Vijf - Eén

Een verslag van gisteren, vandaag online gezet, over eten (weeral) en voetbal.


Deze middag door de Fernando (ik noem hem de Che want hij is voorzitter van de linkse studentenvereniging en heeft zo´n potske) uitgenodigd om papas locas (“zotte patatten”) te gaan eten. Ik had daar nog nooit van gehoord, dus dat moest ik zeker proberen. (op dat punt kwamen we goed overeen) Bleek het om patatten te gaan (tot zover nog goed, dat ziede hier namelijk nooit) met cuero (dat was een pak minder). Voor de iets minder consequente lezer (ge zou voor minder): cuero is het vet van onder het vel van het varken, in dikke lappen gekookt in water.
Goed, ik slaag een uitnodiging niet graag af en iets wat ik niet graag eet is iets dat ik in de toekomst waarschijnljik wel graag eet, als ik het maar dikwijls genoeg probeer. En inderdaad, ´t was den eerste keer dat ik al die vetlapperij (letterlijk deze keer) heb binnengespeeld. Op aansporen van de Che hebben we nog een tweede portie besteld. Heel af en toe kwamen de Vlaamse gewoontes toch nog boven: lichte walging. Ik kan echt moeilijk wennen aan het gedacht, maar ik begin het toch stilaan te appreciëren.
Overigens is zo´n markt een lekker gore bedoening, dus het paste wel in het plaatje. De mensen zijn ook extreem vriendelijk. “De tweede portie van de vreemdeling rekenen we niet aan.” (en ook nog iets van of ik haar niet kan meepakken naar Europa, serieus) Achteraf legde de Che mij uit dat ze hier tegen buitenlanders vriendelijker zijn dan tegen Ecuadorianen, uit gastvrijheid. (en dat na mijn eten betaald te hebben, “het was een uitnodiging”, weet u nog)

Na een doodgewone werkdag (jawel, die hebben we hier ook) wordt rond een uur of 5 den TV opgezet, in de kantoorruimte naast ons. (afgescheiden met halfhoge houten wanden) Ecuador-Peru, dat is hier bekan gelijk België-Holland denk ik. Dat is weer typisch dat die TV alleen voor de voetbal dient.
Nu zit ik aan de computer van den baas, in voorvernoemde kantoorruimte, om de voetbal mee te kunnen volgen. Dat is hier een echt spektakel waar onze voetbal maar triestig tegen is. De commentatoren geven zich hier letterlijk van begin tot einde op het niveau dat Michel Wuyts haalt tijdens de laatste vijf seconden voordat Tom Boonen als eerste over de streep gaat in den Tour. Bij een doelpunt gaat de commentator helemaal uit zijn dak: quasi altijd roepen ze dan een langgerekt “goal”, maar aan één stuk gedurende maar liefst een tiental seconden, realistische schatting. (ook als het er één van de tegenpartij is) En meestal blijft het niet bij ene keer roepen. De voetbalcommentaar in België is dan meer van het niveau van een gidsbeurt in een postzegelmuseum.

Het was wel een stevige match, na 17 minuten was het al 5-0. Bij de vorige goal hoorden we trouwens uitzinnig gejuich van één of andere massa door de faculteitsgebouwen galmen. Geen idee van waar dat komt. Fanatieke jongens, die Ecuadorianen.


Foto´s: eten op de markt, de voetbal en reclame voor een kerkhof http://picasaweb.google.es/ecuador.november/PapasLocas


Maria en Luc, hartelijk bedankt voor de kerst- en nieuwjaarskaart.
Ze is op tijd ;-)