gegeven, waarna we sluispellen speelden.

Na nog wat nachtspellekes was het dan tijd om de mannen in bed te steken. Dat gaat hier allemaal verbazend gemakkelijk. Nog ne groepsraad om te evalueren en ´t één en ´t ander voor de volgenden dag overeen te komen en ook de leiding kruipt in zijnen tram.

6 uur ´s morgens. De Juan kruipt uit zijnen tram om de groep in formatie te blazen. Wat volgt was ongelooflijk. Ik dacht zeker als eerste met hem buiten te staan, maar de slimmerik had met al zijn kleren aan geslapen. Zo is ´t gemakkelijk om als eerste buiten te staan natuurlijk. (wat hier heel belangrijk is voor degene die formatie blaast) Ik geraakte der toch nog als derde, om – dit kamp dan toch – met mijn klaroen de mannen uit hunne neste te blazen. Intussen was de Juan hardop aan ´t tellen, totdat elke tak kompleet was. Hij geraakte aan een stuk of 40 geloof ik. Dat had geen twee minuten geduurd of heel de groep stond paraat, om 6 uur …

Die 40, dat werd vertaald in 40 kikkersprongen als straf voor het te laat komen. Dat is hier een heel populair strafke, dat alle vijf voet gegeven wordt en blijkbaar zelfs op cursussen van het verbond wordt aangeleerd, want ze doen dat echt in alle groepen. Ik vond dat redelijk belachelijk aangezien degene die die straf gaf in zijn uniform had geslapen.

Een dik uur ¨fysiek¨dan. Na efkes grondig stretchen verlaten we in looppas het kampterrein. Daar wordt nog eens een strakke formatie geblazen en de les gelezen. En verder lopen. Een heel eind van het terrein begint de Juan met fysieke oefeningen. Pompen, sit-ups, sprongen, het hoort er allemaal bij. We moeten efkes iemand met de voeten omhoog neerleggen omdat ze echt niemeer kan, mottig geworden. Den terugweg naar het kampterrein is in ¨scoutspas¨, 100 meter wandelen, 100 meter lopen. Ik denk precies niet dat B-P dat ooit zo geschreven heeft.

Het ontbijt en vervolgens de inspectie. Iedereen laadt zijn rugzak uit en legt zijn kleren, aan elkaar vastgebonden, in de vorm van een pop voor de tent. Slaapzak in de rugzak en eveneens buiten, de tent moet leeg zijn en het terrein piekfijn. De patrouille wordt in het gelid refloten en de patrouilleleider moet met de leiding mee op inspectie, om te verantwoorden waarom bepaalde dings toch nog niet in orde zijn.

Daarna werd het kamp officieel geopend en de vlag gehesen, altijd op de eerste morgen van het kamp, dus ook als het een weekend is.

Het volgende programmapunt is een ¨vliegend kamp¨, als ik het letterlijk vertaal. Dat is een soort trektocht waarop ge kampeert waar ge terecht komt. Aangezien we voor die tocht maar enen dag hadden was het dus eigenlijk gewoon nen dagtocht. Die naamkes hier, dat snap ik toch nit altijd.
Die hele tocht moest in scoutspas, en met de hele groep. In een strakke formatie (iedereen moet nadien immers op één lijn wandelen) worden de regels van de tocht erin gedramd;
Niet drinken, behalve tijdens de pauze.Blijf altijd samen.
Het tempo van de traagste is het tempo van de groep.
Loop tegen het verkeer in, links van de weg.

Na een redelijk stuk tocht komen we aan bij een rivierke. We gingen de loop volgen, zoals ze dat in Mol noemen, daar is dat klefferen in ne vuile getgracht. In Ecuador betekent dat echter canioning, in de letterlijke betekenis. Dat rivierke was niet al te groot, maar de kloven in de rost waren echt zot. We moeten in totaal drie watervallen opklimmen, allemaal tussen de, laat ons zeggen, drie en vier meter hoog. Elkaar helpen, met touwen trekkend, zich tussen de kloof vastklemend, … Dat was pure waanzin, kompleet onverantwoord als ge ´t mij vraagt. Maar dat zijn natuurlijk ook de plezantste dingen. Echt nen beestigen tocht gehad.

Onderweg gaven we klapkes over scoutstechnieken, ik deed de rugzak en vuren. Het middageten was ne woudloperskeuken. Daar zijn ze hier nie straf in. Ze kennen alleen jagersbrood (bloem met water en zout op ne stok) en vlees op tokskes roosteren.

Op ´t einde van den tocht had er nog één een voetbeentje ontwricht. Die hebben we dan op nen brancard van de patrouillevlaggen en touwen gelegd en tot den bewoonde wereld gedragen, waar ze werd opgewacht door de groepsleider in nen auto.

Die avond was ´t dan kampvuur. Een sketch van elken tak en ook een soort logboek dat wordt voorgelezen, maar dan op een lollige manier. Daarna was he teen wedstrijd scoutsliekes zingen, tussen de takken. Een bepaalde leider leidt de avond, blaast op een fluitje als de zingende groep moet stoppen. Elke takt zing om beurt een scoutslied. Dan zingt de leidingsploeg een onnozel stukske van ne second of vijf en den is `t de beurt aan de volgende tak. Een tak die binnen tien seconden niks meer weet valt af. Ook de leidingsploeg was een ploeg, natuurlijk.

Dat zingen was echt magnifiek. Een beetje ne cantus eigenlijk, maar dan veel competitiever. Eerst vielen de welpen af, niet verwonderlijk, mar ze hebben toch enorm lang stand gehouden. Dan vielen de verkenners af, want de jongverkenners hadden intussen hulp gekregen van nen oud-scout. Uiteindelijk moesten ze toch de duimen leggen voor de leidingsploeg, zowaar ene keer op het nipperke gered door mij, met het lied Suzanna. (cantuslied in Leuven waar een Spaanse versie van is)

Daarna was het een pak serieuzer. Het afscheidslied, op elke laatste avond van elk kamp. Deze keer een speciaal afscheidslied, want het was ook mijn afscheid van de groep. Ik dacht dat date en zwaar momento ging zijn, maar dat viel nog goed mee. Nadien werd ik formeel door de groepsleider bedankt en mocht ik de kring afgaan om van iedereen afzonderlijk afscheid te nemen. Dat was schoon geregeld, een pakkend moment.

Tenslotte hebben we nog wat gezongen rond het vuur en volledig naar Ecuadoriaanse scoutstraditie begonnen ze, tegen den tijd dat ik vond dat het goed was geweest, met de nachtspellen. Dat is echt een vreselijk stomme volgorde naar mijn mening.

Ale we zijn in onzen tram gekropen en de volgende morgen om zes uur opgestaan, mar in mijn geval was dat helaas niet voor de formatie van de laatsten dag. De Juan reed mij naar huis en vervolgens naar de bushalte, om naar Quito te vertrekken. Daar wachtte een speciale gast.


Meer daarover in het volgende verslag. Hopelijk morgen. Waarschijnlijk later.