Het klinkt als een SM-avontuurtje of een gitaarconcert, maar het gaat wel degelijk over het geven van mijn eerste "lessen" in een middelbare school.
Woensdagmorgen, 6 uur. Voor zotte plannen moet ge zotte dingen doen in Ecuador. Tegen 7 uur sta ik aan de Tomebambarivier, niet ver van de universiteit. De directrice en haar zoon – leraar wiskunde en fysica, een kruising tussen den Bic en Bert Vervoort – pikken mij op. Na ne rit van een anderhalf uur komen we aan in San José, gezellige klapkes onderweg. Er rest me nog een half uur voor de vuurdoop, ik word getrakteerd op morocho – een zoete melk met mais – en geniet nog wat van het beestige vergezicht over de groene bergen, vanop het terrein van de school.
Half 10, de les eindigt en ik stap met de directrice en de “inspectora” – een vrouwelijke meneer Aerts – het klaslokaal van het vierde jaar binnen. Ik word voorgesteld en richt dan zelf een inleidend woordje tot de 74 nieuwgierige donkerbruine oogskes. Daarop wordt de groep in twee gesplitst, ik blijf alleen achter met de eerste helft en het spel begint, 70 minuten.
Zenuwen heb ik eigenlijk nooit, ik was vooral kerieus of ze de uitdagingen plezant gingen vinden en of ze bekwaam genoeg gingen zijn. Plezier mankeerde der nie aan, maar veel resultaat hebben ze toch niet geboekt. Het was volk van 14 tot 16 jaar, met enkele oudere uitzonderingen. Plannen en analiseren zit er niet echt in bij de Ecuadorianen, daar kom ik dan ook voor. Komt daar nog bij dat er nogal wat verlegen scheten bij zitten, die tijdens de kennismaking nog niet durven vertellen wat hun lievelingsgerecht is. Echt niet, grellig. Doe met zo´n mannen een groepsuitdaging, ik zal der toch een paar uit hun kot moeten lokken. (patat; we hebben een doel voor de volgende les) Ale, ik mag niet klagen, ik voelde me der uitstekend bij, dat doet toch altijd iets als zoiets wat ik heb ineengestoken blijkt aan te slaan.
Enige ampetantigheid is wel dat al die proeven nogal actief zijn en een twintigtal minuten voor het begin weet mevrouw de directrice toch nog te zeggen dat er een verlamd jongenske bij zit. Da was wel minder, zonder voorbereiding. Op het einde bleek ook dat één van de deelneemsters zwanger was, dat had ze misschien toch in het begin al moeten zeggen. (15 jaar: bronstige jongens, die Ecuadorianen)
Och ja, ´t is weeral goed geweest en ik mag terugkomen. De directrice wist me op de terugreis zelfs te zeggen dat de mannekes van de tweede groep (de moeilijkste dan nog) gevraagd hadden om mij uit te nodigen voor een wandeling naar nen berg in de buurt en een bezoek aan de mijnen. Er waren er ook die met mij wilden gaan paardrijden en mevrouw Aerts wilt me de nabijgelegen incaruines laten zien. Die Ecuadorianen zijn echt gek op buitenlanders.
Ik riek weer straffe verhalen.
Foto´s: Opdracht: zet u met allemaal in het vierkant zonder de grond erbuiten te raken.
http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.november/TallerISanJosDeRaranga
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
En hoe lang waren uw lesboorbereidingen? Hebt ge wel afgewisseld in werkvormen? Hebt ge ook leerinhoud aangebracht? Ge hebt toch wel rekening gehouden met uw taalgebruik? En hoe was uw bordschema?
Met vriendelijke groet
mevrouw Lommelen
Ik denk ni da ge u daar in Ecuador zorgen over moet maken ;)
voorwaar, voor die mannen ginder lijkt het wel of de blankarmige en rosgebaarde quetzalcuatl himself is teruggekomen uit het oosten al over de oceaan (hij heeft zich wel van land vergist dan, want ik geloof dat quetzalcual nen azteek is en de azteken wonen in mexico, maya (flauw mopke))...tja, da krijgde dan als ge mij laat dromen over ruïnes he ;-)
Eef, dat is daar allemaal nie nodig.
Creatief wezen is daar precies de boodschap.
Ben, hedde uwen microjamboree al een beetje verteerd ?
Dat was me nogal een bedoening hé!
Ik kan geloven dat ge u daar eens 5 min. in uw tent moest terugtrekken!
Ge zou voor minder!
Voor de rest lokken ze je wel uit uw tent, blijkbaar!
Een reactie posten