¡Que viva Cuenca, carajo!

Driedaags bezoek aan Oña.
Feesten van Cuenca.



Een tekst waar ik niet al te content over ben, het is namelijk nogal druk, ik heb weinig tijd en begin achter te raken met de verslagskes. Gewoon online smijten dus, ge moet maar content zijn!


Dinsdag 30 oktober botterden we met de ACORDES-jeep over de putten – af en toe onderbroken door een stukje weg – naar Oña. Op weg naar de volgende vergadering met de mensen van Bierbeek. Zondag en maandag hadden we ook al vergaderd, en omdat dat elke keer twee tot drie uur rijden is, en meestal nog langer voor de terugreis omdat het tegen dan donker is, mocht ik in Oña blijven slapen. We moesten immers nog drie opeenvolgende dagen terugkomen. Jhoana kon niet blijven, die had nog ander werk in Cuenca.

Vriendelijke mensen, die van de delegatie. Enkele schepenen, ambtenaren en een vrijwilliger, zeven in totaal, naar Oña om kennis te maken, te genieten en vooral veel te vergaderen. Over die vergaderingen ga ik niet uitweiden. Weinig interessant voor de gemiddelde lezer en vooral ook mijn taak niet om dat publiek te maken. Enkel de plezante dingen dus, voor de formele dingen kunde terecht op http://www.bierbeek.be/60_nl.html

Dinsdagavond was het dikke feest: finale van de “Copa Bierbeek” (beker van); een voetbaltornooi met als inzet een beker en medailles geschonken – en uitgereikt – door de mannen van Bierbeek. Ik heb mij daar als ACORDESman wat op de achtergrond proberen te houden, maar die van de gemeente van Oña wilden perse dat ik de trofee van Oña ging overhandigen. Ik weet niet of die mannen van Bierbeek daar gelukkig mee waren, maar bijgevolg sta ik dus mee op ALLE foto´s van de delegatie met de finalisten. Ge krijgt zoiets niet uitgelegd aan de Ecuadorianen. “jamaar gij zijt ook van België en we zijn allemaal broeders, geeft nu maar gewoon die trofee.”

Foto´s: Copa Bierbeek http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/Susudel

Miss Oña was ook van de partij. Een schaap van ocharme 19 jaar (is 19 jaar jong of ben ik oud aan ´t worden? Ik moet maar eens dringend gaan meedoen aan een misterverkiezing voor het te laat is), maar wel met inhoud, in tegenstelling tot de Belgische missen. Tijdens de voetbalmatch verkocht ze lotjes, de opbrengst gaat naar geschenken voor de armen met kerstmis. Geld inzamelen is hier blijkbaar de belangrijkste verantwoordelijkheid van een miss, naast het vertegenwoordigen van de jeugd op vergaderingen.

De volgende dag gingen we naar Susudel, een schooltje en de toeristische troeven bezoeken. In één van de schooltjes waren alle leerlingen van de vier scholen in Susudel verzameld, om te zingen voor de Belgen en zelfgemaakte cadeuakes af te geven. We werden zelfs verwelkomd met een erehaag en een tafel schandalig rijkelijk gevuld met fruit, wijn, koekskes, ... Ecuadoriaanse gastvrijheid. Van daaruit ging het naar een weversatelier waar je wollen handwerk kan kopen (tegen Ecuadoriaanse woekerprijzen, want ze zijn exclusief), een schoon kerkske van 250 jaar oud (wat veel is in Ecuador, aangezien er hier dankzij de Spanjaarden geen bal meer overschiet van de Incacultuur, dank u jongens) met een hele historie rond en een “ranch” waar ge verschillende planten kon zien en extreem lekker kon eten. Helaas was dat bezoek ge pland na het middageten, waardoor er van eten niet veel in huis kwam.
Maar wat voor middageten: pampa mesa. Da´s een traditie waarbij iedereen eten meebrengt, dat op een hoop smijt op een laken op de grond, waarna iedereen met de handen van de aldus gecreëerde hutsepot eet. Voor de gelegenheid hadden ze wel tafels voorzien en de Belgen kregen een bord en een lepel. Uit Belgische beleefdheid heb ik toch maar met bord en lepel gegeten zoals de mannen van de delegatie, maar tegen ´t einde stond ik toch gezellig tussen de Ecuadorianen met mijn handen te eten.

Foto´s: Susudel http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.oktober/Susudel02

Soms gaf dat wel confrontaties. Eender wie ge hier tegenkomt geefde een hand, ne kus als het een vrouw is. Maar wat doede met Belgische vrouwen die hier van de cultuur komen proeven als ge tussen de Ecuadorianen staat ... Het is een beetje een mengeling geworden, soms wel, soms niet.

Mijn derde dag in Oña (de vijfde van de delegatie) was het grote plechtigheid rond het ondertekenen van een nieuwe overeenkomst, voor de volgende zes jaar samenwerking. Onder de geweldig scheve noten van een plaatselijke fanfare plaatsten de hoge pieten van Oña en de delegatieleden van Bierbeek hun signatuur, waarna allen aanschoven aan een heerlijk middagmaal. Voor ACORDES zat het erop; terug naar Cuenca met de Jaime, de groten baas, en Jhoana.

Foto´s: ondertekening van de nieuwe overeenkomst en feestmaal http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.november/OANieuweOvereenkomstVoorDeVerbroedering

Op de terugweg moest ik mijn spullen nog gaan halen in het gestgezin. Bleek dat er niemand thuis was, maar de voordeur was los. Ik heb dan nog een bloemeke gekocht en dat met een briefke achtergelaten op de tafel.

Donderdag 1 november, zou er werk zijn? De universiteit is in ieder geval afgesloten, ik moet de bewaking vragen de poort te openen om binnen te kunnen. Onderweg naar een achterpoortje kom ik de Germán tegen, met wie ik een dag in de auto begin rond te toeren. “strategische plannen voor parochiale ontwikkeling” ophalen in dorpkes in de buurt. En dan gebeurt er een klein wonder. De Germán vraagt zowaar of ik geen scoutsgroep wil oprichten in één van die dorpkes. Uiteraard, maar ik probeer mijn enthousiasme nog wat in te tomen en wacht de concrete plannen af, want met die mannen weet ge nooit. En inderdaad, nog diezelfde morgen stappen we uit bij een schoolke, waar de Germán “ons plan” uiteenzet bij de directie. “jullie komen uit de hemel gevallen” was het letterlijke antwoord. Ze wilden juist iets doen rond het onderricht over organisaties.
Ik ga een schoon voorstel uitschrijven, maar ik verwacht niet dat er echt een jeugdwerking van zal komen, volgens mij beseffen die mensen niet wat dat allemaal inhoudt en ik heb de tijd niet om dat nu allemaal te trekken.

Diezelfde avond kwam de delegatie uit Bierbeek op bezoek bij ACORDES, die de verbroedering al een vijftal jaar mee begeleid. In die ene week waren ze al stevig ingeburgerd; een half uur te laat bellen ze ons op met het bericht dat we over nog eens een half uur afspreken in het centrum, het afscheid in Oña was uitgelopen, uiteraard. Plezante avond, het was een toeristisch restaurant (doe ik anders nooit) en ik heb er een kotelet met friet gegeten, dat was alweer meer dan twee maanden geleden. (en dat is ook de laatste keer geweest)

Die avond begonnen de feesten van Cuenca. ¡Que viva Cuenca, carajo! Tijdens elk optreden, zelfs tijdens elke lieke op de radio wordt het geroepen, Cuenca wordt zot.
De mannen zijn nu 187 jaar onafhankelijk van de Spanjaarden en dat vieren ze vier dagen lang. Vuurwerk, markten met handwerk, traditionele muziek, dans en kleren, en vooral ´s avonds bangelijke straatfeesten. Cumbia, salsa, nationale muziek, beestige sfeer. Podia op elk plein in de stad, met programma´s van ´s morgens vroeg tot ´s avonds laat. Vreemd is dat de stad hier alleen podia zet, verder niks. Quasi geen dranghekken, is blijkbaar niet nodig, maar ook geen tenten met eten, drank, ... Dat kunde kopen in de winkelkes in de buurt. Hier is op elke hoek van de straat een buurtwinkelke waar ge ook drank kunt krijgen. Die mensen doen gouden zaken, na elk straatfeest liggen er hier en daar in de stad zatte venten, die iedereen laat liggen. Op den hoek van onze blok lag er gisterenavond om zeven uur – het is dan al pikkendonker – nog iemand die er al van de vorige nacht lag. Twee avonden na elkaar kwamen we dezelfde groep vrienden tegen, twee keer lag dezelfde kerel buiten westen op de grond, de rest stond daar dan wat rond te drinken alsof er niks aan de hand was. Een andere groep vrienden zag ik twee kameraden die van hunne sokkel gingen meeslepen naar de dansvloer, om die daar vervolgens te laten liggen terwijl zij dansten. Eén keer heb ik een straatgevecht gezien, de security gaat dat direct met traangas te lijf. Uitbundige jongens, die Ecuadorianen. Ge moet dus wel wat zien met wie ge hier omgaat, maar daar heb ik geen problemen mee.

Maar we hebben vooral gedanst, oefening die ik goed kan gebruiken, want het is de gemiddelde westerse man niet gegeven om met zijn kont te staan draaien, zoals dat hier moet. Als ge hier iets te drinken of te eten koopt is dat ook direct van iedereen, alles wordt dus gewoonlijk in grote flessen besteld, bier zowel als Zhumir, de sterken drank uit de streek. (43 geloof ik, niet echt mijn goesting dus, maar het begint al te wennen)

Op 2 november ben ik (op verzoek) met de Pepe en de Coco naar het kerkhof geweest, extreem groot. De meerderheid ligt in nissen in gigantische muren. Bloemen gaan zetten aan ´t graf van de vader van de Pepe en aan dat van een gezelfmoorde vriendin van de mannen. Zelfmoord is hier een pak normaler, ik ken al iemand met drie pogingen op zijn/haar naam enzo. Trouwen en scheiden gaat hier ook een ferm pak rapper dan bij ons. De Pepe is 23 en de Coco wordt er 23 in december, beiden zijn een gescheiden en er loopt zelfs al ergens ne kleine Coco rond.
Die middag gingen we naar de pampa mesa op de markt, de San Franciso. We kwamen te laat, maar nog wel op tijd voor gratis chicha: gegist maïssap, een typische lekkernij. Geserveerd in een soort kom waaruit heel de markt drinkt, geput uit een emmer, die op zijn beurt uit een grote vuilnisemmer geschept wordt. We kregen nog een plastieken zak overschot van de pampa mesa, een soort hutsepotachtige substantie die we bij nader inzien toch maar niet hebben opgegeten. Half de markt heeft daar met zijn handen in gezeten en volgens de Germán wast hier bijna niemand zijn handen na een toiletbezoek. Volgens mij hoort diarree hier ook een beetje bij de cultuur.

Het eten op straat gaat ook in die richting: satés die urenlang ongekoeld, al dan niet warm, in open lucht liggen, op half- of ongekuiste ijzeren platen, varkens die in hun geheel worden opegewarmd boven kolen en daar vervolgens dagenlang hangen voor ze helemaal opgegeten raken (afgedekt met een doek in ´t beste geval), daar zijn soms toch toeren bij die bij ons verboden zouden zijn. Het is hier wel koud en er zijn zo goed als geen insecten, maar dan nog. En toch kan ik het niet laten van af en toe eens iets op straat te eten. Dat hoort erbij vind ik. En lekker, da´s nie normaal.

Die namiddag hebben ze mij nog mee naar een rockconcert gekregen. Ge kent dat, het betere brul en scheldwerk, alsof er iemand kotsend staat te sterven op het podium, vreselijk vind ik dat. De perfecte manier om de dansvloer leeg te spelen. Op die dansvloer stonden geloof ik enkel zatte patatten die de muziek al lang niet meer hoorden, een beetje als zombies tegen elkaar op te springen. Die punkers toch, overal dezelfde. Tussen de liekes door was er toch nog iets van sfeer, ik heb mij dan maar geconcentreerd op een pint van 50cl, voor 1 dollar. Open minded als ik ben heb ik het een dik uur uitgehouden, toen zat ik aan de grens. (en ik voelde ook een buikkramp naderen, dus ik ben het maar vroegtijdig afgebold) Gelukkig was ik er tegen het concert van die avond terug volledig bovenop.

In één van de parken ben ik zondag naar de hippies gaan zien, die zijn hier nog niet uitgestorven zoals bij ons. Met rastas, sandalen en kleren als tentzeilen vullen die hun dagen met het knopen van armbandjes. Verder zijn ze ook heel bedreven in het blowen van alle soorten wiet en het zitten. Hier en daar vindt ge zelfs ne westerling die hier het licht heeft gezien en is blijven plakken. Zo zijn we bijvoorbeeld in het immigratiekantoor een Waals meiske tegengekomen die hier al een jaar rondhangt, levend van de verkoop van armbandjes en ringen. Ieder zijn goesting natuurlijk.

Verder ben ik in de dooie momenten (´s morgens bijvoorbeeld, als de Cuencanen liggen te wensen dat ze gene Zhumir hadden gedronken) naar de markt geweest: traditioneel handwerk uit alle hoeken van het land. Ik heb twee stofkes gekocht (ja ge maakt hier de zotste grensverleggende dingen mee) en ik heb het ook niet kunnen laten van een quena te kopen, een Andiniaanse (als ge ´t beter weet moogde mij verbeteren bij de reacties) fluit waarvan het lijkt dat er alleen van die echte indianen, recht uit de film, op kunnen spelen. Geen andere sterveling dat daar een noot uit krijgt. Ik krijg er intussen het eerste gefieter al uit, maar dat is helaas nog niet om over te stoefen. De uitdagingen op reis zitten soms in klein dingen, ik ben nogal rap content.

Foto´s: enkele sfeerbeelden van de feesten http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.november/FiestasDeCuenca

Oja, de eerste twee oefensessies met een groepke traditionele muzikanten (zo van die mannen met panfluiten gelijk vroeger op de markt) zijn ook een feit. Alleen is dat hier in het echt, met minder show, geen schelpkes aan de voeten enzo. Ik kon wel amper volgen op mijn nieuw charangoke, maar het was geweldig om dat te kunnen meemaken. Ik heb in mijn enthousiasme zelfs al een eerste snaar kapotgeramd. Fantastische kansen dat ik hier krijg.

Ik mis soms toch de liederlijke zottigheden aan onze Alma Mater. Ik ben dan ook content dat ik stilaan mijn eerste Spaanse liekes begin te kennen, om mee te brullen met de optredens, of om met de mannen te zingen als we op gang zijn bijvoorbeeld. (muzikanten, geen zatlappen, voor de duidelijkheid)


Non est mutatio rerum, comilitones.