Varkens en cavia

Over Ecuadoriaanse drinkgewoonten, lekker eten, een bangelijk feest en Amerikanen.



Vrijdag met de Germán naar San José de Raranga, waar ik scoutsgroepplannen heb, en op zijn minst al ga lesgeven.De school bestaat 20 jaar.

Begin van de plechtigheden om 9 uur, het iseen dik uur rijden dus ik ben om kwart na acht op ACORDES, acculturatie heet dat. De Germán woont al langer in Ecuador dan ik en komt tegen half tien aangesleft. Zijde niks vergeten Germán? Och Godja. Ale een half uur later zitten we dan toch in den auto. Rond een uur of elf komen we aan, de plechtigheid is nog vollembak bezig. We willen binnengaan in de zaal als ze mij ineens mee naar voor leiden, naar een plaatske op de eerste rij. Tussen de directeurs van naburige scholen. Aan een tafel vooraan de zaal zit ne man of tien, allemaal hoge piefen van de provincie, schepenen, directeurs van weet ik wat allemaal. Bij ons wordt er een toespraak gegeven door één à twee man, hier door allemaal. Een dik half uur van speechen en een half uur van live zang en plakkenuitreikingen later begeeft de zaal zich naar buiten, om vanaf het balkon de show van de kinderen te bekijken. Ik en de Germán moeten mee naar beneden, want in één van de lokaalkes van de directie zitten de leraars en de directie al duchtig te Zhumiren. En wij moeten meedoen natuurlijk. Twaalf uur ´s middags …Na een glaaske of twee zijn we het dan toch afgebold om naar de danskes te gaan zien, folkloristische dings en playback. En intussen gaan er continu plateaus wijn en Zhumir rond.Vervolgens worden we uitgenodigd om terug naar de zaal te gaan, waar we een lange tafel aantreffen. We zetten ons, opnieuw tussen de directeurs, schepenen, hoog volk van alle soort. ETEN! Borden met bonen, kaas en mote, wederom iedereen met de handen. Intussen rukt deZhumir verder aan, en tegen dat er ook Ecuadoriaanse tequila wordtgeschonken vallen de eerste slachtoffers. Ik heb moeite met mij serieus te houden als mijn buur, zo zat als een schaap, de dronkenschap in Ecuador aanklaagt. Met een driedubbele tong voegt hij er nog aan toe "dat dat ook hier een probleem is". Ik ga bijna neer, maar het besef van bij de schooldirectie te zitten houdt mij recht. Intussen komt er ook soep, tussen de plateaus drank door, en ik besef dat het niet om een snackske gaat maar om een stevige maaltijd. En dan gebeurt het: cuy! Eindelijk. Cuy is cavia, het nationaal gerecht. Heb ik al twee maanden naar uitgekeken. Op een bord met groenten en aardappelen ligt een huisdier, poten breed uitgespreid, me met open mond aan te staren. De aanwezigen wrijven zich in de handen bij het vernemen dat het mijn eerste keer is. Zou den Europeaan het opeten? Ik neem alle twijfel onmiddellijk weg: ik vraag de Germán om ne foto te trekken en bijt dat beest smakelijk in zijne nek, wat iedereen uitermate geweldig vond. Onmiddellijk na het serveren van de cuyes worden plastieken zakken uitgedeeld. Zowat iedereen dropt zijn cuy in de zak en bolt hem: de maag al gevuld met het voorgerecht en de soep. Ik blijf alleen over met de directrice, nog wat aan ´t bijpraten over de school en over mijn werk.

(update 23 november: De cuy was EXTREEM lekker, hoe kan ik dat er vergeten bij zetten. Hou in Mol en Leuven de dierenwinkels maar in ´t oog als ik terug ben.)

Dan begint er een dansfeest. Buiten, op het zand en de stenen voor de school, maar met een schitterend uitzich over de bergen. Terwijl ik mijn zak met een halve cuy in de auto steek wordt het feest plechtig geopend door de twee live-zangers, waarna er een woordje volgt over de Belg die organisatiepsychologie komt onderwijzen aan onze kinderen, ten behoeve van het dorp. Het is in zo´n gevallen nooit duidelijk of het gaat om de typisch Ecuadoriaanse manier van alles de hemel in prijzen, of de (te?) hoge verwachtingen. Niet plezant maar wel grappig. Maar het ergste moet nog komen: ik word uitgenodigd om het volk toe te spreken (dat moet hier als ge vermeld wordt) en met de directrice de eerste dans in te zetten.

Ongelooflijk plezant feestje. Ik geef ne vent een compliment over zijne schone typische poncho (om te weten te komen wat dat kost) en ik krijg hem prompt over mijne nek gesmeten, om er vervolgens mee de dansvloer opegstuurd te worden. Ik laat het mij welgevallen.

Tegen dat het feest wat mindert wil de Germán ineens vertrekken. Ik ben intussen twee keren uitgenodigd door één of andere wildvreemde Ecuadoriaan om eens te komen kennismaken met de dochter. Tijd om mij uit de voeten te maken voor ik met een Ecuadoriaanse schoonmoeder zit. We nemen afscheid en rijden naar Cuenca. Onderweg stoppen we aan een bar, waar nog twee auto´s stoppen. Blijkbaar had de Germán afgesproken om daar nog wat verder te vieren. Met drie directeurs van middelbare scholen, en die wilden mij allemaal overtuigen om ook bij hun "les" te komen geven. Bij een lekkere portie "cascarita" (gebakken varkensvel, ik begin het te appreciëren), bonen, varkensvlees en geroosterde mais op hun kosten leg ik uit dat dat toch wel niet zal lukken, tijdsgebrek enzo.
Intussen denk ik bij mezelf dat er meer toekomst zit in het oprichten van een AA dan een scoutsgroep, maar ik heb er maar over gezwegen.

Het was trouwen een belevenis op zich om te zien hoe de vrouw, na onze bestelling, een dood varken dat voor de bar op een tafel lag met een enorme bijl te lijf ging, om dat vervolgens voor ons buiten klaar te maken.

Foto´s: schoolfeest en de bar met het varken achteraf http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.november/Aniversario20DelColegioDeSanJosDeRaranga

Diezelfde avond ben ik met de Pepe en de Coco (en nog nen derden artiest; de Pancho) naar nen bingoavond geweest, ter gelegenheid van de onafhankelijkheidsverjaardag van Loja, een stad ten zuiden van Cuenca. Die moesten daar optreden. Daar was uiteraard geen fluit te beleven, maar ik vind het zo duf dat het toch bij op de site moet. De nummers worden hier trouwens afgedekt met maïskorrels. Traditionele jongens, die Lojanen.

Foto: bingoavond http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.november/BingoLoja

Mijn eerste kotfeestje dan, zaterdagavond. Ronna, een Engelse, werd er 29. Dat zit hier in huis vol met Britten en Amerikanen die hier Engelse les komen geven en betaald worden in Spaanse les. (door ons in het algemeen "de Amerikanen" genoemd, "de Angelsaksen" dat klinkt niet) Na wat kaarten, dat dan natuurlijk uitdraait op drankspellekes (ja ik ben hier wel goeie inspiratie aan ´t opdoen, beste vrienden) zijn we naar een club geweest, den eerste keer voor mij. (en wat die club betreft waarschijnlijk ook de laatste keer) ´t Was wel plezant, maar nogal westers. Daar zijn de Amerikanen gek op, maar daar ben ik geen 15 uur voor in de vlieger gekropen.

Foto´s: kotfeestje en achteraf dansen http://picasaweb.google.co.uk/ecuador.november/CumpleaOsRonna


Ale, ik heb het hier naar mijn goesting. Als ik ooit nog eens moet werken zal ik dat ook eens vertellen.