Storm voor de stilte

Dat het hier stilaan gedaan gaat zijn met het verken uit te hangen.


Ik denk dat het volgende maand heel wat minder gaat zijn met blogberichten. Deze maand heeft het wat gestormd, maar iedereen gaat het hier bijna afbollen in Lund, dus er gaat pakken minder te doen zijn. En er staan nog pakken werk klaar voor mijn thesis. Werk waar ik naar uitzie, weliswaar, maar werk dat vermoedelijk geen verhalen gaat opleveren die de moeite zijn om den blog op te zwieren. Met de updatefrequentie van de laatste dagen zal ik vermoedelijk zelfs den hardnekkigste lezer afgeschud hebben, maar ge krijgt binnenkort wat tijd om terug bij te komen.

Vandaag hebben we afscheid gevierd met het FN-koor, het mannenkoor voor studenten van alle nations. We hebben een matchke gespeeld tegen de Svanholm Singers, onder de naam “Lunds Male Choir Cup”. Ale ja, ZE hebben een matchke gespeeld, ik zit weer met teennagelproblemen. Maar als sportpsycholoog is de zijlijn sowieso mijn beste plaats natuurlijk. Ondanks die professionele metal coaching hebben we toch voor 9-5 op ons kas gekregen. (intusssen heb ik ne mail gekregen met de cijfers 6-2, ik weet het ook nemeer)
Eergisterenavond was ’t dan repetitie van een half uur, gevolgd door een voetbaltraining (lees: een bikke sjotten) van onderhalf uu. Mat barbecue. Het was wel op van die wegwerpbarbecuekes en mee van die grookte boechtworsten (al chance want dat moet nie doorbakken zijn, en gezien ons gerief was dat geen overbodige luxe) ma da smaakt ongelooflijk goe natuurlijk.
Gisterenavond dan nog eens een laatste bedankingsfeestje voor de medewerkers bij Vermlands nation, een zoveelste sittning, we zitten geloof ik aan elf voor de moment. ’t Is grellig om te zeggen maar ik heb het hier gezien. Die mannen zingen elke sittning hetzelfde tiental liekes, ik begin er sommigen al vanbuiten te kennen. Bovendien is er altijd geweldig veel chaos, waardoor er tegen ’t einde nie al te veel meer gezongen wordt. Pas op, ik vind het nog plezant, maar het chik is er intussen meer dan af. Ik begin hoe langer hoe meer in te zien dat het accent hier vooral op eten en drinken ligt, muzikaal is er weinig om over te stoefen. Het zijn altijd korte, weinig melodieuze liederen die onkritisch worden afgerammeld, haast automatisch met immer dezelfde gebaren erbij, type “Loch Lomond”. Bij twee van de liederen zijn er vrije versies, goed voor elke sittning dezelfde vijf, waarvoor er dan ook altijd ne man of vijf tegelijk rechtspringt om fier een vrije versie in te zetten die iedereen al vanbuiten kent, zelfs ikke. De hippie-inkleding en uitbeeldspellekes tussendoor konden daar helaas weinig verbetering in brengen, in tegendeel. Het Erik Klarlied was weer ongehoord populair, vier keer gezongen, in stukken van twee, maar een deftig lied zit er niet echt in.


Klinkt dat teleurgesteld? Beschouw het als voldaan zijn. ’t Is heel ferm geweest en ik heb den indruk dat ik het gezien heb, ik heb er dus van geleerd. Nunc est studendum.


Uw ouwe zak ter plaatse.
(naar plaatselijke normen overigens verre van)