Serieuze ambities en z(o/a)tte verjaardagen

Over beestige plannen en extreme feestjes.
(en dat alles op het werk)


Zondag ben ik met de Pepe gaan wandelen: wat nadenken, serieuze klapkes, gelul, een pint gaan pakken, ... We zijn naar Turi gewandeld, een parochie vlak buiten het centrum van Cuenca. Een uurke wandelen, een beklimming van een half uur, en tenslotte genieten van een prachtig panorama over de stad. Volgende link geeft een impressie van het uitzicht over Cuenca: http://picasaweb.google.es/ecuador.november/Turi

Maandag heb ik mijn projectvoorstel voor de jeugdwerking in Oña en in San José de Raranga afgewerkt. Het is nen halve papierslag geworden: 10 bladzijden. Mijn eerste echt fatsoenlijke (hoop ik) document in ´t Spaans. Het begint te gaan, dat soort dingen, al mankt het hier en daar nog natuurlijk.

We hebben intussen een tweede project moeten kiezen, naast ons hoofdproject (Bierbeek-Oña in mijn geval). Een tijdvullertje, zeg maar. Ik heb het geluk om het “ransversaal project”te mogen begeleiden: organisationele ontwikkeling van de universiteit van Cuenca, in samenwerking met de VLIR, VLaamse Interfacultaire Raad, DIUC, Onderzoeksbeleid Universiteit Cuenca (Dirección de Investigación Universidad de Cuenca) en, jawel, waarschijnlijk ook met de Karel, Professor De Witte. Dinsdag hebben we daar een eerste vergaderingske rond gedaan, met den DIUC. De mannen van Acordes mogen de materiële vereisten doorgeven aan de bevoegde instantie, hoera. Ik hoop dat onze rol belangrijker zal worden dan dat, anders wordt het een tamelijk bescheten situatie. Maar geen nood, Loly (mijn begeleidster voor dat project, verbastering van Dolores) heeft me al gezegd dat we ook mee zetelen in een denktank van professoren, dat wordt direct al een pak interessanter. We mogen ook werkwinkels voor professoren meevolgen, over onderzoeksmethoden. Het eindobjectief van het project - op een termijn van vijf jaar (*) - is een verbetering van onderzoekstechnieken, waardoor de kwaliteit omhoog gaat, er meer internationale publicaties volgen en er daardoor uiteindelijk beter onderwijs wordt gegeven. Dat zijn geen vodden eh!

(*) Ik denk wel niet de volle vijf jaar hier te blijven, dat moet ik misschien nog eens arrangeren met Loly.

Dinsdag verjaardag van de Roberto, nen andere stagiair hier. De middagpauze werd omgetoverd tot een feestje, met natuurlijk de obligate vlaai (voor de gelegenheid een “cappuccino-kerstronk”, door mijzelf gekozen) waar de jarige dan met zijn gezicht wordt ingeduwd. Verder was er chips, sandwichen, fruitsap en uiteindelijk Clan MacGregor Whiskey. Allemaal gezellig aan de fles, op de werkvloer. (tijdens de middag) Aangelengd met water: smakeloze jongens, die Ecuadorianen.

Foto: de Fernando en Loli http://picasaweb.google.es/ecuador.november/VerjaardagFernando

Woensdag was ik met Jhoana uitgenodigd bij de Luiz thuis. Vraag me niet wie dat is, die zat zondag bij in den auto als we naar Oña reden. Ne maat van Jhoa, maar van waar ofzo dat heb ik niet helemaal in de mot. Toffe kerel, in alle geval. Op het menu stond guatita: koeienbuik. Ik dacht eerst dat het om de maag ging, “estomago” betekent zowel maag als buik, en ik was dus gebrand om dat te kunnen proeven. Bleek het dan toch om de buik te gaan. En of dat nu de buikspieren of het vel was is me ook nog niet duidelijk, maar het was niet slecht. Het was een soort hutsepot, dus veel was er niet aan te zien, anders had ik er wel ne foto van getrokken.
CORRECTIE 20 november: Ik heb het nog eens goed nagevraagd en het was wel degelijk de maag, alleen de binnenkant, om precies te zijn.

Maar dat was nog niet het strafste van die dag. In de namiddag zat ik een boek over faciliteren (het begeleiden van groepsprocessen) samen te vatten. Studeren, eigenlijk. Komt Loly ineens langs met de vraag of ik daar niet eens een les over wil geven. Aan wie? Awel, aan die van “gestión social”, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Dat zal zo een mengeling tussen politicologie en sociologie zijn, denk ik: universiteitsstudenten, met andere woorden. (Loly is professor)
Ik wist niet direct wat ik daar op moest antwoorden. “Laat me er eens over denken, een programma uitwerken”, zei ik. Intussen heb ik door dat dat hier de kans van mijn leven is. We hebben het er vandaag nog eens concreter over gehad en blijkt dat ze mij een theoretische en praktische les wil laten geven. Uitdaging aangenomen!

Bij nog nadere bespreking bleek overigens dat ik drie tot vier weken krijg van elk vijf lesuren. Denkt ervan wat ge wilt, ik zal wel zien wat ik ervan bak. Ik ben alvast vollembak de literatuur aan ´t studeren. (en ik mik voor de moment nog op één week)

Ongelooflijk. Tussen het schrijven van deze alinea en de vorige zitten een tweetal uren. Mariela verjaart vandaag, en dat is min of meer volgens de zojuist beschreven procedure verlopen. Alleen was het deze keer mapanahua (iets plaatselijk zelf gebrouwen) en geen Clan MacGregor. Ow my god, een gortige smeerlapperij dat het gene naam heeft. Ge kunt dat niet geloven. Belgische bierenliefhebber als ik ben heb ik daar eerst eens goed aan geroken. Dat is het slechtste wat ge kunt doen. (en ik ben al gene vieze wat smaken betreft) Dat riekt naar iets onbeschrijflijk goor, niet te vergelijken met eender wat ik ooit al heb geroken. Vreselijk. Ik ben nogal redelijk overtuigd om alles te eten of drinken wat de Ecuadorianen drinken en dus heb ik dat toch eens geprobeerd, zelfs na menigen Ecuadoriaan zijn gezicht in krampen te zien trekken na het drinken van het goedje dat ze ons inschonken. Het was iets vies groen-bruin, gegist suikerrietsap, aangelengd (loof de Heer) met vers suikerrietsap. Mij leek het eerder rotte brol van ´t één of ´t ander, ik verzeker u dat er in België geen kat van zou drinken.
Uitademend (om niks te ruiken) nam ik dan toch den eerste slok, nadat ik er een paar anderen het had zien leegdrinken, want eerst dacht ik nog dat ze een fratske met mij aan ´t uitsteken waren. Qua smaak ging het er nog zjust door. Zolang ge maar niet riekt wat ge aan ´t drinken zijt.
Goed, na den eerste voelde ik mijne kop al licht worden, serieus. Nog nooit meegemaakt met eender welke drank. Ik schat dat daar zo tussen de 20 en de 35 graden in zaten en we dronken dat per halve beker. Narcissa stelde mij nog gerust: “den eerste is een beetje moeilijk, maar bij den tweede zingt ge al het nationaal volkslied” Ja het zat er nie ver neffe. Ik veronderstelde eerst nog dat de lichtheid in de kop aan de vermoeidheid lag, maar gaandweg werd duidelijk dat niemand meer in de zuiverste geestestoestand verkeerde. Ze hebben me nog verteld dat er rond de 50 graden alcohol in dat drankske zat, maar laat ons het op een 40 maximum houden. In ieder geval, het is nog erger dan gisteren en niemand is nog aan ´t werken, iedereen hangt wat rond rond elkaars computer, dat is echt ongelooflijk. Precies ne cantus die zjust gedaan is. Naast mij zitten twee stagiairs op dezelfde stoel zatte filosogische klap tegen tegen elkaar te verkopen, hilarisch. Ik denk dat niemand dat drankske graag dronk, maar dat dat eerder een groepsritueel was. Gieren.
´t Is trouwens prijs; één van de twee voorvernoemde stagiars staat nu aan den andere kant van mijne computer te slowen (ja zelfs knuffelen) met één van de vrouwen, op nen tragen Ecuadoriaanse. Ge kunt het u zo zot niet voorstellen.
Ikzelf loop er voor de moment blijkbaar nog goed bij, want Luly (verbasterig van Lourdes) kwam zjust binnen en vroeg mij of ik er ook van gedronken had. “Want ge ziet er niet zo uit.” Doch ik voel mij wel anders.
En dan te denken dat dat hier mijn stage is.

De Christian is de laatste dagen ook ijverig bezig met Nederlands leren. Zijn uitspraak is echt om het te bescheuren, maar hij is aan ´t oefenen. Vandaag wilde hij weten hoe ge "ik heb teveel gedronken" zegt. "Ik steek in de prak", loopt hij nu te oefenen.

Enkele sfeerbeelden van het feestje: http://picasaweb.google.es/ecuador.november/VerjaardagMariela


Cantus ex, comilitones. Terug werken.
(en dat betekent in dit geval: foto´s uploaden, want niemand is aan ´t werken)

Hoewel, ik blijf rustig aanvullen jong, het wordt hier met de minuut zotter: ondertussen hebben we allemaal een bord rijst met bonen, stoofvlees en frieten gegeten. Op het werk: niemand heeft dat betaald en dat is dan nog gebracht door een dienster, op de rekening van ACORDES, blijkbaar. Der liggen er hier zelfs al twee te slapen op drie stoelen in de vergaderruimte.


Zatte jongens, die Ecuadorianen.