Vrouwelijke fans en gestoorde scoutsplannen

Vorige week donderdag heeft de Germán mijn plannen met het schoolke in Raranga voorgesteld aan de Jaime, baas van Acordes. (lees: we hebben ze samen voorgesteld, maar de Germán is altijd nogal enthousiast) Ik ga daar eerst wat werkwinkels geven rond organisatie, teambuilding, communicatie, ... Weet ik wat nog allemaal, ik ga door tot mijn inspiratie op is. Om dan vervolgens te proberen een jeugdwerking te organiseren, vertrekkende van die werkwinkels om leiding te recruteren. Het zal misschien iets JINTRO-achtig worden, voor de kenners.
Ambitieus, maar met open armen ontvangen: “Ik vind het een prachtig initiatief, waarvan de gemeenschap ginder veel baat zal hebben. Het zou zelfs onrechtvaardig zijn om het niet te steunen.” Dat was ongeveer de letterlijke reactie van de Jaime, vol van typisch Ecuadoriaans sentiment. Ik heb het geflikt om een volledig eigen verzonnen project tot deel van mijn stage te maken. (en zo mijn stage weer wat meer vorm te geven in de richting waarin ik wil bijleren) Met veel dank aan de Germán, voor de contacten en het initiële maffe voorstel om een scoutsgroep op te richten. In´t begin dacht ik dat dat teveel werk ging zijn, maar nu heb ik daar tijd voor geregeld tijdens mijn stage. Intussen heb ik ook de steun en tips gekregen van den oprichter van Groep 6 (waar ik jongverkennerleider ben) in Cuenca, het gaat wel allemaal de goeie richting uit. Het zou er dus wel eens van kunnen komen.

Den dag nadien zijn we het plan gaan voorstellen bij de directrice, Narcisa. Die was volledig in de wolken, volgende week mag ik beginnen, maar ik moet eerst naar de viering van het 25-jarig bestaan van de school komen. De Germán gaat mee, want "As ´t veu te daansen is doen we meej, zalle!"

Nog zotte toeren: Evelien ziet het hier niet zitten en ze heeft de vroegst mogelijke vlucht terug naar huis geboekt. Beste beslissing volgens mij, het ging al lang niet goed. Ze moet wel tot 16 januari wachten, het schaap. Door een miscommunicatie dachten we efkes dat de zussen in België (of beter: den touroperator) MIJN vlucht vervroegd hadden in plaats van die van haar. Ik kon er gelukkig nog goed mee lachen.

Vrijdag nog eens met de Germán op pad, naar San Vicente, een werkwinkel geven over sociale netwerken en hun functie in het waterbeheer. Voor mij was het de eerste keer met dat onderwerp dus ik heb me hoofdzakelijk beziggehouden met boterhammen smeren en thee zetten. (bij elke werkwinkel wordt er eens getrakteerd, anders komt er geen volk, naar ´t schijnt) Het einde was echter te zot om waar te zijn: drie vrouwen vroegen of ik niet eens hun boek (een soort handleiding van hun jeugdwerking) wilde signeren: komt dat tegen. Het begon met de vraag of ik niet eens met hun op de foto wou, gevolgd door een handtekeningensessie en tenslotte wilden ze nog dat ik eens een teambuildingssessie kwam geven bij twee afdelingen hun vereniging, de “Ecologische Club”. (Club Ecológica) Ikke content natuurlijk, da´s weer wat ervaring meer. Als afsluiter kwam “don Manuel” aanzetten met een plateau. “Drinkte geen waterke, Ben?” Ik vond de glaaskes al verdacht klein. “Zhumir zeker!” De zaal aan ´t lachen, wij aan ´t drinken, dikke sfeer. Don Manuel heeft nog vier jaar in de VSA gewoond, hij was dan ook bijzonder fier om een gesprek in het Engels met mij aan te knopen. Ik denk dat die mens slechter Engels spreekt dan ik antiek Grieks (´Ω πóποι, ουλóμενος!), en gezien het aantal Zhumirkes dat hij binnenhees (en ons aanbood) denk ik niet dat zijn taalgevoel de enige oorzaak was. Ik weet ook niet wat dat is in dat beheerscomité, maar die vinden mij blijkbaar geweldig. “Ze aanbidden u hier” ("Te adoran."), zei de Germán zelfs op de terugreis. Ik moet hier dringend eens wat meer beginnen uitgaan denk ik. Diezelfde middag had hij mij overigens aan zijn vrouw en zijn - reeds veelbesproken - dochter voorgesteld. De mensen van ´t comite hadden dat van de Germán vernomen en waren mij aan het opstoken om hem "schoonvader" te noemen. Ge kunt niet geloven hoe ze zich hier kunnen kromlachen met een aangekondigde mop.

Foto´s: hele hordes flauwvallende fans en den drink achteraf http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.november/WerkwinkelSanVicente

Zaterdag stond ik in beide groepen als enige leider voor de mannen. Ik had daar altijd al schrik voor, het moest er ooit van komen. In de eerste groep is de medeleider niet opgedaagd, ik weet nog altijd niet waarom. (ik zal eens bellen) In de tweede groep moest de medeleider naar een vergadering in Quito. Hij had vervanging geregeld, maar die is niet komen opdagen. Dat is hier precies de scouts van ... Goed ja, ge snapt het probleem. Ik heb het in beide groepen wel opgelost gekregen, maar da´s nie gemakkelijk, aangezien de manier van werken hier KOMPLEET anders is (de taal ook een beetje, trouwens) en een improvisatie met Belgische spellekes werkt hier niet.

Zondag naar Oña, voor een teambuilding met de jongeren-vertegenwoordigers van de verschillende wijken. We willen die jongeren capabel maken om zich te verenigen, om bestaande verenigingen te verbeteren, ... Er daagden er maar vier op, van de 16 (denk ik) verschillende wijken. Het waren degenen die niet te ver van het centrum woonden. Vrij nutteloos dus om daar teambuilding aan te geven; het team was er niet. Een preek van Jhoana over het belang van die sessies (ik weet niet of dat er veel goed aan gedaan heeft) en een onnozel spelleke van mij om toch plezant af te sluiten: billekeklets, (ik weet evenmin of dat er veel goed aan gedaan heeft). Het gaat zich nog verspreiden denk ik. Ik heb dat al gedaan met jeugdleiders in Riobamba, Cuenca, Oña en Ambato, bij dat laatste was er volk van Quito en Guayaquil betrokken. Zodoende is dat spel al gekend in alle grote steden van Ecuador, dat begin stilaan op een vierde stageproject te trekken.

Als ik er een stagebegeleider en financiële middelen voor vind zal ik het weten te zeggen.